Przejście z jesieni w zimę

Wyjechałam z miasteczka słoneczną jesienią ale przezornie po drodze zmieniłam opony na zimowe, letnie zabierając ze sobą. Więc kto zostawia tu ich tyle?

W mieście, nadal w pięknym słońcu, pozałatwiałam pozytywnie kilka terminowych spraw, by mieć nieograniczony czas na pobyt na skraju.

Do Mojej Brzózy dojechałam wczesnym zachodem. Było cudnie i magicznie, uroczo i do zakochania, jak zwykle zresztą.

Na skraju już zimowo, chociaż bezśnieżnie. Podmarznięty zalew i Tarlaka, ziemia zmrożona chyba nie płytko. Miałam plany prac polowych, na szczęście nie z tych koniecznych i niezbędnych, bo ani nie da się rozsypać zamarzniętego kompostownika na grządkach ani wyciąć i przenieść zmarzniętej darni pod miejsce postojowe na autko. Chyba czeka mnie błogie lenistwo.
Rytuał obejścia był, jeszcze przed rozpakowaniem. Środek tygodnia, pora zimowa, jestem tu sama.
Spacer z aparatem był, jeszcze przed rozpaleniem piecyka.
Ale wreszcie trzeba się ustatkować, bo już zmrok, chatta wystudzona do -3 stopni. W izbie woda zamarznięta, fotel zimny, pościel zimna. Trzeba się rozpakować i napalić w piecu. Nie żałuję drewna, podkładam szczodrze ale  po godzinie ledwo lub już +7 stopni, więc krzątam się nadal w podróżnych ciuchach. Na piecyku prawie wrze przywieziona kartoflanka z grzybami, zjadam dwie miseczki i dopiero tak rozgrzana od środka przebieram się chatkowo. Woda nadal zamarznięta, więc przed wypiciem wieczornej herbatki podkładam hojnie do piecyka i wybieram się na wieczorny spacer. 
Księżyc prawie w pełni, jasno tak, że zabieram aparat. Nie bacząc na marną jakość (jakoś to będzie) cykam tu i tam .... gdy z przodu słyszę szczekanie. Może jeden pies i wtedy się nie boję. Ale im bliżej tym więcej, już słyszę trzy czyli sforę. Automatycznie, bez mojej wiedzy, uruchamia mi się historia turecka i histeria lękowa, wycofuję się powoli i gdy wreszcie jestem za swoją furtką, ulga bliska osłabnięcia. Już 8 lat minęło, dlaczego to wciąż się uruchamia? W izbie szczęśliwa, bezpieczna, spokojna.

Budzę się nad ranem, przez okienko widać tylko mgłę ( aż dziwne po takim księżycu) więc wstaję rozpalić w piecyku i czytam w łóżku "Cyfrową Twierdzę". Dopiero gdy głód wypędza mnie z łóżka wychodzę na taras. I zaskoczenie! Jak w bajce!! Zima!!! Walonki, kurtka, czapa, aparat i pędzę nad zalew i do lasu.

A to wszystko w jedną, wczesnogrudniową dobę. Co się będzie działo w następne dni?