Adwent

Zaczyna się Adwent - czas przyjścia - czas duchowego przygotowania i radosnego oczekiwania. O ile czas oczekiwanie na Wielkanoc to czas, postu, pokuty, jałmużny - to czas oczekiwania na Boże Narodzenie to czas radosnego czuwania.

Dlaczego więc mnie nie kuszą i nie wabią, nie interesują i nie ciekawią, wróżby andrzejkowe, kalendarze i wieńce adwentowe, prezenty mikołajowe, choinka, ozdoby świąteczne.....

Nie jest tajemnicą, że już dawno skończyłam 60 lat.
I tak jakoś od tego czasu, od tej magicznej sześćdziesiątki, skończyła się moja ochota na podróże i wyprawy. Podróże fizyczne i realne bo te w wyobraźni nadal, jak najbardziej. Z przyjemnością, radością i ochotą oglądam podróżnicze filmy i zdjęcia, czytam takie książki i blogi ... i w czasie oglądania i czytania nie raz wykrzyknę lub zamarzę: chciałabym tam być i tak żyć! Ale jak tylko odkładam książkę, czasopismo, bloga, zdjęcia - wracam do swojej ciepłej, czułej, dobrej rzeczywistości i nie chcę nic zmieniać. "Chwilo! Jakżeś piękna! Trwaj. Nie uchodź mi" - Faust. Goethe.

I tak jakoś od tego też czasu, skończyła się moja ochota na rytuały, ozdoby i zwyczaje świąteczne. Z przyjemnością, radością i ochotą oglądam filmiki i zdjęcia, gdzie wieńce, ozdoby, prezenty, klimaty świąteczne, czytam takie książki i blogi ... i w czasie oglądania i czytania nie raz wykrzyknę lub zamarzę: chciałabym też takie mieć! Ale jak tylko odkładam książkę, czasopismo, bloga, zdjęcia - wracam do swojej ciepłej, czułej, dobrej rzeczywistości i nie chcę nic zmieniać. Ani sprzątać ani ozdabiać. Lepsze jest wrogiem dobrego, a ja lubię Dobre.

Niemniej jednak, w wieczór Andrzejkowy, zrobiłam sobie anielski horoskop w czasie spotkania na skypie z Cyreną i wybrał mnie Archanioł Uriel i Nathanel. Uriel - Światło Boga i Nathanel - dar Boga. Mimo, że wygląda to wspaniale, nie jestem zbyt zadowolona z tej "wróżby" bo wymaga ona ode mnie "szczerej konfrontacji z sobą, jakieś cienie, jakieś podziemia, jakieś rachunki sumienia. Dostrzeżenie iluzji i złudzeń. Ale też każe nie odwracać się za siebie. Nic nie zdarzyło się przypadkiem. Nie osadzaj i pożegnaj się z myślą, że zawsze możesz coś zrobić. Zostaw świat, nie kontroluj wszystkiego. Otocz się tym, co Ci sprzyja".

Do chatty się narazie nie wybieram, czekam na śnieg. Ten pierwszy, biały, puszysty, delikatny. Za oknem w miasteczku nieciekawie. Więc zaśnieżam bloga i grzebię sobie w zdjęciach z Krakowa wspominając ten intensywny czas. Oj, jakie zdrowe to było zmęczenia, kilkanaście godzin spaceru po placach, uliczkach. plantach, zaułkach. Przesypiałam całe noce jak dziecko. A teraz posypiam po kawałku, nocą więcej czuwania niż snu.
Wiem, że to leniuchy, żarłoki, obiboki i obsrywacze ale jak uroczo witają każdy okruch chlebiszcza! I ile dają radości karmiącym!! I fotografującym !!!

Aktualizacja wieczorna: Jednak wybieram się jutro rano do chatty. Choćby po to, by 3 grudnia zapalić w piecyku, pogapić się w ogień, powąchać jak wiatr pachnie na skraju :-)))