Już nie goła i wesoła.

Wcześniej gość, potem współmieszkanka (po zameldowaniu) a teraz 18 stycznia w czwartek stałam się na papierze dumną właścicielką połowy nieruchomości czyli współwłaścicielką🧡. Przez ponad kwartał, po sprzedaży garażu i mieszkania, byłam goła i wesoła, zero posiadania i odpowiedzialności ale nadszedł kres prowizorki💛. I znowu będą "kłopoty i radości współwłaścicielki nieruchomości💚". W praktyce pewnie niewiele się zmieni ale kto wie? Może właśnie się zmieni? Na dobre czy na lepiej💜?

 Bo jesteśmy różne. Halinka mówi: jest strasznie jasno, strasznie cicho, strasznie zimno, strasznie wietrznie, strasznie .... Ja mówię: jest ciemnawo, głośno, gorąco .... czasem mówię, że jest bardzo ... Siostra jest emocjonalna, impulsywna, spontaniczna, pracowita ( zrobię to zaraz, teraz). Ja jestem stoikiem, spoko, spoko, wszelkie skrajności wykluczone i trochę leniem ( prokrastynacja - zrobię to później, kiedyś). Po prostu Halinka jest altruistką a ja egoistką. Altruizm i egoizm są postawami, które człowiek zajmuje wobec drugiego człowieka. I choć bez specjalnych wyjaśnień czujemy przynaglenie, by być wobec drugiego człowieka bezinteresownymi, to doświadczenie siebie jako bytu zamkniętego w granicach własnego ciała domaga się dbałości o tę całość, którą jesteśmy.

Jestem teraz właścicielką połowy drzwi i bram w posesji. Zdjęć trochę więcej bo czasem fotografowane wejścia i wyjścia. Na dole czyli na parterze 6 drzwi. Jedne od rynku, drugie na podwórko, trzecie i czwarte do magazynków, piąte na schody, szóste na taras. I dwie bramy, na podwórze i do garażu.

Na tarasie drzwi z klatki schodowej, podwójne drzwi do mieszkania i jedne do magazynków na piętrze. 

A tych ci u nas dostatek, więc i drzwi też kilka. Kuchnia letnia, warsztat, magazynek i gołębnik. 

W mieszkaniu też ich sporo. Bo wejściowe, do i z mojej izby, do i z łazienki, do Halinki i Henia.

Trudno zarządzać tyloma drzwiami, odpowiadać za to co za nimi, pamiętać które zamknięte a które otwarte, czy na klucz czy na haczyk. Ale jak mówi Anna, takie dylematy rozmnażają połączenia w mózgu jak króliki. I całe to współodpowiadanie także, taką mam nadzieję. I nadzieję, że będzie z tego więcej radości niż kłopotów. 

Każdemu kto narzeka ...

 Każdemu, kto narzeka, że jego życie jest złe, rozpaczliwe, koszmarne, nieszczęśliwe, ponure, tragiczne, beznadziejne ..... polecam kilka dni a może nawet jedną dobę u mojej Siostry, która opiekuje się swoim mężem, chorym na demencję i Alzheimera i porzuconym psiakiem, zabranym ze schroniska. Dzień w dzień, noc w noc, całe doby, od ponad siedmiu lat.

I nie narzeka, nie stęka, nie uskarża się, nie biadoli, nie płacze ..... Jest pogodna, pogodzona. Dba o męża i psiaka ale też o siebie a nawet o mnie. Jest wspaniale zorganizowana. 

Czytam ostatnio" Lubię żyć" Ewy Błaszczyk. Ona, jak wszyscy wiedzą, opiekuje się córką w śpiączce. Ale ma do tego cały sztab ludzi z fundacji, opiekunki, pielęgniarki, rehabilitantów, gospodynię. A siostra jest sama i musi ogarnąć wszystko. Zakupy, przygotowanie posiłków dla męża, wszystko pokrojone na kąski lub zmiksowane, trzy posiłki i lekarstwa o tej samej porze a w międzyczasie dużo picia, deserów, owoców. Przebieranie, pionizowanie, spacerowanie, aktywizowanie... Pies wyprowadzany trzy razy dziennie, codziennie. I znajduje jeszcze czas i ochotę dla siebie na jogę, taniec intuicyjny, medytacje, spotkania ze znajomymi, jazdę rowerem, majsterkowanie i usprawnianie codziennego życia......

Zastanawiam się często,  jak jej się to udaje, bo bardzo różne jesteśmy. Staram się jej trochę pomagać. Karmię Henia na śniadanie (systematycznie), wychodzę z psem na spacer w południe (codziennie), gotuję obiady dla nas (co drugi dzień), czasem daję Heniowi deser, spaceruję z Heniem po kwadransie i daję mu picie (czasem), wychodzę z psem na wieczorny spacer (prawie codziennie), pomagam przy przebieraniu Henia wieczorem (codziennie). Ale cała odpowiedzialność spoczywa na niej. 

A Heniu ma trzech synów, trzy synowe i trzech wnuków.