Małośnieżna zima

Nie raz i nie dwa,  wracałam kilkadziesiąt kilometrów, po klucze, lekarstwa, dokumenty, pieniądze, telefon, okulary (więcej rzeczy nie pamiętam ...). Ale ostatnio jakoś opanowałam melanż uważności, dyscypliny, przypominania i od dłuższego czasu już mi się to zdarza tylko sporadycznie. I to sukces, bo z wiekiem wracanie i zapominanie podobno coraz częstsze a u mnie narazie wręcz przeciwnie. Ale nigdy mi się jeszcze nie zdarzyło wracać po aparat foto. Co nie znaczy, że nigdy nie zapominałam aparatu ale że do tej pory nie był tak ważny, jak klucze, lekarstwa, telefon ... bo do tej pory wiedziałam, że znowu przyjadę do chatty za kilka dni, najwyżej za tydzień. A teraz, z powodu postępującej mojej starości, starości ulubionego szwagra, starości autka, już nic nie wiem na pewno, staram się nie planować tak dokładnie. Ponieważ na teraz zapowiadają mgły i słońce a więc i być może uroczy szron i szadź, diamentowe, brylantowe, brokatowe cudeńka, to wracam po aparat, nie będąc pewną, kiedy tu ponownie przyjadę. Cudeniek nie było ale i tak było pięknie i nastrojowo.

Z mieszkania mam dwie drogi do chatty i jak tylko mogę, wybieram tę przez Sokołów, bo na kilometr przed dojechaniem do celu, otwiera się widok na zalew, z każdej strony urokliwy. Zatrzymuję się zawsze dwa razy, raz na zakręcie a drugi przy ławkach. Odwrotnie jest gdy wracam, najpierw żegnam się z miejscem przy ławkach a potem na zakręcie.

Może to dlatego, że nie wiem, czy to nie ostatni raz w tym roku, jakoś uważniej palę w piecyku, dłużej patrzę w ogień, gapię się na widok z kuchennego okna, długo nie mogę zasnąć i o czwartej w nocy ozdabiam izbę świątecznie.

To dziwne  - las zimowy, bezśnieżny nie jest ładny ale ma cudny, dziki urok. I ta cisza, gdy jedynym dźwiękiem jest skrzypienie swoich kroków na resztkach zmrożonego śniegu. Oglądam i fotografuję z każdej strony swoją chattę, gdy wracam ze spacerów. I wciąż mnie zachwyca.

Dostałam stosowny, praktyczny prezent od miłych, byłych, najbliższych sąsiadów. Już mi się przydał w nieodległy dzień z marznącą mżawką.

Za każdym prawie razem, jak sobie zaplanuję wszystko porządnie i dokładnie, rozpisane na dni i godziny, wszechświat daje mi znak, że to złudne i zawodne, że to tak nie działa, że nie tylko my zarządzamy swoim życiem. Pierwszy raz w życiu zamówiłam pomoc do sprzątania i zaplanowałam na to dwa dni, to dość by wysprzątać moje nie tak znowu zapuszczone mieszkanie. Ale Pani R. dopiero się u mnie uczyła i choć pracowałam z nią nawet więcej niż planowałam, nie skończyłyśmy. A trzeciego dnia, gdy zaplanowałam skończenie sprzątania i rozpoczęcie gotowania, awaria wody w całym miasteczku. I jak to mówią: "dupa zbita". Trzeba było wszystko przeorganizować a właściwie puścić na żywioł! I wtedy zaskoczyło, ułożyło się i poooszło....
Święta i u mnie już niedaleko, przynajmniej od strony symboli, darów i prezentów.