Urocze przeszkadzajki

Zeszłej zimy ciągnęło mnie do Brzózki dużo bardziej niż teraz, do maleńkiej chatki, dziurawej i nieocieplonej ale z żeliwną kozą i zapasem drewna. Teraz mam wielką chattę, wyremontowaną i „luksusową” a właściwie mniej dziurawą i w lepszym miejscu ale niestety na razie bez piecyka. Zima, a ja bez kozy i bez żywego ognia czyli połowa przyjemności z przebywania pod lasem odpada. Może stąd to ociąganie i przeszkadzajki.

Wczoraj rano wizyta u dentystki niemiła ale skuteczna. Potem długie czekanie na kolędę a wizyta duszpasterska szybka i zdawkowa, czy warto było czekać? Za oknem deszcz padał na zwały brudnego śniegu, trudno poczuć zew przygody. Dopiero o zmierzchu wyszłam na spacer i ….. horror.Na chodnikach ślisko, chodziło się jak po szkle a na jezdni mokro tak, że buty w moment  przemoknięte. Padał deszcz, lekki mrozik zwiększał się z każdą chwilą. Po pół godzinie miałam dość ale powrót trwał i trwał. Jakby było dobrze wrócić do płonącego w piecyku ognia i stosika drewna przed chattą. Ale kaloryfery też skuteczne i kocyk i fotel. Pomna pułapek na wieczornym spacerze dziś też się nie wybieram do Brzózki. I było to mądre postanowienie, bo gdy wyszłam w południe na codzienny spacer szklistość świata jednak mnie zaskoczyła. Oczy zachwycone, chce się wszystko utrwalić, uwiecznić, wokół  jak w lodowej krainie królowej śniegu. Ale nogi się rozjeżdżają na lodzie lub zapadają z chrupotem w zmrożonym śniegu a ja w jednej ręce aparat, drugą osłaniam obiektyw przed padającą mżawką, na nosie okulary - oj, oj i bach! I tak 3 razy. Na szczęście tylko pupa ucierpiała i może poczucie godności. Wróciłam z obfitym plonem, zdjęcia w aparacie wydawały mi się niezłe dopóty, dopóki nie zrzuciłam je na duży ekran. Porażka. Z tej złości zjadłam dwie miseczki pomidorowej z kluseczkami  i ponownie wyszłam na fotospacer. Teraz już powoli, spokojnie, zmieniam ustawienia, robię niewiele zdjęć, spodziewam się, że będą lepsze. I co? Znowu porażka. Ale oczy nasycone. Bajka i magia. Już wieczorem zadzwoniła przyjaciółka, że świat w świetle lamp przecudny więc znowu się ubrałam, aparat w dłoń i wyszłam. Myślałam, że to niemożliwe ale po ciemku jeszcze gorzej było  chodzić. Wokół czary bajeczne ale niestety fotki wręcz przeciwnie. Pooglądam sobie u Was. 

Jutro ma „szklankę” przysypać świeżym śnieżkiem – oj będzie ekstremalnie !!!! Dla ostrożności mogłabym pojechać autobusami ale jak tu dojść do przystanku?  I jeszcze straszą brakami prądu a w chatcie bez prądu i kozy nie da się. Poczekamy, przeczekamy!
Zapuściłam sobie podgląd i okazało się, że te fotki wcale nie takie najgorsze, zyskują przy zmniejszaniu. Dziwne.