"Depresja" poremontowa

Po trzech dniach wypoczynku biernego i czynnego powinnam już się wziąć za sprzątanie ale ciągle jakieś przeszkadzajki. Głównie ta, że nie wiadomo czy jeszcze nie będzie potrzebne drobne, poprawkowe szlifowanie i zapylanie, a to sprawia, że narazie traci sens wszelkie sprzątanie. I tak schodzi cała niedziela i ponad połowa poniedziałku. Popołudniu się okazuje, że jednak szlifowanie niekonieczne ale poprawka musi schnąć i klej i szpachla. W dodatku jakieś niegroźne cóś się przyplątało, poszłam do gabinetu zabiegowego do pielęgniarek ale ani jedna, ani druga nie postawiły diagnozy i kazały iść do doktora. Do doktora z małym cóś! Ale co miałam robić, poczekałam i poszłam. Lekarka stwierdziła, że to na pewno nie kleszcz, nie wiadomo co ugryzło, nakazała smarować Bedicortem G, raz dziennie, codziennie. I pójść do dermatologa. Na szczęście przyjmuje jutro ale na nieszczęście już brak miejsc by się zapisać. Kazali przyjść i poprosić, może przyjmie awaryjnie. I jutro też dopołudnie nie do sprzątania, zdrowie ważniejsze. Ale wieczór długi, najdłuższy dzień w roku, mogłabym chociaż zacząć zmywać pokłady kurzu z szafek kuchennych. Więc dlaczego tylko dopieszczam podłogi tłumacząc sobie, że to po to, by się "nie nosiło". Bo na nich nie ma kurzu i pyłu, wszystko usunięte przed lakierowaniem. 
Nie mogę usnąć zamartwiając się, od czego zacząć. Bo wiem, mam nadzieję, już się tak zdarzało, że gdyby tylko zacząć, to już by poszło lawiną. Chyba.
Ale nazajutrz i cóś nieważne bo nocą moje Ego, czułe na moje lęki i strachy, broniąc mnie przed niechcianym (a strach przed poremontowym sprzątaniem wielki u mnie jak stodoła), posługując się wieczorem ugotowaną i przysmaczoną obficie kminkiem i śmietaną kapustką, zafundowało mi taka biegunkę, że od północy mogłabym przysypiać na łazienkowym dywaniku. A rano takam słaba, że sprzątanie trzeba odłożyć. "Co masz zrobić dziś, zrób pojutrze a będziesz miał dwa dni wolnego"
Snuję się z aparatem po zakurzonej kuchni i sterylnym gabinecie (prócz okien), po zawalonym salonie i takimż stryszku i pstrykam, co jeszcze do zrobienia. I coraz tego więcej. To dziwne, na zdjęciach wcale nie widać tego kurzu a kręci w nosie, wszędzie swędzi i dłonie cały czas szorstkie.
Dziwna fobia! No ale wszystkie fobie są dziwne i niezrozumiałe dla normalnych. Boję się i nie lubię sprzątania!!! Nie boję się ciemności i samotności, mogę i w dzień i w nocy iść i jechać wszędzie sama, spacerować po mieście, lesie, cmentarzu, bez lęku a tylko z nutką fascynacji i ekscytacji - a boję się panicznie poruszyć kurz, tłuszcz, kamień , rdzę. Póki zalegają spokojną warstwą, póki są wszędzie i nie rzucają się w oczy - współistniejemy a nawet się przyjaźnimy. Ale niech tylko zbliża się jakieś święto, jakaś wizyta, jakieś odwiedziny i trzeba posprzątać - blokada. Zwlekam, wyszukuję przeszkody, moje ciało wynajduje jakąś drobną ale uporczywą chorobę, moja głowa pilne sprawy do załatwienia. Odkładam na ostatnią chwilę i w końcu w kilka godzin robię to, czego tak się bałam od tygodnia.

Nie wiem czy tak będzie teraz bo sprzątanie nietypowo większe. Może jutro mi to przejdzie, przyjedzie Przyjaciółka i da mi kopa w tyłek, słowem lub czynem.