Emocje i uczucia

Trzy ostatnie miesiące w ciągłej podróży.
Luty to pół na pół,  u siostry w M i sprawy po-włamaniowe w BK - 7 dni w domu, marzec to raz w chatcie, raz w M i trzy tygodnie sanatorium w Nałęczowie - 3 dni w domu, kwiecień to raz w chatcie, dwa razy w M i dwa tygodnie Nadolice - 5 dni w domu. W związku z tym dużo, bardzo dużo doznań, emocji, odczuć, przeżyć, wrażeń, wzruszeń, uczuć ... Jest tak jak w nicku Krystynka w podróży ale ... to co było dobre dotąd, po siedemdziesiątce robi się troszkę męczące. W dodatku sama tak wybieram, bardziej podświadomie niż świadomie ale jednak, więc nie ma na co zwalić.

Kocham ich bardzo i to uczucie ewidentnie pozytywne ale już emocje jakie ono rodzi rozmaite i ambiwalentne. W dodatku to uczucie uzależniające bardzo, bo nie  mogę być zadowolona, gdy cała moja rodzinka nie jest w pełni szczęśliwa i zadowolenia. I to emocja bo przecież wiem, że każdy ma prawo do swojej drogi życiowej i do swoich wyborów. A choć mam wszystko by być szczęśliwa, niezłe zdrowie, komfortowe mieszkanie, chattę na skraju, zasłużoną emeryturę, ulubione autko i tzw dobre życie, to trudy mojej Siostry, decyzje mojego Syna, zawirowania mojej Córeńki, niepewność mojego Wnuka, mają wpływ na moje zadowolenie.
To absurd i głupota, chyba mi odbija na stare lata. Oni są młodzi, zdrowi, mądrzy, zaradni, inteligentni, życzliwi i mają siebie a ja stara, sama choć nie samotna, niezbyt zdrowa, martwię się o nich.
Dość. Basta. Finito. Koniec.......
Od dziś i teraz - kocham i ufam. Przyrzekam to sobie i zapisuję, by nadać przyrzeczeniu moc. A jak mnie zacznie nachodzić troska powiem jej a kysz i sio.
A kysz. Sio.
Przeczytałam co napisałam i zauważyłam, że ja mam a Oni są. Odwieczny dylemat: mieć czy być. I znowu temat do rozmyślań ale to nie teraz.

Uczucia i emocje. Zagłębiłam się w poszukiwania i rozważania pod wpływem uczucia miłości do mojej Rodziny. Czuję potrzebę uporządkowania ich i ogarnięcia, bo może jakoś za bardzo napieram i w ten sposób też ich uzależniam, niechcący.

Życie bez uczuć i emocji, wbrew temu co piszą, że nijakie i obojętne, mogłoby być ciche i spokojne. Tak myślę, paląc w ogniu zimowe wspomnienia.

To emocje odpowiedzialne są za naszą złość, zazdrość, strach, lecz także dzięki nim odczuwamy przyjemność, radość, zachwyt. Życie bez uczuć i emocji byłoby niewątpliwie nijakie i obojętne. Czym są emocje? To nic innego, jak nasza bezpośrednia reakcja na bodźce pochodzące ze świata zewnętrznego. Kiedy takie sygnały zostaną przez nas zinterpretowane, wówczas możemy mówić już o różnych rodzajach uczuć." 
Robiąc tak -> kiedy „żenimy” moc emocji z kierunkiem myśli, dopiero łącząc to TWORZYMY UCZUCIE, więc uczucie z definicji jest połączeniem emocji i myśli."
"Uczucie, to proces psychiczny odzwierciedlający stosunek jednostki do otoczenia, do jego elementów i do samego siebie. Uczuciem reagujemy na zaspokojenie lub niedobór potrzeb akceptacji i poczucia własnej wartości. Emocja to stan duszy, umysłu i ciała, który jest reakcją na zdarzenia życiowe i na innych ludzi. Emocja to szybka reakcja, może być burzliwa, pasywna lub apatyczna. "
"Wielu ludzi ma trudności w odróżnianiu uczuć i emocji. Tymczasem jest to różnica bardzo znaczna, nawet zasadnicza. Uczucie jest głębokie i dużo trwalsze niż emocja. Emocje są zawsze żywe, silnie odczuwalne ale z natury bardziej krótkotrwałe. Strach np. jest emocją bardzo silną ale szybko mijającą. O ile uczucia nasze możemy rozważać rozumowo o tyle emocji nie możemy zracjonalizować. Dlatego emocje są potężną siłą, popychającą nas w różnych kierunkach."

"W słowniku Kopalińskiego czytamy, że emocja jest uczuciem, wzruszeniem, wzburzeniem, podnieceniem, przeżyciem uczuciowym jak strach, żal, radość, zachwyt itp. Jednakże głębsza analiza ludzkiej psyche ukazuje, że pomiędzy uczuciem a emocją jest zasadnicza różnica. Uczucie jest czymś głębszym, bardziej intymnym, często tłumionym w sobie i ukrywanym przed światem zewnętrznym, natomiast emocja jest wyrazem uczucia, jego refleksją skierowaną na zewnątrz, reakcją na nie, wyrzuceniem na powierzchnię tego wszystkiego, co kłębi się w człowieku pod wpływem uczucia. Uczucie jest stanem psychiczno-mentalnym, który dzieje się w sferze myślowej umysłu i może, ale nie musi się uzewnętrznić w postaci stanu emocjonalnego, jeżeli człowiek jest opanowany i potrafi zachować twarz i zimną krew.

Niekontrolowane i nie trzymane na wodzy uczucia nieodmiennie wyrażają się na zewnątrz w postaci emocji. 

Na zachodzie zmiany, zmiany ...

 ... zmiany, zmiany. Duże i poważne. Czy na lepsze czy nie bardzo, to się z czasem okaże. A ja mantruję: "Z tej sytuacji wyniknie tylko coś dobrego, ku pożytkowi i wspólnemu dobru wszystkich, których to dotyczy". Żegnam się z domem pełnym światła, na skraju starodrzewu. Nie będę ściemniać, że się nie martwię - bo się martwię. Nie będę okłamywać, że się nie troskam i już zaakceptowałam zmianę - bo troskam i jeszcze wadzę się z Losem. Ale mimo tego wspieram i proszę o szczęście dla nich wszystkich. Bo szczęśliwe dzieci - to szczęśliwi rodzice! I wzajemnie

 Święta Wielkanocne dobre, hojne, miłe i czułe. Jest za Kogo i za co dziękować i być wdzięcznym.

Pierwszy raz widzę smardze i to tak na wprost wejścia do domu. Tylko zbierać i jeść, co też uczyniłam i zrobiłam makaron tagliatelle z sosem ze smardzów i śmietanki. Zjadłam prawie sama i nic mi się nie stało więc to były na pewno smardze. Smak ciekawy i intensywny choć wcale nie grzybowy, zapach dla mnie niewyczuwalny, twardość i chrupkość mimo duszenia w śmietance zadziwiająca.

Podobno, nic w życiu nie jest tak pewne, jak zmiany właśnie. Trzeba je zaakceptować i uwierzyć w ich głębszy, nierozpoznawalny dla nas, boski sens, bo opieranie się im przynosi żal, ból i strach. Ale co innego wiedzieć a co innego robić. Więc mam nadzieję, że Oni, zgodnie z przeznaczeniem i wolną wolą, idą dobrą Drogą.

Gdy jest pożegnanie, jest i powitanie, bo Natura nie znosi próżni. Więc żegnając się z Domem przy Gajowej, witam się z posiadłością przy Komandorskiej. Gdy jedne drzwi się zamykają, otwierają się drugie. Coś się kończy, coś się zaczyna. To urokliwe poddasze, pełne okien dachowych z widokiem na Niebo. Na razie remont czyli rozpierducha i demolka ale to siedlisko pełne różnych możliwości i duży potencjał ma w sobie. Powoli i niechętnie odsłania swe tajemnice. Tylko dla wytrwałych. Tylko dla zuchwałych. Tylko dla cierpliwych. Dla mojej Córeńki właśnie

Niech mają szczęście! Niech będą zadowoleni!! Niech bywają szczęśliwi jak najczęściej !!!

Fiołkowo

Wytrzymałam dwa dni kuracji w domu a trzeciego, nadal niezdrowa, pojechałam do chatty, po załatwieniu czekających od trzech tygodni spraw. Wiedziałam, że nie na robotę jadę tylko na rekonwalescencję ale i tak nie wiadomo (z właściwie wiadomo) co by wyszło, gdyby nie łaskawy i wszystkowiedzący deszcz.

Cudny i stukający o dach gdy się siedzi na tarasie, delikatny gdy pada na trawy, chwasty i fiołki, zimny i mądry bo nie pozwala na prace ziemne niezdrowej babuni.

Znowu coś mi wycięło i wcięło srebrnego świerka posadzonego w miejsce dwóch wcześniej posadzonych i obskubanych. I wystarczy, tym razem nie daję trzeciej szansy.

Przez trzy dni tylko wsadzone to co przywiezione czyli bez ( tym razem daję trzecią szansę), przylaszczki z Nałęczowa i dziwna w kolorze, raz fioletowa a raz różowa bylinka, którą dostałam jako bonus. A reszta to wylegiwanie się pod kołdrami i dokładanie do kominka.

Na postach wiosna bucha niemożebnie a u mnie na skraju tylko trawa, chwasty, brzozy i fiołki. Żonkile, narcyze, hiacynty, szafirki tylko pojedyncze, czyżby coś wyjadło smaczne cebulki? Ale niezapominajek całe kępy, będzie niebiesko po fiołkowym.