Od dnia Matki do dnia Dziecka we Wrocku

10 dni w ciągłej podróży. Cały tydzień we Wrocławiu. Tyle atrakcji i emocji. Sama jestem zdziwiona, że dałam radę a to już mi 75 lat minęło. 

W pierwszy dzień, po siedmiogodzinnej podróży, tylko przywitanie, obiadokolacja i godzinna lekcja szkoleniowej jazdy z córcią i wnukiem, gdy nad głowami groźnie.
Nazajutrz sobota, dzień drugi. Meni mają swoje zajęcia, Lesiu na uczelni pierwszy raz od dawna nie zdalnie. Więc z Córeńką wybieramy się do Ogrodu Botanicznego na dzień Chiński, na niespieszne dreptanie. Ogród sam w sobie jest atrakcją, położony w samiuśkim centrum, z widokiem na Katedrę, seminarium i hotel Jana Pawła II ( świetna okazja, o 35 % taniej, tylko 454 zł). I chociaż  urokliwych ławeczek było sporo, to żal było czasu na siedzenie, no chyba żeby coś skubnąć lub dać odpocząć nogom. Piękny ten ogród botaniczny, w maju jak piękny kobierzec. I chińskie atrakcje były, smoki i lampiony, maski i kuchnia orientalna, ceremonia picia herbaty i ćwiczenie pisma chińskiego.Wieczorem wybieramy się na mecz o mistrzostwo Ligi Mistrzów - Real Madryt : Liverpool, rozgrywany w Paryżu i chociaż początkowo kibicujemy królewskim to pod koniec drugiej połowy już niekoniecznie bo Anglicy są lepsi ale szczęścia nie mają. Nawet robimy zakłady stawiając na Liverpool ale nikt z nas nie wygrywa. Pijemy zdrowie sponsorki Halinki, niech nam żyje 100 lat!

W niedzielę dzień trzeci, lajtowy.  Po obfitym śniadanku próbujemy zaplanować wycieczki i atrakcji ale w końcu wyruszamy na Rynek na festiwal: "Europa na widelcu", a potem się zobaczy. I dobrze, że plan nie był na sztywno bo okazało się, że termin rozpoczęcia się omsknął i nic egzotycznego nie zjemy. Troszkę zawiedzeni kręcimy się po jak zwykle bajkowym i uroczym Rynku i Starym Mieście. 
Wracamy przez Świdnicką bez planu i zatrzymujemy się na stacji Opera, skąd za chwilę odchodzi zabytkowy tramwaj. Program wygląda ciekawie, decydujemy się na trasę niebieską, do zajezdni i z powrotem. Pani przewodniczka sympatyczna i kompetentna, oprócz wiedzy serwuje nam ciekawostki o wartych odwiedzenia miejscach. Znowu się przekonujemy, że warto zwiedzać z przewodnikiem.Popołudniu jedziemy na działki na obiad, ja na jedynkę po raz któryś a na piątkę po raz pierwszy.

W poniedziałek czwarty dzień odwiedzin, Asia wzięła urlop, dzień zapowiada się babski i intensywny. Maro odsypia wczorajszą imprezkę, Lesiu idzie na ostatnią służbę a my na multi sensoryczną wystawę Van Gogha tutaj.Obrazy jak obrazy, ale to sensory exhibition zachwyca. Zanurzamy się w tych obrazach, one nas otaczają, obejmują a to wszystko w ruchu, w rytm dobrej muzyki, z opisem czytanym przez lektora. Naprawdę warto odwiedzić tę wystawę. Oszołomione wyszłyśmy z Hali Stulecia spacerkiem pod pergolą, w stronę ogrodu japońskiego. Trafiłyśmy o równej godzinie na pokaz tańca fontann, było uroczo choć kolorów w słońcu nie było widać.A potem rozkosz dla oczu i spokój dla ducha, w wiosenno - letnim Ogrodzie Japońskim. Byłam tu już kilka razy, w różnych porach i za każdym razem uspakaja, zadziwia i zachwyca.Sporo przedeptałam, wracamy na Komandorską. Ja odpoczywam a Asia robi nam pyszny obiad. Po sjeście jedziemy do Lesia, to jego ostatni dzień w akcyjnej służbie starszego ogniomistrza. Pierwszy raz w życiu i zapewne ostatni oglądam wnętrze Straży Pożarnej, tych strażaków miłych i zadowolonych,  te wielkie wozy i ich wyposażenia, pompy, część socjalną ... Jakie to było miłe popołudnie!

Wieczorem mam tylko tyle siły, żeby oglądnąć film "Twój Vincent", nagradzany i nominowany. Warto a po takiej wystawie szczególnie się go ogląda i przeżywa. 

Nazajutrz już wtorek, piąty dzień wizyty, ostatni dzień maja i ostatni dzień z Maro. Dziecka w pracy, Maro śpi, obchodzę z aparatem poddasze i nadal mnie ono zachwyca. Potem ostatnie śniadanie z wnuczkiem, pożegnanie i zabieram się za robienie zupy z wiosennymi warzywami.Podgotowałam zupkę i wybieram się do Aqua Parku który znajduje się kilkaset metrów od Komandorskiej. I fajnie trafiłam, bo wtorek to solarium tylko dla kobiet. Niby mi to nie przeszkadzało gdy bywałam tam kiedyś w inne dni. Ale klimat, energia i atmosfera zupełnie inna niż wtedy, gdy saunarium bez ograniczeń. Taki luzik, spontan, serdeczność. Wykupuję trzy godziny za 35 zł i powiem Wam, naprawdę warto. Łaźnie, baseny, jacuzzi, leżaczki, prysznice - pod dachem i pod niebem.

Popołudniu wraca Asia, Lesiu udaje się na pożegnalny wieczór z kumplami, z którymi pracował kilkanaście lat. To męska impreza, idziemy z Asią na działki, popracować troszkę, zwłaszcza na piątce. 

A wieczorem piwko przy torach, na leżaczkach, w ciepły późnomajowy wieczór

Środa, szósty dzień odwiedzin. Córeczka w stałej pracy (100 metrów od mieszkania) a Leszek pierwszy dzień w biurze. Ostatni raz obchodzę poddasze z aparatem i potem wybieram się na sentymentalny i nostalgiczny spacer po Wrocławiu z lat 71 - 73, gdzie przez trzy lata mieszkałam i pracowałam. Jadę tramwajem wzdłuż ulicy czy alei Powstańców Śląskich, ta nazwa od pół wieku się nie zmieniła i chwała jej za to. Wysiadam na skrzyżowaniu z Hallera i Wiśniową, gdzie w Zjednoczeniu Materiałów Budowlanych przepracowałam prawie dwa lata z licznymi oddelegowaniami po cegielniach i dachówczarniach. Wieżowiec zmieniony, chyba postawiony na nowo ale dwupiętrowy longer, dawniej Jacek i Placek się ostał. Bar i kawiarnia, tuż przy pracy, wpadało się tam  prawie codziennie. Ps. Czujne Oko poprawiło mnie,  że pomyliłam nazwy i słusznie, to były Hanka, Rumcajs i Cypisek - kawiarnia, restauracja i bar.  Ech, łza się w oku kręci, takie brzydactwo a jednak pozostało, prawie bez zmian. 

A potem spacerkiem do Parku Południowego, gdzie pomieszkiwałam na kilku sublokatorkach wokół. Kiedyś były dziwne conajmniej, teraz wspominam je z sentymentem. U Pani która handlowała w Turcji, z Krysią co jadła kotlety schabowe na surowo, u państwa którzy kazali zdejmować buty na schodach przed domem a i tak froterowali podłogę po każdym naszym przyjściu, za torami gdzie strach było wracać wieczorowa porą i wymawiało się wiadomą chorobą przy nagabywaniu przez młodzieńców. Niestety nie odnalazłam tych miejsc ale obdeptałam dokładnie Park Południowy, dziki ale urokliwy. Dla każdego coś miłego. Dla dzieci place zabaw i słońce, dla seniorów ławeczki i półcień. Dla wszystkich dużo zieleni i spokoju.

Gdy dziecka wróciły z pracy, Lesiu pełen dobrej energii, zjedliśmy wiosenną zupkę i pojechaliśmy na działki z nowymi poduchami na siedzisko wokół ogniska. Trochę pracy, troszkę odpoczynku.
Wieczorem po drinku z limonką i miętą i już późna noc. Żegnamy się serdecznie i czule bo rano oni idą do pracy a ja jeszcze dośpię. Mam czas do południa na spakowanie swoich maneli.

Czwartek, dzień siódmy i ostatni. Wyjeżdżam w południe ale narazie nie do domu tylko do Krakowa. 

Pisząc tego posta, sortując zdjęcia, wybierając te kilkadziesiąt z kilkuset, jeszcze raz przeżywam te spotkania, wycieczki, ciekawostki, zachwyty, olśnienia. I za każdym razem jak tu zajrzę, obudzę wspomnienia tych dni, tych chwil. Za to kocham bloga i siebie, że mi się chce.  

Dziękuję Ci Córeńko z miłością, że mnie wybrałaś za Mamę, bo dzięki Tobie mam Dżeja i Agatkę, Maro i Leszka 🧡💛💚💙🤎

 Dziękuję Wam za serdeczną gościnność 💚🤎💛 

Sponsorce Halince gorąco dziękujemy🧡💛💚💙💜

Oj, będzie się tu działo jesienią !!! 🤎🧡💛💚💙💜🤍🖤