Tryb letni czy jesienny?

Chociaż pachnie już jesienią i grzybki są w lesie, przecież jeszcze lato i temperatury wysokie. Stąd co rano nie wiadomo, jaki tryb mi się dziś włączy.
Bo gdy rankiem ciepłe słońce zagląda do chatty to czas trybu letniego czyli kawka na tarasie, czasem nawet pod kocykiem, na czas obsychania rosy a potem jedno zadanie i sjesta do późnego popołudnia. To zadanie to może być skoszenie trawnika (trawnika mam ze dwa ary a jeszcze nigdy nie udało mi się obkosić go na raz. Czy to kosiareczka za mała, za tępa? czy duch ochoczy ale ciało mdłe?), oczyszczenie z chwastów kawałeczka grządki, uzbieranie słoika malin i miski fasolki, spacer do sklepu i po okolicy z wstępowaniem do sąsiadów bliskich i dalekich, wałęsanie się z aparatem po włościach (to też zadanie), oczekiwanie na wizytę agenta. Ale i wyprawy do lasu, krótkie bo po godzinie stopy w kaloszach wykręcają się na miękkich poduszkach mchu i suchych, opadłych gałęziach, serce wali tam, tam, tam, podkoszulek przepocony - zero przyjemności, choć plony i owszem. 
Po wykonaniu odpowiedniego zadania, niespieszne śniadanie pod lipką a potem fotografowanie, oglądanie, sortowanie, zagospodarowanie plonów.

W południe nos w stosowną książkę a gdy zgłodnieję, smakowite przygotowanie i przyrządzanie obiadu. Potem naczynia do miski by nie obeschły i znowu do książki lub zeszytu. Aż nadchodzi chłód i przedwieczorna cisza, czasem ognisko, czasem drzemka w fotelu tarasowym, czasem drobne prace w chatcie.

A gdy rano niebo zachmurzone to mi się włącza tryb jesienny czyli trzy razy dziennie do lasu. Pierwszy raz raniusieńko, na piżamę zakładam kurtkę, na nogi kalosze i idę do lasku za chattą. A co, środek tygodnia, wokół nikogo kto by miał za złe. Po godzinie wracam z grzybami, wykładam je na stół i dokumentuję fotograficznie.
 Przyrządzam kawkę, jem śniadanie i wybieram się do lasu na poważnie. Przebieram się leśnie, biorę koszyk, kanapkę, telefon i idę do wielkiego lasu za mosteczkiem. Koszyk szybko się zapełnia, grzyby mnie mamią i kręcą, nie zwracam uwagi na kierunek bo to do południa i czuję się bezpieczna. I wtedy nie raz gubię się nieprzytomnie, nie wiem w którą stronę wracać. Nie ma słońca które jest drogowskazem. Tak było i tym razem. Ale na szczęście z oddali słyszę głosy, przedzieram się więc w tamtym kierunku przez paprocie, chaszcze i wysokie podszycie i co chwilę grzyb lub kilka. Mam już prawie pełny kosz gdy wreszcie podnoszę głowę i oczywiście głosów już nie słychać, nadal jestem zagubiona ale znalazłam jakąś ścieżkę, gdzieś mnie przecież zaprowadzi. Dochodzę do leśnego duktu ale teraz niewiadoma, w którą stronę nad zalew. Tym razem miałam znowu szczęście, słoneczko na moment wychynęło za chmury i obrałam właściwy kierunek. Trzy godziny zbierania, do chatty wracam wczesnym popołudniem z pełnym koszem grzybów. Najpierw zdejmuję kalosze ( och! jaka ulga!!), potem patrzę na termometr ( w cieniu 20 stopni więc dlaczego mi tak gorąco?) Fotografuję łupy, przebieram się wygodnie, nalewam sok do szklaneczki lub otwieram butelkę stronga czy puszkę reedsa i zabieram się za oporządzanie grzybków czyli czyszczenie i sortowanie.


Trzy godziny zbierania w lesie to trzy godziny czyszczenia i sortowania w chatcie a jeszcze pokrojenie do suszenia, podgotowanie do marynaty. Zjadam obiad przygotowany wieczór wcześniej, znowu gary do miednicy i popołudniu jeszcze raz do lasku, po zakupach w wiejskim sklepie.  Wieczorem mam cztery pełne sita do suszenia, dwie tacki do marynowania czy mrożenia. Te, które nie mieszczą się w tych kategoriach czyli kanie, chochółki, sitarki ... przesmażam jeszcze wieczorem na patelni na jutrzejszy sos lub zupę. Pracowity taki grzybowy dzień, już nie rozpalam ogniska tylko do łóżeczka by odpocząć w pozycji horyzontalnej.

Cudny i ważny czas

Wspólne wyjazdy i pobyty w BK, rodzinne i przyjacielskie, są całkiem inne niż te codzienne, solowe, singlowe. Nie lepsze, nie gorsze ale o innym, większym i głębszym ładunku emocjonalnym. I taki też rodzinny, kilkudniowy pobyt w BK zdarzył mi się pod koniec sierpnia.
Najpierw trzy dni w Brzózie z Córcią Ukochaną i młodszym, nadal Słodkim Wnusiem. Tyle wrażeń, emocji, uczuć, więcej niż przez miesiąc gdy jestem sama. Tak były gęste i intensywne, że prawie wcale nie robiłam zdjęć, punkt skupienia był na przeżywaniu, nie na dokumentowaniu. Ale kilka się zrobiło. I chociaż pogoda była nieszczególna, cały drugi dzień padało, to było ciepło i czule.
W pierwszy dzień ognisko wieczorem. Z pieczoną na patyku kiełbaską i ziemniaczkami upieczonymi z żaru.

W drugim dniu, zaraz po niespiesznym śniadaniu, wyprawa z koszykiem do lasu. I chociaż padało, chociaż młody po godzinie zatęsknił do ciepłej chatty i laptopa to plony były:
Po powrocie, oczyszczeniu grzybków w polowej kuchni, między schodami a siedziskiem pod lipką, podano obiad domowy. A popołudniu, po rozpaleniu kominka, w maleńkiej przerwie bez deszczu, spacer po terenie zalewu. Zagospodarowanie terenu, wolno ale nieustająco nabiera wyrazu. Na zakończenie wizyta w barze "Pod liskiem" gdzie sprawdzaliśmy swoją moc i siłę na maszynie boxer. Jedenastolatek uzyskał stopień supermena a kobiety stopień niżej czyli kilera. "Tyż piknie" jak powiadają górale.
 Wieczorem deszcz się nasilił więc dokładanie do ognia w kominku i oglądanie fotek z wakacyjnego wyjazdu Asi i Maro na Kretę. Aż mi się zachciało znowu jechać gdzieś, wokół Morza Śródziemnego, do jakiegoś śródziemia. Ale kiedy? Jeśli we wiośnie, w jesieni i w zimie u nas w Polszcze cudnie. Ale np w lutym? Gdy już nie jestem tak potrzebna na ferie zimowe. Albo w marcu? Gdy jeszcze za zimno i za mokro na sianie i sadzenie. Trzeba to przemyśleć i poczuć.

Potem granie w krzyżówki, podobne do scrabbli i eurobiznes czyli Eurobusiness. Na kolację wędrówka z latarką do "Pizzerii chatka". Pizzeria klimatyczna, wysokie oparcia ław dają uroczą intymność, nazwy pizz śmieszą, rozbawiają i zachęcają do spróbowania. My wybraliśmy Geballo czyli wnusia autorską kompozycją dodatków. I chociaż brakło nam 3 zł do wcale nie rozpasanego rachunku, obsługująca przemiła panienka nie robiła żadnego problemu i pozwoliła nam dopłacić jutro. Duży plus takie zaufanie do człowieka. Po powrocie kontynuacja gry, oglądania zdjęć i tak zeszło prawie do północy. 

Nazajutrz znowu rankiem do lasu, na trochę dłużej bo bez wnusia. On śpi wakacyjnie czyli do samoistnego obudzenia, a często nawet dłużej. Tym razem bez aparatu, plony niewiele większe ale prawdziwki cieszą oczy i serca. I rozmowy, te ważne i te mniej, i spacery niespieszne i nacieszanie się bliską obecnością ulubionej córeńki. Bardzo Cię kocham Asiu!  
Na obiad makaron z pesto z własnej bazylii i fasolka szparagowa nie tylko z własnych zbiorów. Już nie pada, nie zapalamy kominka, może wieczorem będzie ognisko. Ale narazie zajęcia w podgrupach i solo, niektórzy drzemka, niektórzy sjesta a niektórzy komunikacja ze światem.
Popołudniu przyjeżdżają goście. Część na chwilę a reszta zostaje do jutra. Tyle emocji, że żadnych zdjęć z tego popołudnia. Gwarno i serdecznie. Wieczorem kolacja z ogniska i zabawy z ogniem.
A późnym wieczorem moszczenie się do snu, pierwszy raz w chatcie  ma spać wygodnie 5 osób. I chyba się udało.
Rankiem, o świcie, wybieramy się na grzybki, dziecka nadal śpią a my grasujemy po lesie. Prawdziwki dla mojej siostry Halinki i Henia, do których jedziemy na urodzinowo imieninowy obiad a reszta dla swaszki Wandy. Wyjazd po późnym śniadaniu, do Mielca, taką oto maszyną :-)))

   W Mielcu jak zwykle hojnie, ciepło, miło i serdecznie. Wracamy wieczorem do mojego mieszkania w B. I pierwszy sen na nowym łóżku, niestety niezapamiętany. I mądre, celne i praktyczne rady Asi na temat mojego nowego gabinetu.

A w samo południe piątego dnia, wszyscy wyjeżdżają. Tyle emocji i radości. Teraz muszę uspokoić i zharmonizować uczucia.
Zeszło cały następny dzień.
Dziękuję Ci kochana Rodzinko!!!!!.......

Desideratum św. Tomasza z Akwinu

Panie, Ty wiesz lepiej, aniżeli ja sam, że się starzeję i pewnego dnia będę stary.

Zachowaj mnie od zgubnego nawyku mniemania,

że muszę coś powiedzieć na każdy temat i przy każdej okazji.

Odbierz mi chęć prostowania każdemu jego ścieżek.

Uczyń mnie poważnym, lecz nie ponurym; czynnym lecz nie narzucającym się.

Szkoda mi nie spożytkować wielkich zasobów mądrości, jakie posiadam,

ale Ty Panie wiesz, że chciałbym zachować do końca paru przyjaciół.

Wyzwól mój umysł od nie kończącego się brnięcia w szczegóły

i daj mi skrzydeł, bym w lot przechodził do rzeczy.

Zamknij mi usta w przedmiocie mych niedomagań i cierpień w miarę jak ich przybywa

a chęć wyliczania ich staje się z upływem lat coraz słodsza.

Nie proszę o łaskę rozkoszowania się opowieściami o cudzych cierpieniach,

ale daj mi cierpliwość wysłuchania ich.

Nie śmiem Cię prosić o lepszą pamięć, ale proszę Cię o większa pokorę

i mniej niezachwianą pewność,

gdy moje wspomnienia wydają się sprzeczne z cudzymi.

Użycz mi chwalebnego poczucia, że czasami mogę się mylić.

Zachowaj mnie miłym dla ludzi,

choć z niektórymi z nich doprawdy trudno wytrzymać.

Nie chcę być świętym, ale zgryźliwi starcy to jeden ze szczytów osiągnięć szatana.

Daj mi zdolność dostrzegania dobrych rzeczy w nieoczekiwanych miejscach i niespodziewanych zalet w ludziach,

daj mi Panie łaskę mówienia im o tym.

Napisane w 13 wieku a ciągle aktualne. Chyba sobie wydrukuję i oprawię pięknie w złote ramki.