Ja powolutku wiję sobie ... - a Czesia odchodzi

       Powolutku, najpierw oswajam gołębnik bo on jakby niczyj (wcześniej był Henia) i tam znoszę wszystko co żółte. I do środka i na mój balkon z widokiem na nasz kolorowy taras. I tak już teraz będzie: Moje, Twoje i Nasze. Niby normalnie, miliony a nawet miliardy tak żyją ale dla mnie to w XXI wieku nowe i dziwne doświadczenie, od ćwierć wieku mieszkam sama i wszystko było tylko Moje. Jeszcze wolniej oswajam Mój living room, chociaż tam jeszcze nie ma moich mebli ale zwożę, znoszę i dostaję od Halinki wszystko co niebieskie. Bo dotychczas moja kuchnia była na niebiesko a gabinet na zielono. Teraz nasz living będzie na zielono więc niebieskości będą w moim pokoju. Powolutku czyli najpierw drobiazgi i szpargały, materiały i lekkie detale a potem kiedyś jesienią meble - inaczej niż ptaki z naszego tarasu, ja wiję sobie nowe gniazdo w domu rodzinnym latem i jesienią.

31 lipca, w poniedziałek, pożegnałam Czesię Martę, moją serdeczną koleżankę. To może nie była przyjaźń ale bardzo bliska znajomość. 

Kiedyś, w listopadzie 2019 roku tak napisałam: " Byłam u psiapsiółki Czesi, sympatycznej, życzliwej, serdecznej ale bez umiejętności wybaczania i odpuszczania. I w dodatku ma niesamowitą pamięć. Często myślałam, że moja słaba pamięć to wada ale teraz widzę, że to jednak błogosławieństwo. Ona pamięta każdą złą chwilę ze swojego długiego życia i nie waha się o tym opowiadać po wielokroć. Jej domek jest piękny i czarowny i we wnętrzu i na zewnątrz. I tu się obie zgadzamy. Ale już w otoczeniu i sąsiedztwie to subiektywnie bo ja uważam, że jest ślicznie i uroczo, jak w niebie a ona że źle, oszukańczo, perfidnie, podstępnie ..... W niebie też może być piekło?"Mimo wszystko lubiłam ją. 

Sposób w jaki odeszła uświadomił mi dosadnie, że po pierwsze Ona miała szczęście bo chyba odeszła szybko ale przysporzyła bliskim przeżyć nie do zapomnienia. Odwiedzałam ją w Hyżnym, w jej urokliwym domku, o różnych porach roku i zawsze było tam pięknie i klimatycznie.  Ostatni raz byłam tam jesienią zeszłego roku zobaczyć i pochwalić jej nowy taras, którego budowa kosztowała ją mnóstwo rozterek, pieniędzy, stresu i irytacji. Bo chociaż dom nadal był w sprzedaży od lat, to już nie wierzyła, że jej się uda go sprzedać. I czy tego tak naprawdę chce.

Bywałam też w Iwoniczu, prawie co roku, w jej maleńkim apartamencie w "Zofiówce" na górce, w tym kilka razy na pożegnaniu, z szampanem bo kupiec był i oferta zadawalająca. Żegnałyśmy się z apartamentem i Iwoniczem ale w ostatniej chwili Czesia się wycofywała, tak jak i ze sprzedaży domu. Dla wspomnień założyłam etykietę pt Czesia, jest tam kilka postów z moim u niej pobytem. Żegnaj Czesiu, byłaś mi wielką Nauczycielką i Lustrem, jak nie należy i nie trzeba żyć. 

Z zasady i przekonania nie chodzę na pogrzeby ale na tym pożegnaniu nie mogłam nie być.