Kleszczowisko i rododendron

Wreszcie rana przyschnięta i nawet zaczyna swędzieć czyli goi się. Władzia alarmuje że kosić trzeba, bo trawa się pokłada, motyczkować trzeba bo chwasty większe niż siewki i zachwycić się rododendronem bo jest w rozkwicie. Więc wreszcie zbieram się, pakuję  i wyjeżdżam. Ledwo ujechałam niespełna 10 km zerwał się wiatr, niebo zszarzało, potem zrobiło się prawie granatowe i taka burza, nawałnica, wichura, ulewa mnie dopadła, że dopiero nazajutrz dojechałam do chatty.

Nie było mnie dwa tygodnie a gniazda już puste. Szkoda, nastawiłam się, że będę obserwować naukę latania. Gdzie są teraz moi sublokatorzy, sikoreczki? Gniazda puste ale gąszcz wokół, ledwo spod chwastów widać uprawy.

Oprócz koszenia i odchwaszczania, a wszystko to w upale i między deszczami, zrobiłam stelaż na siatkę, by osłonić borówki przed ptakami. Troszkę pomógł mi uczynny sąsiad, bardzo mu dziękuję. Cały pobyt, kilka dni tak samo. Do południa lepki upał, parno i duszno a przed wieczorem ulewy. Raz tylko udało się niewielkie ognisko.

 Króluje rododendron, widoczny z każdego punktu działki.

Wprawdzie kleszcze mnie lubią, chatkuję często pod lasem i nie raz przynoszę nawet dwa, trzy to dotąd udawało się je wyciągać bez problemu (chociaż były dwa przypadki gdy urwałam im główki). Kupiłam nawet w aptece takie specjalne kleszczyki do wyciągania kleszczy. Ale ten ostatni był oporny i gdy już kilkanaście razy go skubnęłam i nic, pogoniłam do sąsiadów. Sąsiadka próbowała kilka razy i wreszcie zaklęła, prasnęła szczypczyki i wyciągnęła go paznokciami. Dzięki Ci dobra kobieto, uratowałaś mi noc. Ale on ze złości już chyba zdążył napluć mi do brzuszka, bo ślad wygląda nieciekawie, może to nie rumień wędrujący ale podpuchnięte i zaczerwienione. Oglądam się obsesyjnie kilka razy dziennie i łykam zielone tabletki na uspokojenie bo boję się tej boreliozy jak mało czego a na pewno dużo bardziej niż tej całej epidemii i pandemii razem wziętych.
Latareczkę dostałam od Córeczki na Dzień Matki, ładnie wygląda na tarasie i w dzień i wieczorem. Dzięki Ci Kochana!

A w ogóle to tak często przynoszę kleszcze, że oprócz tych które wyciągam sama, nierzadko korzystam z usług przychodni. I Panie już nie pytają z czym przychodzę tylko w którym miejscu tym razem. Miana mam dwukrotnie przekroczone ale podobno nie na tyle, by brać antybiotyki. A może już mam jakieś przeciwciała?

Kilka lat temu zdarzyło mi się odkryć wczepionego kleszcza, w sobotnie popołudnie, nie do wyciągnięcia ze względu na miejsce. To taka pora, że przychodnie już nieczynne, nie chciałam z takim drobiazgiem iść na pogotowie. Pomyślałam, że poczekam do poniedziałku No ale zasnąć się nie dało, cały czas wyobraźnia pracowała, czułam jak on wkręca mi się w skórę, jak tam pluje, jak rozchodzi się wraz z krwią, jak rana pulsuje .... Jakoś z nim żyłam dopóki go nie zobaczyłam ale jak już wiem, nie da się go zignorować. Ledwo doczekałam rana, nie było mowy bym wytrzymała jeszcze całą niedzielę i drugą noc. Niech na mnie nakrzyczą, niech mnie wyśmieją, jadę na pogotowie.  A tam ludzie pokrwawieni, płaczące dzieci, przepuściłam kilka groźnie wyglądających przypadków i wreszcie weszłam. Powiedziałam w czym rzecz i mniemałam, że pielęgniarka po prostu wyciągnie mi tego kleszcza ale wezwano chirurga. Było odkażanie przed i po, wywiad i zlecenie na badanie. I była też reprymenda, że tak długo zwlekałam i zajmuję czas w niedzielę, gdy ten kleszcz siedział już podobno kilkanaście dni a może i dłużej. I to tyle w temacie czy ciało rządzi głową czy odwrotnie. Jak głowa nie wie, że stało się Coś!!! - to ciało nie przeżywa, nie rozpacza, nie żałuje, nie boli, nie raduje się, nie tańczy, nie zachwyca ...... Głowa rządzi ciałem ale, no właśnie, kto rządzi głową? Bo nie my.