Wiosenna bujność nie tylko stokrotek

I znowu, po przyjeździe, stąpam po stokrotkach. Żal mi ich deptać, żal skosić. Ostrożnie wypakowuję z autka niezbędne i luksusowe, rozlokowując je w chatcie. Jeszcze w miastowych ciuchach siadam na schodku, zastanawiając się, czego bardziej żal. A potem nagle, jeszcze przed rytualnym obejściem, z żalem obkaszam wąski pas dookoła chatty.

Był jeden świt o pogańskiej porze, bo w pierwszą noc po przyjeździe, ptaszęta obudziły mnie o 3.30 głośnym, dziękczynnym hymnem do radości i już nie mogłam, nie potrafiłam, nie chciałam zasnąć. Ubrałam kurtkę i kaloszki, wzięłam aparat i wyszłam w ciemny, groźny, podkolorowany nieśmiało przedświt. Coraz dziwniej, coraz jaśniej, coraz więcej widać, coraz cieplej .....

I zastanawiam się, ileż czasu te łabędzie wysiadują jaja? Bo te 'moje' już ponad miesiąc. Kiedy zobaczę stadko uroczych łabędziątek?
Około szóstej, zauroczona ale i zakręcona, wracam do łóżka na dwugodzinną drzemkę, nawet nie oglądając setki wykonanych zdjęć. Bo po szybkim śniadaniu, obkaszam resztę dookoła chatty, zostawiając trawę by zwiędła i nadawała się na podścielenie poziomek. Czyszczę miejsce na ognisko z mokrego popiołu, łętów, gałęzi. Przekopuję motyczką międzyrzędzia grządki warzywnej, by potem je wyplewić, coraz szybciej by zdążyć przed nadchodzącą burzą. Wiatr coraz szybszy, wiruje, wieje, duje i chmury coraz czarniejsze. Gdy wreszcie podnoszę głowę już szaro i ciemno. Zostawiam niedokończoną grządkę, chowam na tarasie kosiarkę, skrzynkę, buty, ciuchy. Już w deszczu zamykam szyby w autku i zbieram chodniczki z płotu. Deszcz aż siecze po gołej skórze i cudnie chłodzi ale też po dachu, delikatnych roślinkach, sianku, uprawach. Chowam się w izbie i przy gorącej herbacie przeczekuję ulewę, na szczęście szybką  i niegradową ale żal, że prace rozbabrane. Sianko zmokło, deszcz przyklepał wzruszone międzyrzędzia, zmokło miejsce na wieczorne ognisko. Momentalnie się ochłodziło, deszcz ustał ale słońce nie wróciło. Co robić w chatcie w mokre i chłodne popołudnie. Gotuję zupę z młodej kapusty i zaczynam czytać "Zimę świata" Kena Folletta. Ale wieczorkiem niebo się rozchmurzyło więc zasiadłam wygodnie na fotelisku z widokiem na zachód i jedząc czytałam aż do zmroku Zimę świata, o trudnych i krwawych latach dwudziestego wieku.

Nazajutrz poranek pochmurny, więc wybrałam się na spacer bez aparatu. Szkoda, bo łabędź wykonał taki lot niesamowity nad zalewem, z brawurowym startem, kołowaniem nad powierzchnią i energetycznym ślizgiem na mecie. Potem naszłam urokliwy kawałeczek staroświeckiej łączki z makami, chabrami i rumianami. Ale w południe wyszło słońce, zrobiło się duszno i gorąco i już przeszła mi ochota na ponowny spacer. Dopiero o zachodzie, po maleńkim deszczu, wyszłam z aparatem i chociaż łabędź nie raczył powtórzyć swojego tańca wdzięku i mocy, przyniosłam ze spaceru kilka nastrojowych fotek, jakich nauczyłam się od mojej Przyjaciółki Cyreny bo ona jest mistrzynią nastroju i klimatu. Jej album w Picassa to impresje, zadziwienia i zachwyty!

Stokrotki delikatne ale uparte, drobne ale niezwyciężone. Skosiłam je w sobotę z żalem i smutkiem a one potrzebowały trzy dni by wystrzelić spod skoszonej trawy i znowu, we wtorek, przed wyjazdem, delikatnie stąpam po stokrotkach.

To chyba tyle tej wiosennej bujności, bo gdy wpadłam tu wczoraj, po dwudniowej przerwie, na kilka godzin tylko, grządka frontowa wysuszona, omdlałe rumiany i zioła, a lobelia całkiem kaput. Tylko truskawki, poziomki, róże i fasolka, wyściółkowane siankiem, prezentują się zdrowo i jędrnie. A zapowiadają jeszcze dekadę takiej upalnej, bezdeszczowej pogody. Dobrze, że mam cień pod lipką i na tarasie.