Konieczne prace w upale

..... czyli o zimie trzeba myśleć wczesną wiosną. Trochę nierozsądnie było zamawiać drewno w takie upały ale sierpień to już najwyższy czas by doschło przed zimą. Wcześniej nie mogłam bo od zeszłego roku czekałam na tą demolkę kanalizacyjną a miała ona przebiegać tam, gdzie planowałam złożyć porąbane drewno. W styczniu zaczęli główny rurociąg i dopiero w lipcu się ich doczekałam na działce.

Przyjechałam w przeddzień, by obkosić działkę i przygotować miejsce pod drewno. Zeszło całe popołudnie i kawałeczek ranka a nie spieszyłam się bo drewno miało przyjechać dopiero w południe.

U mnie królują żółtości, to takie sierpniowe kolorki. Są jeszcze słoneczniki, kwiaty cukinii których całe mnóstwo ale nikt ich nie zapyla i nie wiążą owoców, wiesiołki kwitnące wieczorem. Ale tym razem sfociłam tylko wysokie, szorstkie, pomponowe.

Wreszcie po telefonicznych ponagleniach zajechał popołudniu czerwony wóz i wysypał dwa kubiki pociętego i porąbanego buka. By zamknąć bramę trzeba było zebrać sporo z jednej strony stosu. Najpierw zaczęłam odrzucać zawadzające polana na stos ale się zorientowałam, że mam sporo czasu i mogę te przeszkadzające polana od razu układać na przygotowanych paletach i skrzynkach. Zeszło ponad godzinę, więc zmęczona poszłam na taras by przygotować obiad z kawałeczka zamarynowanej karkówki i tego co zebrałam z działki. Podany na wygrzanym słońcem talerzu, wyszło dwie porcje, jedna na gorąco a druga na chłodno na podwieczorek.

Następnego dnia umówiłam się z Władzią na rano, na układanie tego stosu przy ścianie chatty. Planowałam, że w ciągu dnia się z tym uporamy, bo mnie samej to zwykle zajmowało dwa, trzy dni. Miałyśmy zacząć od rana czyli od siódmej, bo wtedy jeszcze w miarę chłodno. A tu niespodzianka, Władzia obudziła mnie o szóstej i ja, zaspana, zastanawiałam się, kiedy to ostatni raz wstałam przed szóstą. Wyszło mi że jesienią 2002 roku. Ale wstałam bez ociągania i zabrałyśmy się do roboty. Co potrafi mobilizacja to się okazało o ósmej. Władzia, starsza nawet ode mnie tak zasuwała, by zdążyć przed słońcem, że nie miałam ani chwili by się zastanowić, czy dam radę jej dorównać, czy moje serce to wytrzyma. Tylko wycierałam co kilka minut pot z czoła, oczu, uszu, szyi ... i to były te jedyne przerwy by uspokoić też oddech. Normalnie to focę przy każdej przerwie, popijam wodę lub sok, kawkę, herbatkę, piwko, odpoczywam i tak pracuję w rytmie kwadrans pracy, pół godziny odpoczynku. Tym razem rozum mi się wyłączył i bezmyślnie podnosiłam polana rzucane przez Władzię, dopasowywałam i układałam w stosie jak automat. W miarę jak słabły moje siły zmniejszał się stos drewna przy bramie i pchała mnie tylko wola, by stos znikł a ja padnę tuż obok, no chyba że się doczołgam do wyrka. O ósmej stosy były skończone, drobne ścinki zebrane w skrzynie, miejsce pod stosem zgrabione ze szczap i wreszcie usiadłyśmy w cieniu na tarasie. Ja jeszcze zrobiłam nam kawki z mlekiem ale nie pamiętam już, czy coś mówiłam z sensem. Gdy Władzia wróciła do siebie weszłam do izby, pozamykałam okiennice, wziąłem szybki, chłodny prysznic i poszłam odpocząć i spać. Nie wiem ile spałam bo mi się nie chciało spojrzeć na zegarki, czułam się wypoczęta ale nie na tyle by wyjść w upał. Jeść też mi się nie chciało więc zapaliłam lampkę nad łóżkiem i zaczęłam czytać po raz któryś "Czas na działkę". Wreszcie wyciągnęłam aparat i zrobiłam kilka fotek przytulnego kącika, otwarłam też małą okiennicę od południa by się całkiem rozbudzić i zobaczyć po cieniach która może być godzina. Wyszło mi, że południe więc spałam jakieś dwie godziny. Troszkę poczytałam, zjadłam na śniadanie w samo południe jajecznicę z kromką chleba i ciepłym mlekiem i znowu czytałam. Gdy wreszcie wyszłam na taras było wczesne popołudnie i prawie 33 stopnie. Wróciłam do izby gdzie przy wentylatorku lube 22 stopnie, takie osiągnięcie dzięki zaizolowaniu południowej i zachodniej ściany, bez klimy czyli gadżetu XXI wieku. Samo mądre choć proste sterowanie okiennicami, oknami opatrzonymi moskitierami, drzwiami z firanką, pozwala na utrzymanie 10 stopniowej różnicy temperatur chociaż potwierdzam, że wymaga to dyscypliny i pilnowania zasad.

Dopiero popołudniu wyszłam z aparatem na obchód frontu robót i zobaczyłam, że to co zrobiłyśmy było dobre, choć niezbyt mądre. Ale pobłogosławione przez Wszechświat bo robota zrobiona i zdrowie niezłe. 'Jest coś niezwykle kojącego w stosie drewna. Porządna sterta drewna to krzepiące poczucie przygotowania i bezpieczeństwa' - to niewierny cytat z mojej nowej, ulubionej ostatnio książki.

Nazajutrz niedziela w więc wyjazd. Ależ upał, ależ tłok, ależ tłumy. Jadę do mojego miasteczka bo w poniedziałek mam sprawy z przychodnią i lekarzami.