Cały ten luksus

W B.K jestem około południa i czary mary. Tak moja posiadłość jak i reszta w dwóch porach.Od północy i od lasu zima. Śnieg, ziemia zamrożona i zimno. Od południa prawie wiosna. Ziemia rozmrożona i lekko błotnista, słonecznie i ciepło.Otwieram okiennice od południa by słońce przepędziło zimowy chłód i idę na spacer. Jak zwykle obchodzę działkę z nosem przy ziemi, jak psiak, potem okolicę bliższą i dalszą. I nasycam się słońcem aż po zmierzch.Zaskakuje mnie i zadziwia, że w lesie mnóstwo drzew połamanych, gałęzi upadłych. Skąd i dlaczego? Od lat tak nie było. Czy to ten obfity, tegoroczny śnieg? O zmierzchu koncerty ptasie i byłoby cudnie ale ognisko słabo się pali bo ziemia zmrożona, gałązki mokrawe, rozpałka gdzieś zapodziana. A i chłód się wkrada i głód bom jeszcze w miastowych ciuchach i bez obiadu. Wracam do troszkę zacieplonej chatty, przebieram się w ciepły dresik, polar i okrywkę, która właściwie jest tylko do siedzenia w fotelu. Na późny obiad jem upieczone udko i michę fasoli. Z kubkiem gorącej herbaty wychodzę na taras bo niebo tak rozgwieżdżone jak już prawie zapomniałam. Oszołomiona dziennym słońcem i wieczornymi gwiazdami kładę się do łóżka, zostawiając tylko włączony kaloryferek i dwie świece. Wyłączyłam radio i zamiast ciszy coś na zewnątrz skrobało i kopało, dach pukał i stukał jak blaszana puszka, w lesie coś chrumkało i buczało, wewnątrz skrzypiało i klapało. Cóż to pierwsza zima w nowej chatcie. Przede mną jeszcze pierwsza wiosna, pierwsze lato i pierwsza jesień. Odkryć i niespodzianek będzie mnóstwo. Oby przyjemnych i przyjaznych. Usypiam późno, jak ostatnio, i sen mam straszny, właściwie koszmar – skąd i dlaczego? Po takim pięknym dniu? Przenoszę się na fotel i przemierzam Bałkany z motorową Anią.

Dzień 2 

       No cóż, kaloryferek nie dał rady. Włączyłam farelkę i z książką wskoczyłam do łóżka, mniemałam że na chwilkę ale zeszło, ho ho ho. W samo południe wyłączam grzejniki i otwieram okna i drzwi na przestrzał by słońce wygoniło z chatty nie tylko chłód ale i wilgoć. W chatcie chyba chłodniej niż na zewnątrz. Nawet na południowej stronie ziemia zmrożona, można najwyżej wyczesać trawę i zgrabić jesienne jeszcze liście, wszelkie zakusy na prace polowe studzi też informacja, że za kilka dni wróci zima. I chociaż  podmuchy wiatru rozwiewają co zebrałam, to na wieczorne ognisko wystarczy. Po 16 tej zaczynają się ptasie trele. Jak Krystyna kazała czaję się z aparatem ale cóż, słychać wyraźnie ale nic nie widać, mimo braku liści. Cykam trochę w ciemno, może na dużym ekranie coś wypatrzę. Niestety nie. Dziś ognisko lepiej się pali, przypiekam grzanki i kawałeczek kurczaka, nawet udało się ugotować wrzątek i jest herbatka z prądem. Robi się chłodno więc wracam do chatty a tam coś narobiło rumoru, poprzewracało garnki i koszyki z prowiantem i całkiem dużymi ząbkami wyskubało z połowę żółtego sera nie ruszając jajek, masła ani białego serka. Czyżby wieeelka mysz? No ale jak ktoś zostawia otwarte drzwi to co się dziwi (a się dziwi i wkurza) że ma gości? Choćby i nieproszonych. Zamykam drzwi i okna (rychło w czas) i wcześnie idę do łóżka, bo dziś gwiazd mniej a wiatr bardziej. Już pierwsza, trochę czytam – już druga, snuję plany przy blasku świec – już trzecia, trochę słucham radia i właśnie gościem jest lekarz z poradni zaburzeń snu. To co mam to zespół opóźnionej fazy snu, taka stara sowa. Już czwarta, piąta ale się nie przejmuję, bo specjalista powiedział, że prawie nie ma na to sposobu ponieważ nie możemy sterować porą i momentem zasypiania, mimo XXI wieku ten proces jest poza nasza kontrolą (chyba że farmakologicznie a tego nie chcę)

Dzień 3

       I oczywiście budzę się po dziewiątej ale po siusiu zaraz zasypiam. Budzę się już na dobre i z łóżka patrzę jak smuga słońca niespiesznie wędruje wachlarzem po stole, krześle i podłodze. Słońce rozprasza i rozpuszcza nocne niepokoje a skoro one tak łatwo się rozpuszczają to po co było zamartwiać się nocą. Wstaję, bo ktoś woła mnie z daleka, to dawni sąsiedzi już się niepokoili co się stało, że południe a drzwi zamknięte. Skowronek nie zrozumie sówki. Ale dzień cudny więc tylko szybkie śniadanie i idę przywitać się z sąsiadami, u jednych już wiosna a u innych jeszcze zima . Wokół stukanie i szuranie, ogarnianie po zimie bo słońce wyciągnęło z miast nawet wielkich mieszczuchów. Tu kawka, tam herbatka i schodzi a słońca coraz mniej. Wracam na swoje włości i zaznaczam cegłami, deskami i gałęziami to, co bezsenną nocą wymyśliłam. Ja się rozmrozi ziemia i nocne pomysły przetrwają próbę czasu to będzie się działo! Niebezpiecznie szybko się zadomowiłam, kilka dni w chatcie a mnie się wydaje jakbym tu mieszkała a do miasteczka tylko wyjeżdżała. To nowe uczucie i martwię się, że cywilizując chattę zagubiłam ducha przygody. W maleńkiej chatce ze szpadlem, grabiami, plastikowym fotelem przy stole; koszem drewna, siekierą, piłą, skrzynią z prowiantem obok kozy; Wc w salonie – cały czas było wiadomo, że to tak na niby, zabawa w survival, wakacje. A tutaj łazienka z kafelkami i prysznicem, stół kuchenny i salonowy, obszerny, wygodny fotel z którego nie chce się wstawać, osobny pokój gospodarczy, gościnny – po prostu dom na poważnie. Zmiany, zmiany – przyjaciółka mówi, że to oczywiste po 21.12. 2012. Pewnie to zaakceptuję, może tylko pogodzę się, ale mi żal. Każdemu należy się odrobina luksusu tylko co to jest ten luksus? Dla jednego kafelki, salony a dla drugiego prycza pod lasem. Może to ten króliczek którego się goni a jak się dogoni to żal. No tak, trudno dogodzić człowiekowi któremu spełniają się marzenia i który zamiast należnej odrobiny  dostał cały luksus. Ale dajcie mi trochę czasu a znajdę nowego króliczka!

Dzień 4

Od rana pada. W południe już wiadomo, że to nie trzy słoneczne dni ale jedno deszczowe dopołudnie przepędziło śnieg i zimę z Brzózki pod lasem. Więc popołudniu pakuję się i wracam. Wracam czy wyjeżdżam?