"Miastowi ... i aronia losu"

Zamówiłam sobie internetowo książkę, z odbiorem w księgarni, bo po co płacić za przesyłkę. A ta księgarnia w galerii, a ta galeria w wojewódzkim mieście. Trudno ... ale darmo. Ubrałam się jak to w grudniu. getry, długa spódnica, bluzka, sweter, buty, płaszcz, czapka, szal, rękawiczki. Ledwo weszłam do galerii upał nieomal zwalił mnie z nóg. Zaległam przy wielkiej donicy bo nie uświadczysz ławeczki przy wejściu. Zdjęłam szal i rękawiczki, rozpięłam płaszcz i dalej szukać tej księgarni. Pytałam w ciuchach ale młode nie wiedziały, pewnie są w tej grupie co nie czyta. Żadnej informacji nie widzę, idę wzdłuż dłuuuugiej alei, "kuszą" apteki, buty, kosmetyki, prezenty. Upiornie gorąco, zdejmuję czapkę i płaszcz i wszystko to razem z szalem i rękawiczkami dźwigam co i raz zbierając to co wypadnie. Wreszcie jest Empik. Pytam o księgarnię Matras. Jedna sprzedawczyni nie wie (lub nie powie), druga szerokim ruchem ręki pokazuje że gdzieś tam w górze i na prawo. No cóż, konkurencja. Dopiero teraz widzę, że personel rozebrany do rosołu, krótkie rękawki, króciutkie spódniczki. Więc znowu przemierzam pół galerii by znaleźć toaletę i tam zdejmuję sweter i getry. Teraz już dźwigam więcej w rękach niż na sobie. Żeby wjechać na górę trzeba znowu obejść rondo a tam kuszą frytki, kurczaczki, kanapki, kawa, lody. I coraz bardziej gorąco. Obładowana jak wielbłąd, spocona, zgrzana, wkurzona, zła ... wreszcie trafiam na Matras. To wszystko chyba po to, by następnym razem odżałować te kilkanaście złotych albo odpuścić sobie zamawianie internetowe.

W Brzózie nie tak zaraz rozpakowałam ten wydeptany prezent. Bo najpierw rytualne obejście, rozpakowanie zapasów, rozpalenie piecyka, przebranie i doczytanie poprzedniej książki. Dopiero nazajutrz, rankiem, rozpakowałam prezent.

Przekartkowałam książkę, przeczytałam tytuły 21 rozdziałów i odłożyłam na potem, bo trzeba koniecznie zabezpieczyć rośliny, krzewy i drzewka przed zimą i ułożyć trochę drewna na tarasie, zanim zasypie śnieg. Zaczęłam od układania drewna ale nie skończyłam, bo książka kusi, nęci i wabi niemożebnie.

I choć było jeszcze jasno, zasiadłam w obszernym, wygodnym, królewskim fotelu z widokiem na, to gasnący, to rozpalający się ogień w piecyku. 21 wywiadów z osiedleńcami, tymi co to z miasta na wieś. Świadomie i z wyboru. Rozdział 1. Ho, ho, starzy nieznajomi, Jagoda i Maciek z "Chaty Magoda". A potem już jak u Hitchcocka, napięcie rośnie. Połknęłam książkę z niewielkim wstawaniem na podłożenie drewna i na siusiu.

Szkoda, że zdjęcia niewyraźne i czarno-białe, od książki o takich miejscach człowiek oczekuje więcej. Postanowiłam, że będę tę książkę smakować powoli, czytać rozdział na dzień. Wystarczy na trzy tygodnie duszeszczipatielnej lektury. Odłożyłam po skończeniu i wyszłam na taras rozprostować kości. Wzięłam rękawiczki, sekator, poobcinałam maliny, rozplatałam sznurki na stojakach, obcięłam szałwię i rozmaryn.

I już zmierzcha. Ubrałam się i poszłam na bliski, krótki spacer, by złapać resztki światła. 
Po powrocie odgrzałam pierogi i wreszcie, wieczorem zjadłam obiad. Wcześniej nie było kiedy. A miało być pięć razy dziennie w równych odstępach czasu.
A jednak wieczorem nie wytrzymałam i zaczęłam czytać miastowych drugi raz. Wprawdzie nie tylko jeden rozdział ale smakując i delektując się powoli. Czytam w fotelu a potem w łóżku, podkładam drewno, piekę ziemniaki, potem jabłka, grzeję piwo z goździkami. Mnóstwo emocji, płacz i śmiech, wzruszenie i irytacja, zazdrość i podziw. Skończyłam dobrze po północy ale nie mogłam zasnąć do świtu. W książce same sukcesy i szczęśliwe zakończenia, trudności ledwo muśnięte. Wolałabym by było więcej o wysiłkach, trudach, przeszkodach, niepowodzeniach. Więcej potu i łez. W książce oprócz jednego bohatera same pary. Szczęśliwe i zakochane. Wolałabym by było też o singlach i duetach mieszanych. Autor ma prawo wybierać tylko część rzeczywistości ale czytelnik ma prawo czuć niedosyt. Znam z blogów i z realu dużo cudownych, dzielnych, zadowolonych ludzi, remontujących, hodujących, wywarzających i żyjących blisko natury.... to byłaby wspaniała książka! Kresowa Ania i Ewa, anielska Amelia,  kosmiczna Ania, narożna Władzia ..... ktoś o nich powinien napisać książkę. I żeby było dużo pięknych zdjęć. Taką bym kupiła i czytała po rozdziale. I wracała do niej nie raz. Bo tę, po dwukrotnym przeczytaniu, chyba uwolnię do biblioteki.