Fotel z widokiem

Po to mam to sanatorium na skraju, by się tam kurować z desperacji i depresji, z rozterek i rozmemłania. Wygarnęłam z lodówki rondel z duszoną młodą kapustką i słuszny stos mielonych z łopatki i szynki (czasem tak mam że z desperacji dużo gotuję) i pojechałam w deszczu do chatty. Trawa tak urosła, że autko do połowy zanurzone w łące ale nic nie można poradzić bo pada do wieczora. Po obfitym późnym obiedzie poszłam na deszczowy spacer do lokalnego sklepu GS czy PSS, jest tam prawie wszystko, jak to mówią: "miód, mydło i powidło", ale ziemniaków nie ma. A u Liska będzie dyskoteka dzisiaj, dobrze, że to na drugim końcu zalewu.
Nazajutrz budzi mnie nieśmiałe słońce więc z kołdrą, kawką, książką i aparatem moszczę się w tarasowym fotelu. Słońce pokazuje się i znika, wieje swawolny wietrzyk osuszając trawę. Robię fotki na prawo i lewo, nie ruszając się z fotela.
W południe już dość kurowania lenistwem, trzeba ruszyć śmiało ciało. Obchodzę działkę by zaplanować prace na dziś i jutro. Ale za mokro na odchwaszczanie, na sadzenie i sianie, o koszeniu nie ma co marzyć. Więc znowu fotelowanie i tarasowanie, rozmarzanie nierealne i snucie planów. Czasem wstaję by donieść truskawek, twarożku, kromeczki, herbatki, mleka; odebrać telefon, popatrzeć na niebo, skubnąć szczypiorek, szczaw, miętę. I choć tyle wokół do zrobienia nie umniejsza to mojego błogostanu. Wcale a wcale nie myślę o mieszkaniowym remoncie.
Popołudniu jednak ruszyłam się z fotela na dobre, wykopałam wielgaśną kępę jakby dzikich goździków (przyniosłam z lasu kilka niteczek i tak się rozrosła po trzech latach). Rozdzieliłam na kilka kęp, które pojedynczo, z trudem zaniosłam za ogrodzenie i wkopałam pasem o długości prawie 3 m. Skubnęłam wysokie chwasty tu i tam, podcięłam winobluszcz i rozpaliłam ognisko, gdy przyszli w goście tubylcy. Podziwianie działki i chatty, soczek przy siedzisku od wschodu, porady o niechemicznym zwalczaniu niepotrzebnych, i gdy poszły ... ognisko prawie zagasło. Ledwo cieniusieńka smużka dymu sączy się z popiołu. Zaparłam się, że obejdzie się bez zapałek, sypnęłam korą, szyszkami i nic. Ale się zawzięłam, chuchałam i dmuchałam, zamiast wziąć się za koszenie. Podsypałam suchym siankiem, wiórkami i wreszcie się rozpaliło. 
Więc już przy ogniu spędziłam zmierzch i wieczór. Na kratce w żarze upiekłam?, zgrilowałam? podgrzałam? plastry zamarynowanej cukinii, mielonych z domu, pomidorów ze sklepu. A wszystko to na żarze i dymie z podciętego tymianku i szałwii.
W nocy obudził mnie deszcz i już nie mogłam zasnąć, no bo kiedy skoszę trawnik? Wczorajsze plany diabli wzięli. O świcie nadal mży, o poranku pada a cukinia i ogórki nadal w kubeczkach. Jeden dzień leniuchowania fajny i potrzebny, ale dwa to za wiele gdy tyle pilnych spraw czeka. Wczoraj dzień leniwy z wyboru i dlatego piękny i radosny a dziś z konieczności i dlatego szlag mnie trafia. Ale nie tak bardzo, by wyciągnąć farby i pomalować kuchnię albo drzwi. Wyciągnęłam kupioną za niespełna 5 zł niedoskonałą Nepomucką i przypomniały mi się czasy, gdy mama Ewy przywoziła w sobotę z Krakowa któryś z tomów a kilka z nas czytało ją po kolei w ciągu kilku godzin, czasem trafiało się dziennych, a czasem nocnych, bo mama Ewy wracała z książką w niedzielę wieczorem. Połykałyśmy zachwycone te tomy niedoskonałe i doskonałe. Dlaczego więc teraz już mnie tak nie bawi ani nie zachwyca.
Pada prawie cały dzień, dopiero pod wieczór nawet jakby się wypogadza. Wybrałam się na fotospacer czerwcowy, jakiś mało kolorowy mi wyszedł.

Na szczęście czwartego dnia już nie pada, chociaż słońce blade często chowa się za chmury. Normalnie bardzo lubię takie chmurzaste niebo i takie temperatury do 20 stopni ale dziś wolałabym słońce by osuszyło trawę do koszenia. Więc do pracy. Wsadziłam cukinię i ogórki, powtykałam kukurydzę, sypnęłam ziarna kopru. I zabrałam się do koszenia. Zeszło do wieczora