ŻMIJE, SZERSZENIE, KLESZCZE I COŚ JESZCZE

Wreszcie zabieram się za koszenie kąta za stolikiem z drągami, obok ogniska, pierwszy raz w tym roku a jest tam łączka zielono-żółto-błękitna. Zastanawiam się nawet czy jej nie zostawić. Gorące popołudnie, w klapkach popycham kosiareczkę tam i z powrotem bo przy takiej wysokiej trawie nie bierze na raz. I nagle, gdy cofam …… coś wije się konwulsyjnie przed kosiarką, kłąb czarnych, cienkich żmijek rozpaczliwie wwija się w podkoszoną trawę. Nie wiem jak i kiedy wskoczyłam na pobliski stolik i jeszcze przez moment widzę jak kilka zakręconych ogonków znika w trawie na przestrzeni dwóch dłoni. Kucam na tym stoliku znieruchomiała z zaskoczenia, wpatruję się w to miejsce ale już nic nie widać, ani śladu po żmijkach i ich przeraźliwej ucieczce do wnętrza. Cisza, spokój, łagodna bujność na pograniczu łąki i ściętej trawy. Zeskakuję i pędzę po kalosze a właściwie gumiaki do kolan. Wracam i delikatnie, ostrożnie podchodzę do miejsca (rychło w czas). Ani śladu ale tupię obok, hałasuję, dźgam tępym kijkiem – chyba uciekły, ale gdzie? Nawet nie wiem, czy to były węże czy żmije, tak konwulsyjnie miotały się przed kosiarką, tak byłam zaskoczona i przestraszona, że pamiętam tylko dużo cienkich, długich, czarnych zawijasów. Może i zniszczyłam ich gniazdo ale nie ma we mnie współczucia tylko strach. W wysokich kaloszach obkaszam resztę, w onych kaloszach zgrabiam przeschniętą trawę i postanawiam, że jednak nie łączka, że będę kosić często i gęsto, dokładnie i na jeżyka, bo przecież ja zwykle biegam po działce na bosaka, często kładę się skąpo odziana w trawie na króciutkie drzemki a takie dzikie zakątki to zaproszenie węży do współmieszkania. Łąkę dziką mam za ogrodzeniem, do woli i do przesytu. Jeszcze dziesięć lat będę kosić, siać, sadzić, plewić, zbierać czyli uprawiać a potem, gdy obrzeża spróchnieją poproszę o przekopanie, zasianie mieszanki traw bo już nie będę się schylać, chodzić boso, kłaść się na trawie – już tylko będę patrzeć z tarasu jak las i łąka z powrotem obejmują w swoje dzikie posiadanie to, co uprawiałam i oswajałam przez lata.

Dziś nie palę ogniska ale podlewam, tupię, hałasuję by te węże przeprowadziły się za ogrodzenie, gdzie sucho i cicho.

  Rankiem zastanawiam się czy zostać w ciepłym łóżeczku czy wstać i korzystając z okazji zobaczyć świat o tak wczesnej, pogańskiej porze, Wygrywa ciekawość. Słońce i długie cienie, welony z resztek mgły, a ja zabrałam telefon zamiast aparatu. Napawam się świeżością poranka po wczorajszym upale, omijając miejsce ze żmijkami – jak łatwo być szczęśliwym w tak uroczym miejscu. Kiedy jestem gotowa na powrót po aparat,  się zachmurza, mgły znikają, więc wracam, zdejmuję kalosze i wskakuję do jeszcze niezbyt niewystudzonego łóżeczka. Chyba usypiam bo znowu mam kolorowe, dobre sny. Tym razem wstaję na dobre bo umówiłam stolarza do winnej altany, mam piasek, wodę i cement i ma zrobić cztery pęcki pod słupy. Chmurzy się i rozwiewa, chmurzy i rozwiewa gdy przychodzą we dwóch. Jeden miesza zaprawę a drugi wierci świdrem. Chmurzy się i wieje coraz bardziej, zaczyna mżyć gdy wkładają zaprawę do nawierconych dołków, już pada gdy osadzają w nich pręty, zabezpieczam świeżutkie pęcki odwróconymi doniczkami gdy leje a gdy odchodzą przestaje padać. Mają pecha, oni czy ja? Siadam na tarasie i widzę szerszenia, od kilku dni spotykam je w chatcie i na zewnątrz. Obserwuję jak krąży i jak znika w dużej szczelinie mojego dachu ale nie udaje mi się upolować go w obiektyw. Nieźle, wczoraj gniazdo żmij, dziś szerszenie. Wychodzi słońce, rozpalam ogień na obiad. Godzina mija, wkładam ziemniaczki do żaru i widzę ciemną, szarą chmurę od zachodu więc osłaniam ognisko aluminiową tacką. Wiatr się wzmaga, deszcz także, biegnę do chatty, wyłączam korki, zapalam dwie świece i stawiam na parapetach. Wracam do ogniska, wiatr się uspakaja, deszcz także drobny i monotonny, na ziemniaczkach kładę kratkę a na niej ryby i całość osłaniam tacką. Pada i przestaje, mży i przestaje, lekko podkładam do ognia. W deszczu dosadzam fasolkę karłową, w wilgotną ziemie wsiewam aksamitki, koperek, nagietki, wreszcie deszcz zagasza ognisko więc wygrzebuję z popiołu ziemniaczki, rozchylam folię z rybką, siadam na zacisznym tarasie i jem rękami, ach, jak smakuje! Deszcz  ustał, wychodzi słońce, pięknym późnym popołudniem chodzę z aparatem po działce do czasu, gdy przeganiają mnie komary. Drugi raz czytam „Zew natury” smakując tym razem każdy akapit, każde zdanie. Z herbatka wychodzę na taras i widzę jak mgła nadciąga od zachodu, zawłaszcza łąki, potok, drogę, trawnik. Znowu aparat i na spacer.

       Planuję wyjazd w południe po przecięciu barwinków bo zachłanne tak, że nie pozwalają rosnąć żywopłotowi. Powyłączałam, zabezpieczyłam, zapakowałam autko i …… nie zapala. Coś ledwo mruczy ale ani ani. Obchodzę sąsiadów ale jest tylko Kubuś ze swoją Mamą a tu trzeba mena do zajrzenia pod maskę albo popchania bo prawdopodobnie akumulator się rozładował. Nic to, zostało czekać aż ktoś przyjedzie po pracy. Więc rozpakowuję, odbezpieczam, włączam, przebieram się i coś dłubię przy warzywnej grządce ale bez entuzjazmu. Gotuję rosół z trzech udek i reszty jarzyn i zjadam z makaronem dwie miseczki, zostaje jeszcze pół garnka.
Znowu idę „po sąsiadach i przychodzę z trzema, razem mają z 80 lat więc migiem rozpędzamy autko i zapala od razu. Rewanżuję się zabierając jednego z nich na miłą przejażdżkę do Miasta Wojewódzkiego.

       Nazajutrz się okazuje, że przywiozłam też kleszcza. Pani pielęgniarka już mnie nie pyta w czym może pomóc tylko gdzie tym razem.

       Przeczytałam w Internecie, że „z gadów jadowitych spotyka się w Polsce jedynie żmiję zygzakowatą” i „Jad żmii jest niebezpieczny dla dzieci poniżej 5 lat, osób starszych, chorych oraz alergików.” Czuję się uspokojona.