Dziwność i Inność

Nie tak w ogóle ale w tych przypadkach. 

Dziwność tajemnicza, do dziś nie rozpoznana i inność niespodziewanie objawiona.
Nie miałam zamiaru opisywać tej dziejącej się jeszcze dziwności ale przeczytałam u Anny B ten post
Światełka to zaiste dziwność ale u mnie Ono podrzuciło coś materialnego, co mnie uwiera do dziś. Ponad dwa miesiące temu, w izbie chatty, na szafce kuchennej którą mam od pół roku, znalazłam w twardym etui sporo srebrnej i metalowej biżuterii. Nie moja, na pewno, więc skąd się tam wzięła? Oczywiście zaraz obdzwoniłam wszystkich znajomych którzy byli u mnie w ostatnim półroczu, a nie było ich wiele. Nikt się nie przyznał do 'klejnotów'. Więc obdzwoniłam i resztę, która nie była w chatcie. Znowu null. Rozpuściłam wici gdzie tylko mogłam i nic. Nie moja a jest u mnie. Męczy mnie zagadka. Odnajdź się sprawczyni, proszę! A może sprawco? Załączyłam fotki z kilkoma drobiazgami, reszta to zagadka i sprawdzian dla właściciela.

A inność? Pierwszy raz w życiu swoim siedemdziesięcioletnim, mogłam spędzić Święta sama, bez poczucia żalu czy osamotnienia, wręcz z ciekawością . Przedtem zawsze, conajmniej dwa razy w roku, z Rodziną, z całą lub jej częścią, w małej grupce lub szerokim gronie. Zawsze było dobrze, nawet bardzo, czule i serdecznie ale jednak z napinką.
I co? Przekleństwo czy błogosławieństwo?

Ano było dobrze, nawet bardzo. Niekonwencjonalnie i nietradycyjnie. Ksiądz i Kościół nie byliby  zadowoleni ale Bóg nie ma mi tego za złe.
Nie bójcie się być samym w święta.
Dużo myślałam przez te dni o kole życia, o śmierci i zmartwychwstaniu i nie były to smutne myśli. Bo jeśli nawet rośliny rodzą się na nowo co wiosny, po zimowym śnie, to przecież tyle gęstej energii ile jest w człowieku, nie może się marnować. Wracamy do Źródła, do Boga a On już wie, jak zagospodarować nasze doświadczenia, ku pożytkowi i wspólnemu dobru wszystkich, których to dotyczy. Dziecku, które jeszcze niewiele wie, trudno uwierzyć zimą, że wszystko odrodzi się, zazieleni, zakwitnie i wyda owoce zanim rok minie.
Nie bójcie się śmierci na starość.

Dumałam też o cierpieniu i o jego roli, tak różnej w Kościele i w  naszej zamerykanizowanej rzeczywistości. Bo w Kościele cierpienie jest uszlachetniające, godne podziwu i uświęcenia. Księża w cierpieniu radzą: noś swój krzyż siostro cierpliwie i z wiarą. A wokół nas nieustanne nawoływania: masz prawo być szczęśliwa, spełniona, to ci się należy, be happy, feel good, chorowanie bez bólu, ból upadla i jest zbędny.....
A jednak nie napiszę: Nie bójcie się cierpienia.

Jedzonko było skromne ale zielone a wokół szalała wiosna. Jaja gotowane i na miękko. Sos z porów, kurdybanku, szczypioru, lebiodki, czosnku niedźwiedziego i co tam znalazłam w obejściu, zabielony hojnie śmietaną. Dużo sosu. Do jaj, sera, białej kiełbasy, karkówki ....
Alleluja!!!

 Święta sama ale jak się okazało wcale nie samotna bo gości miałam sporo. Płochliwe, nie pozwalały się zbliżyć ale swobodnie czuły się na moich włościach i śpiewały alleluja od rana do nocy.

A w lesie jak w katedrze, cisza słodka i dźwięczna. Las jeszcze zimowy i uśpiony ale w ściółce i na obrzeżach już wre wiosenna bujność i praca.

A we wtorek po Świętach pojechałam na rodzinną uroczystość Wnuka - bierzmowanie czyli siedem darów Ducha Świętego. Ale o tym w następnym liście.
Hallelujah