W listopadowym Bieszczadzie

Może czas zmienić nicka, ja już nie jestem mentalnie 'w podróży' choć fizycznie nadal. Ale jak przyjeżdża moja Córcia czas nabiera tempa. W cztery dni cztery miejsca, piąte umknęło bo nie wzięłam kluczy do chatty i trzeba było zmienić plany.
Dzień pierwszy 1. XI - w domu rodzinnym, u Halinki, tam gdzie groby przodków. Rano świeżutkie, jeszcze ciepłe broziaczki z masełkiem i mleczkiem, ulubione danie śniadaniowe przy rodzinnych spotkaniach. Potem gołąbki, tradycyjne danie na dzień 1 listopada, zawsze ciepłe w piekarniku, doskonałe gdy przychodzi się zmarzniętym z cmentarza.

Dzień drugi 2. XI - u bratowej. Zostaliśmy zaproszeni na obiad a potem mieliśmy jechać do chatty. Ale się okazało, że nie wzięłam kluczy i trzeba wrócić do miasteczka. A gdy tam przyjechaliśmy już o zmroku, w mieszkaniu tak ciepło i przytulnie, jak tu wyjeżdżać po ciemaczku do wyziębionej chatty. Zostaliśmy. I było czytanie "Początku" Dana Browna, na zmianę, aż do mojego prawie uśnięcia.

Dzień trzeci 3. XI - w moim miasteczku i w pobliżu. Rano tosty czyli śniadanie na gorąco. Przemyciłam pomidora co nie bardzo się podobało mojemu wnusiowi.  Potem zakupy i dopieszczanie czyli maseczki, masaże i na obiad placki ziemniaczane. Full wypas! I zakładają mi fejsa, narazie tylko dla rodziny. Ciekawe czy się polubimy, narazie wydaje mi się bardzo obrazkowy i skrótowy ale nie znam ani procenta jego możliwości. A wczesnym zmierzchem odwiedzamy grób dr Tkaczowa, który odkąd tu mieszkam a więc od lat siedemdziesiątych XX wieku był patronem nie tylko naszej ulicy ale i głównej ulicy naszego miasteczka. A teraz durnowata ustawa dekomunizacyjna zdmuchnęła dobrego lekarza i społecznika i nagle okazało się, że mieszkam na ulicy księdza, o którym nic nie wiem. Ten walec historii nieubłagany jest i przyjdzie czas, gdy i księdza zdmuchnie. Nie lepiej to i taniej nazwać ulice neutralnie, niechby jesienna, sosnowa, fiołkowa, pogodna, radosna .....

Wieczorem jedziemy do miasta wojewódzkiego na koncert do klubu Chilita. Klub obszerny, sale i salki o różnym klimacie, dla każdego coś ciekawego. My siadamy w salce ze sceną, bo przyszliśmy na koncert. Do połowy koncertu nastrojowo i klimatycznie ale po przerwie obok usadowiło się dość głośne towarzystwo początku weekendu czyli kolacja i duuuużo piwa. Drobna dziewczyna z gitarą ma niewielkie szanse.

Dzień czwarty 4. XI - Bieszczady
Wczoraj decyzja, że na całą sobotę w Bieszczady. Ja też. Radość z okazji miesza się z lękiem o kondycję. W dodatku już stara ze mnie szałaputka, do takiego wyjazdu muszę się przygotowywać psychicznie, fizycznie i emocjonalnie a nie tak hop siup. Dobrze, że mam noc.
O ósmej wyjeżdżamy, w miasteczku spokojnie ale za Babicą mgła jak mleko. Wnuk zapada w drzemkę a my wspominamy wcześniejsze wyprawy. Na przełęczy Wyżniańskiej jesteśmy przed jedenastą i szok, parking prawie pełny mimo śniegu i błota na szlakach. Zostawiamy autko pod starym drzewem z widokiem na połoniny.

Idziemy do bacówki pod Małą Rawką i tam kawki, pierożki, klimaty, kocurki i tak jakoś chodzi do południa. Koty są tak oswojone, że włażą na kolanka, na stoły i stołki, na regały z książkami .....

Wreszcie wyruszają, cel to trójstyk na Krzemieniu zwanym Kremenarosem, wyjątkowy szczyt gdzie stykają się trzy granice: polska, słowacka i ukraińska. Przez Małą i Wielką Rawkę. 
Ja zostaję w bacówce z kuflem piwka i Piątą Ewangelią Iana Caldwella. Niewiele przeczytałam bo obserwuję turystów zatrzymujących się tutaj na żurek lub coś więcej. Około drugiej przychodzi mama z trójką głośnych, wychowanych bezstresowo dzieci więc się zwijam i idę na Małą Rawkę. Cały czas pod górkę, w błocie i mokrych liściach, w niestosownym obuwiu dobrym do prac na działce przy chatcie, sapię i dyszę, co i raz przystanki na podziwianie widoków a tak naprawdę na wyrównanie oddechu.

Po godzinie dochodzę tu, gdzie już tylko śnieg, nawet kijek nie pomaga, ślizgam się coraz bardziej więc wracam. I wtedy spotykam córeńkę i wnusia. Zmarznięci, ubłoceni i przemoknięci zawrócili z Wielkiej Rawki zostawiając sobie Trójstyk na następny raz. I dobrze bo niezadługo zrobiło się zmierzchowo i bym szalała z niepokoju. O zachodzie wracamy na parking a nocą do mieszkania.

I tak minął dzień czwarty i nadszedł dzień powrotu na zachód.
Ahoj kochani!!!