Remont w Mielcu część 2 - lipiec

Znowu wyjechałam na kilka dni do mieszkania bo 30 czerwca i Walne i wizyta potencjalnych kupców mieszkania. Dużo się w tym czasie w remoncie nie posunęło bo to był weekend i tylko dwa dni pracy. 

Ale od środy, 5 lipca praca wre. Na deski wyrównywanie posadzki bo różnica ponad 1,5 cm, na to posadzka samopoziomująca która musi schnąć dobę conajmniej więc jak najmniej po niej chodzenia. 

W czwartek 6 lipca 

Wreszcie był czas by się zająć balkonem przy gołębniku. Podlewanie, nawożenie, przycinanie, przesadzanie i dopieszczanie pomogło, teraz wygląda ślicznie i perspektywicznie. 

A życie płynie, to kuchenne w magazynie, bo jeść trzeba, chociaż w te upały to raczej pić się chce. 
W piątek, 7 lipca 

- wreszcie czyste prace, wykładanie posadzki folią i płytami izolująco wygłuszającymi, na które położona będzie mata grzewcza a na niej panele. Więc wigilijny, przed urodzinowy luzik.

A wieczorem niespodziewajka niemiła. Przy przebieraniu na noc, mój szwagier Heniu, właściciel Alzhaimera uderzył się w oko. W moment w oku zrobił się krwiak i rósł w takim tempie, że po kilku minutach całe oko zalane było czarną krwią i zaczęło jakby puchnąć. Siostra zadzwoniła po pogotowie i nawet szybko przyjechali. Porobili badania, wywiad, byli mili zwłaszcza lekarz, stwierdzili niebezpieczeństwo i zabrali go na SOR.  Siostra bardzo się bała jak tam sobie poradzą z Heniem ale z oka zaczęła się sączyć jakaś wydzielina i nie było wyjścia. Zapakowali Henia na wózek, okryli kocem i pojechali. Nie kazali jechać z nim bo prawdopodobnie pojedzie do miasta wojewódzkiego na dyżur chirurga okulisty. Lepiej zadzwonić. 
W sobotę 8 lipca.

Byłyśmy tak zdenerwowane, że o północy wyszłyśmy na spacer z psem. O dziwo, sporo młodzieży na spacerach, najwięcej pod sklepem monopolowym. Ale grzeczni i spokojni. Więc całkiem spokojnie kupiłam sobie butelczynę wiśnióweczki i usiadłyśmy na ławeczce a ja popijałam z gwinta dla spokojności. Po godzinie pierwszej siostra zadzwoniła na SOR i powiedzieli, że Henia odwieźli do miasta wojewódzkiego Rzeszowa. Wróciłyśmy położyć się do łóżek, choć spania niewiele było. 

Rano, koło ósmej spotkałyśmy się na tarasie i siostra zadzwoniła na SOR spytać gdzie jest jej mąż Heniu. Pierwszy rozmówca mówi, że Heniu chyba jest w szpitalu w Rzeszowie bo on ma ponad 20 letnie doświadczenie i tak się to  robi ale przekierowuje nas do innej osoby. Ta też mówi, że Heniu jest w Rzeszowie ale prosi by jeszcze poczekać. Zastanawiamy się, jak powiadomić dzieci Henia mieszkające w Rzeszowie, co z Tatą. Halinka mówi, że pojedzie na SOR by dowiedzieć się osobiście ale rozmówczyni mówi, by jeszcze czekać. W tle słychać rozmowy, że nie wiadomo gdzie jest pacjent, wiedzą tylko, że pojechał do Rzeszowa koło pierwszej. Jakiś drugi głos mówi, że jest dokumentacja z TK więc pacjent chyba do nich wrócił. Ratunku, zgubili Henia!!! Halinka znowu mówi, że do nich pojedzie ale znowu proszą by czekać. W tle słychać: " co mam jej powiedzieć?" Jakieś niewyraźne dyskutujące głosy i wreszcie jeden głoś mówi, że pacjent jest wypisany i poszedł do domu. Szok! Jak poszedł do domu jak jest niechodzący i bez kontaktu? Podziwiam Siostrę za opanowanie, mówi stanowczo, że to niemożliwe, znowu szepty, szeleszczenie papierami i mówią, że może przyjechać po pacjenta. Ale jak po niego przyjechać gdy nie mamy auta a Heniu ani nie wsiądzie do taksówki ani z niej nie wysiądzie. Ale siostra jedzie na SOR i okazuje się, że Heniu jest, śpi sobie w pokoiku całkiem nieświadomy zagubienia. Jeszcze tylko problem z załatwieniem karetki transportującej i gdy wracam z porannego spaceru z psem właśnie zajeżdża karetka i właśnie Halinka przybiega zdyszana. Wnoszą go na łóżko i wreszcie wszystko wraca do jakiejś normy. Śmiać się czy płakać!

W urodziny Siostrzyczki 8 lipca, w sobotę,  wyjeżdżam do Siebie dopiero popołudniu, gdy Heniu już odnaleziony, przywieziony do domu i bezpieczny. I z okiem coraz lepiej, na szczęście.