Tęsknota za prostymi przyjemnościami

Wzięłam swoje obszerne, zimowe botki, w które zmieści się bez trudu stopa owinięta opaską elastyczną, pod którą jest oczywiście zgnieciony liść kapusty i zaraz ruszam w drogę, bom stęskniła się okrutnie za kominkiem i ogniem, za piłowaniem, rąbaniem, spaniem w czapce, myciem w miednicy, siusianiem do wiaderka, wstawaniem z ciepłego łoża w ziąb izby, gotowaniem na płycie piecyka, jedzeniem łyżką z jednego talerza, zmywaniem w misce..... i tymi wszystkimi przyjemnościami gdy woda tylko z rzeczki a prądu używam programowo tylko do porannej kawki i  do czytania (no i czasem awaryjnie do wstępnego podgrzania izby po długim niepobycie). To dopiero druga zima w chatcie a pierwsza z piecykiem, ale już dokładnie wiem, do czego tęsknię.
Mimo podkładania do północy, piecyk wygasza się nocą i rano jest ciepło tylko w łożu, pod dwoma kołdrami i pledem. Po porannym siusiu, hycam odsunąć zasłonki, szybciutko robię poranną kawkę i wracam do łoża, po drodze zwijając wieczorną książkę. Dopiero po kawce, a więc czasem dopiero około południa, wstaję i rozpalam w piecyku, zjadam śniadanie, biorę lekarstwa i zaczynam się zastanawiać co robić w tak pięknie rozpoczętym dniu. Południe jest nerwowe, bo trzeba szybko rozgrzać piecyk i nagrzać izbę, a chce się także pójść na spacer póki jeszcze jasno i ewentualnie wykonać niezbędne prace na swoim. A wrócić też trzeba czujnie, by piecyk nie wygasł i po powrocie rozpalił się od jednej szczapki. No bo potem obiad, woda na herbatkę, na zmywanie, herbatka na tarasie ... i już wieczór.
Żar grzeje i podgrzewa lepiej niż ogień ale niestety, nie ma żaru bez ognia. Cała sztuka tak dokładać, by ogień nie był duży a żaru wiele. No chyba że węgiel, ale mój piecyk na to nie pozwala.
Najlepsze są wieczory, kiedy ciemno za oknem i już nie kusi spacer, izba nagrzana, do piecyka podkładam tylko tyle, by nie wygasł żar, zapalam świece, moszczę się w fotelu z ciekawą książką i gorącą herbatką. Bez internetu i telewizji, więc włączam wyobraźnię i przenoszę się w przywoływaną i opisywaną rzeczywistość ale też w fikcję akcji książki.
A jeśli jeszcze oprócz tych przyjemności, takie i inne cudne widoki, czy można się dziwić że mnie tam ciągnie, nie bacząc na kontuzje, terminy i powinności?