Zielono, kolorowo, szpinakowo

Alarm odwołany! Jest lepiej niż się bałam. Został nie naruszony ten kawałek z przodu, na którym mi najbardziej zależało a reszta, trudno, to normalna choć nie naturalna uciążliwość ukochania skraja.

Nie ma róży bez kolców i skraja bez intruzów, którzy tu wyrzucają skoszoną trawę, bez autek które tu sobie ulubiły miejsce na schadzki i na potrzeby fizjologiczne i zostają po nich puszki, butelki, pety, kondomy i chusteczki. I może jeszcze coś ale już nie wchodzę na łąkę i do lasu bez kaloszy. Zimą to mi ich nawet żal, chociaż grzejąc się hałasują i podtruwają mnie spalinami. Dlatego tak nasadzałam, zdobiłam i dbałam by odizolować się od tych, całkiem innych potrzeb Innych. Jak oczy nie widzą, sercu nie żal. Ale też nie chciałam się szczelnie pozasłaniać, dlatego strzygłam i przycinałam bo przecież i ta przestrzeń ważna bardzo i widoki. Trudny kompromis. Może trzeba zmienić zagospodarowanie działki  od wewnątrz i to całkowicie, diametralnie, gruntownie, radykalnie, totalnie, zasadniczo.....
Dopóki to małe kłopoty i wielkie radości - będę tu trwać wiernie. No chyba że odwrotnie ... i na to znalazłam sposób. Ale to temat na osobny post.

Palę światełka dla Krystyny bo ma teraz trudny i  ciasny czas. Niech się jej wiedzie, niech ogarnia wszystko lekko, niech jej się żyje przyjemniej, niech szybko nadejdą dla niej jasne dni!

Dopiero się zaczyna się letnia bujność kwiecia, tyle pąków i kolorów. Ale ta susza i upał.

Bardzo sucho dla roślinek. Rano jakoś sobie radzą ale im bliżej południa, żal na nie patrzeć. Więdną i omdlewają a w upał nie wolno podlewać.
I gorąco. Bardzo gorąco dla prawie siedemdziesięciolatki z wieńcówką i nadciśnieniem. Rano jakoś sobie radzę ale w południe tylko izba, taras od północy i siedzisko pod lipką. Więc tylko wczesnym rankiem lub późnym popołudniem, gdy słońce się chowa za las i rzuca długie cienie na moją boską dzierżawę - odżywamy, Ja i roślinki. Włączam wodnego węża i nawilżam, podlewam, tam i z powrotem, w górę i w dół, z przodu i z tyłu.

Było o wszystkim a gdzie szpinak? Był leitmotivem wszystkich trzech dni na skraju. Posiany pierwszy raz zaskoczył mnie króciutkim terminem przydatności do spożycia. Jak rzodkiewka i sałata. Ledwie bujnął, już zawiązał pąki. Tydzień temu kruchy i delikatny teraz natychmiast do spożycia. Jadłam z mięsem albo rybą, ziemniakami, chlebem ... na obiad i kolację. Chociaż musiałam dokupić czosnek (mój ledwo zaczyna zawiązywać główki) i pory i słonecznik. Bo chociaż masełko i czosnek do szpinaku niezbędne i niezastąpione to por i też słonecznik dodają mu charakteru i elegancji. Taka ze mnie charakterna, kulinarna elegantka na skraju. Może być prosto z patelni byle aromatycznie i smakowicie. Więc wyrywałam, sortowałam, rwałam na drobno, podsmażałam na przyrumienionym na masełku czosnek, dokładałam com tam miała i jadłam z apetytem i zachwytem.

Przed wyjazdem wyrwałam resztę czyli pół wiaderka i teraz jem go razem z lubczykiem, majerankiem, szczypiorkiem, makaronem szpinakowym - i mi się jeszcze nie znudziło.