STAŁO SIĘ !!!

Decyzja zapadła. Sprzedaję chattę na skraju. Przez ten tydzień pobytu, miotałam się fizycznie, psychicznie, emocjonalnie i intelektualnie, bo po zgodzie od Córeczki cała odpowiedzialność spadła na mnie. Ten kilkudniowy pobyt to huśtawka nastrojów, żal i smutek na zmianę z nadzieją i euforią. Znaki, znaki, coraz częściej je odbieram bo ich wyczekuję i jestem uwrażliwiona na ich wyłapywanie. Jak emocje wygrywały z rozsądkiem, szłam do sklepu po jakiś uspakajający trunek, spacerkiem powolnym przez śliczny, przyjazny choć jeszcze niewiosenny las.

Nawet takie drobne znaczątka dają do myślenia. - Cytat od Oli. "Wiele się zmienia wokół. Wiele odchodzi albo w inne się przekształca. Ale najważniejsze zostaje a nawet pielęgnowane wzmacnia się i nabiera nowych znaczeń". To jakby leitmotiv mojego tu i teraz. "Czy mogę to przytulić! Wziąć w cudzysłów i zacytować w moim poście w odpowiedniej chwili? Wy tam na górze jakby bliżej Nieba ale smaki macie ziemskie" - zgodę mam więc cytuję dla pamięci. - Korespondencja z Oko: "Szukaj tego co daje radość, a na własnej ziemi, gdzie możesz wszystko, albo nic ( w zależności od humoru zdajesz się być szczęśliwa bez granic". To kupuję! Szukaj tego do daje Ci radość to dobre hasło na nadchodzące dla mnie czasy. I bywałam tam szczęśliwa bez granic przez 15 lat ale od pewnego czasu już tylko bywam tam szczęśliwa". " Źle to brzmi - działka przestała cieszyć? chatta straciła urok?" "Brzmi inaczej ale nie źle. Działka i chatta nie przestały cieszyć ale straciły urok i przestały dawać tylko radość. A dokładnie, zgodnie z podtytułem, kłopoty właścicielki nieruchomości zaczynają przeważać nad radościami." 

Kraksa która mnie uziemiła, tylko przyspieszyła decyzję gdzieś tam w środku już podjętą choć jeszcze nie całkiem jasno uświadomioną. Teraz wszyscy wokół mówią, że nie mieli odwagi mi powiedzieć ale autko bardzo stareńkie i nie nadaje się do naprawy tylko dać mu spocząć gdzieś na szrocie. Ja jeszcze czekam na decyzje mechanika ale też czuję, że to prawda. Bez autka droga na skraj może niedaleka ale trzema środkami transportu publicznego, z dwoma przesiadkami i czekaniem na kursy nawet dwugodzinnym. A jak jeszcze chciałoby się coś przewieźć tam czy z powrotem to już zadanie logistyczne coraz dla mnie trudniejsze. 

A przede wszystkim zdrowie, coraz mniej smakowite i coraz bardziej popsute. "Szlachetne zdrowie nikt się nie dowie jako smakujesz, aż się zepsujesz". No i pesel, już tylko ćwierć do setki a to mignie jak z bata strzelił. Po prostu czas na zmiany, czas się ustatkować a może właśnie czas znowu zacząć podróżować, niechby tylko po naszym pięknym kraju. Jak mówi złota myśl ludowa: "Przy jednej dziurze to i kot zdechnie". Powody zdrowotne, emocjonalne i ekonomiczne. 

Wszystko ma znaczenie. Ten skraj, który wybrałam, by być blisko różnych możliwości. Ta bliskość lasu, łąk, wody zachwycała mnie nieodmiennie przez ostatnie kilkanaście lat, jeszcze przed pisaniem bloga. Ale od pewnego czasu powoli odpadają mi elementy tego zachwycenia. Najpierw las, bo od marca do października czyhają tam na mnie kleszcze, które mnie uwielbiają, mój zapach lub smak mojej krwi. Od czerwca do sierpnia odpadają łąki bo przy temperaturze lata powyżej 25 stopni ja mogę tylko siedzieć na tarasie od północnej strony i co najwyżej skubnąć poziomkę, truskawkę, borówkę, porzeczkę, agrest, malinkę, pomidorka, ogórka czy garstkę ziół. A od kilku lat, mimo wysiłku na miarę zdrowia zaniedbuję poziomki, truskawki, maliny i powoli zarastają. Pomidorki, ogórki i cukinie,  zaniedbywane też podgniwają. Jeszcze tylko woda wokół mnie zachwyca ale to za mało, by mnie tu zatrzymać. 

Przez te kraksę odnawiam zaniedbane przez miłość do chatty na skraju, dawne znajomości, bo chatta jest zaborcza i czasochłonna. Teraz mam bodźca w postaci potrzeby transportu a w zamian mam do zaoferowania atrakcyjny dzień na skraju. Do tej pory byłam samowystarczalna, zdrowa i szczęśliwa sama, więc odpuściłam dbanie o nabyte w życiu dobre znajomości, koleżeństwa, przyjaźnie. Teraz czas na zmiany, czas na uczenie się prosić a nie tylko sama, siama, samosia. Przywieźli mnie w niedzielę dawni znajomi z pracy, Andrzej i Miłka, były spacery, grill, śmiech i wspomnienia.

A odwiozła mnie, razem z kilkoma skrzyniami dobytku,  Władzia Leśna i też były spacery, wspominki, śmiech i zwierzenia. Ale z tych emocji spotkania po 7 latach zabyłyśmy sfotografowania spotkania. Znajomi bardzo zadowoleni i namawiają mnie do odstąpienia od decyzji.  Ale zmiany już się dokonały w sferze wewnętrznej, teraz wszechświat z nieubłagalnością lawiny daje mi to czego potrzebuję, bo ja już tylko pragnę zdrowia i pokoju na świecie ale może też działki z chatką w moim miasteczku, gdzie bym dotarła z buta lub rowerkiem ( niechby i z silniczkiem).

Ogłoszenie marzy mi się jakieś takie: "Sprzedam zadbaną działkę w uroczej okolicy, na skraju łąk i lasów, w pobliżu strumyka z czystą wodą i wielkiego zalewu, terenu rekreacyjnego. przystani i plaży. Zabudowany domkiem letniskowym z wyposażoną bladobłękitną kuchnią, kominkiem, seledynową łazienką, uroczym salonikiem i dwoma sypialniami, z wielkim tarasem. A jednocześnie blisko ludzi, w kompleksie wypoczynkowym w Brzózie Królewskiej. Cena do uzgodnienia po oglądnięciu całości". Ale mówią, że to bardzo emocjonalne a kupiec szuka szczegółów technicznych i użytkowych. Ja myślę sercem i to moje prawo, kupujący myśli głową i to też jego prawo. 

Poprawiam ten post już kilka dni ale trudno ująć w słowa te uczucia, emocje, oczekiwania, marzenia, plany ... Więc puszczam go w świat, niech uskrzydla i rozsiewa dobrą nowinę.