Tryb letni czy jesienny?

Chociaż pachnie już jesienią i grzybki są w lesie, przecież jeszcze lato i temperatury wysokie. Stąd co rano nie wiadomo, jaki tryb mi się dziś włączy.
Bo gdy rankiem ciepłe słońce zagląda do chatty to czas trybu letniego czyli kawka na tarasie, czasem nawet pod kocykiem, na czas obsychania rosy a potem jedno zadanie i sjesta do późnego popołudnia. To zadanie to może być skoszenie trawnika (trawnika mam ze dwa ary a jeszcze nigdy nie udało mi się obkosić go na raz. Czy to kosiareczka za mała, za tępa? czy duch ochoczy ale ciało mdłe?), oczyszczenie z chwastów kawałeczka grządki, uzbieranie słoika malin i miski fasolki, spacer do sklepu i po okolicy z wstępowaniem do sąsiadów bliskich i dalekich, wałęsanie się z aparatem po włościach (to też zadanie), oczekiwanie na wizytę agenta. Ale i wyprawy do lasu, krótkie bo po godzinie stopy w kaloszach wykręcają się na miękkich poduszkach mchu i suchych, opadłych gałęziach, serce wali tam, tam, tam, podkoszulek przepocony - zero przyjemności, choć plony i owszem. 
Po wykonaniu odpowiedniego zadania, niespieszne śniadanie pod lipką a potem fotografowanie, oglądanie, sortowanie, zagospodarowanie plonów.

W południe nos w stosowną książkę a gdy zgłodnieję, smakowite przygotowanie i przyrządzanie obiadu. Potem naczynia do miski by nie obeschły i znowu do książki lub zeszytu. Aż nadchodzi chłód i przedwieczorna cisza, czasem ognisko, czasem drzemka w fotelu tarasowym, czasem drobne prace w chatcie.

A gdy rano niebo zachmurzone to mi się włącza tryb jesienny czyli trzy razy dziennie do lasu. Pierwszy raz raniusieńko, na piżamę zakładam kurtkę, na nogi kalosze i idę do lasku za chattą. A co, środek tygodnia, wokół nikogo kto by miał za złe. Po godzinie wracam z grzybami, wykładam je na stół i dokumentuję fotograficznie.
 Przyrządzam kawkę, jem śniadanie i wybieram się do lasu na poważnie. Przebieram się leśnie, biorę koszyk, kanapkę, telefon i idę do wielkiego lasu za mosteczkiem. Koszyk szybko się zapełnia, grzyby mnie mamią i kręcą, nie zwracam uwagi na kierunek bo to do południa i czuję się bezpieczna. I wtedy nie raz gubię się nieprzytomnie, nie wiem w którą stronę wracać. Nie ma słońca które jest drogowskazem. Tak było i tym razem. Ale na szczęście z oddali słyszę głosy, przedzieram się więc w tamtym kierunku przez paprocie, chaszcze i wysokie podszycie i co chwilę grzyb lub kilka. Mam już prawie pełny kosz gdy wreszcie podnoszę głowę i oczywiście głosów już nie słychać, nadal jestem zagubiona ale znalazłam jakąś ścieżkę, gdzieś mnie przecież zaprowadzi. Dochodzę do leśnego duktu ale teraz niewiadoma, w którą stronę nad zalew. Tym razem miałam znowu szczęście, słoneczko na moment wychynęło za chmury i obrałam właściwy kierunek. Trzy godziny zbierania, do chatty wracam wczesnym popołudniem z pełnym koszem grzybów. Najpierw zdejmuję kalosze ( och! jaka ulga!!), potem patrzę na termometr ( w cieniu 20 stopni więc dlaczego mi tak gorąco?) Fotografuję łupy, przebieram się wygodnie, nalewam sok do szklaneczki lub otwieram butelkę stronga czy puszkę reedsa i zabieram się za oporządzanie grzybków czyli czyszczenie i sortowanie.


Trzy godziny zbierania w lesie to trzy godziny czyszczenia i sortowania w chatcie a jeszcze pokrojenie do suszenia, podgotowanie do marynaty. Zjadam obiad przygotowany wieczór wcześniej, znowu gary do miednicy i popołudniu jeszcze raz do lasku, po zakupach w wiejskim sklepie.  Wieczorem mam cztery pełne sita do suszenia, dwie tacki do marynowania czy mrożenia. Te, które nie mieszczą się w tych kategoriach czyli kanie, chochółki, sitarki ... przesmażam jeszcze wieczorem na patelni na jutrzejszy sos lub zupę. Pracowity taki grzybowy dzień, już nie rozpalam ogniska tylko do łóżeczka by odpocząć w pozycji horyzontalnej.