Czytanie z atlasem

Prognozy dobre, sprawy pilne załatwione i właściwie mogę już jechać do B.K. Pragnę. Powinnam. Chcę. W domu zasiałam na rozsadniku okiennym groszek, powojnik, kocanki, białą damę; posadziłam małe cebulki, czosnek, pietruszkę - na zielone, potem poszłam na spacer i w drodze powrotnej przyniosłam z biblioteki kilka książek wybranych na chybił trafił.

Rano po śniadaniu postanowiłam wybrać jedną na wyjazd, tak na wypadek gdyby ziemia była jeszcze zmarznięta lub pogoda się załamała lub zmogłoby mnie wiosenne przesilenie. Rozłożyłam cztery zdobycze.

„Listy na wyczerpanym papierze” przekartkowałam i odłożyłam na Nie, bo chociaż romans Osieckiej z Przyborą fascynujący to jednak za dużo tam Warszawki, Paryża, Londynu. „Rowerem do Afganistanu” od razu odłożyłam na Tak bo Adaś Ch. to rzeszowiak czyli ziomal a Afganistan i Zakaukazie to moje nowe fascynacje a jeszcze ten rower? „Sukienkę z mgły” odłożyłam na Nie bo to nie ta Chmielewska o której myślałam i w tej piwnicy pod liliowym kapeluszem za dużo wycofanych, ze smutnymi problemami ludzi. A „Samotnie przez Bałkany” na Tak, bo chociaż Bałkany za blisko, to jednak kobieta i to na motocyklu. No tak, mam dwie do wyboru. Czytam polecenia na skrzydełkach, potem spisy treści. I ta kusi i ta nęci, hrabia Fredro miał rację. Zaczynam czytać wstępy, oglądam mapę republik zakaspijskich i nie wiadomo kiedy rowerem przejechaliśmy Kazachstan i jestem już w Kirgistanie. Jeszcze tylko Tadżykistan bo tam Karakorum i granica z byłym Tybetem i skończę pakowanie. Ale przede mną Samarkanda i Buhara więc jeszcze Uzbekistan i już wyruszam na swoje, nie tak dzikie włości. Gdy podnoszę głowę już późne popołudnie. Jak pijaka trudno oderwać od butelki dopóki coś w niej jest, tak mnie od książki. Nałóg niechybnie i powinno się go leczyć ale na szczęście dopada mnie głównie zimą a znika wraz ze śniegiem, chłodem i mrozem. Niestety, za późno na wyjazd ale niebo groźne i cudne więc tylko wychylam się przez okno w stronę zachodu i cyk, cyk, cyk.Potem zanurzam się w klimaty Afganistanu do wieczora a Pakistan już nocą.

Cóż, sprawa się wyjaśniła, biorę „Samotnie przez Bałkany”. Mogłam rzucić monetę albo wziąć obie i już byłabym na włościach. Nie pomyślałam a przecież najlepsze są najprostsze rozwiązania. Czy wyjadę jutro? Pomna wczorajszego nie zapowiadam i nie obiecuję, będzie to co ma być. Ale wrócę na Dzień Kobiet. Międzynarodowy!!! Zanim rozwiną się listki na spacerowych gałązkach.