By poić trawy

Ostatnie posty takie długie bo w sanatorium dużo wolnego czasu i dużo czasu na wędrowanie i poznawanie nowych zakątków Polski. Następne powinny być krótsze aż do wizyty i wizytacji u Dziecków. 

Tym razem chciałam zamieścić wiersz wypatrzony u Eli, Bardzo mi się podoba bo chociaż wstrząsający i wzruszający to nie okrutny i mściwy. 

Ale życie toczy się dalej, choroby  i niesprawności nie znikają. U mojej siostrzyczki, na przekór strachom i lękom żyjemy spokojnie i bezpiecznie, skupiając się na codzienności. Świat poprzez pluszowe zabawki dziwnie pogodny i słoneczny. 

A i u siebie w miasteczku słońce i zimno czyli tak jak lubię.  Kolorowo i przedświątecznie mimo postu,  na comiesięcznym bazarku niedaleko. Kupiłam ranniki i bratki i zawiozłam do Mielca. 

Więc wybrałam się na spacer, bo pogoda cudna. Błękitne niebo, 10 stopni ciepła, słońce świecące ale nie grzejące, wiatr we włosach i zapach marcowej, prawie wiosennej ziemi. Wzięłam koszyk z napojami, kanapkami i owocami i poooooszłam hen przed siebie w stronę działek. Obeszłam prawie połowę i zatrzymałam się u Ziutki. Były pogaduchy i ogień w kominku, wracałam już po ciemku i znowu przygoda. Szczęście w nieszczęściu czyli Mój Anioł Stróż czuwa.  Ale o tym w następnym poście. 

Tak się bronię przed lękiem, bezsilnością i smutkiem, bezsensownej i okrutnej, wojny u sąsiadów. Kolorem🍎🍐🍅🥦🧄🧅🌺🌼🌷🍀🌻 ..... Dziś podobno pierwszy dzień wiosny 🌱🌾🍀