MAJÓWKA Z PRZYJACIÓŁKĄ

Pośniadana, popakowana, po drodze zgarnęłam Krystynę i szybko, nie wiadomo kiedy jesteśmy w Brzózce. Wyskakujemy z autka i najpierw obiegamy posiadłość, ja z okularami, K z aparatem. Tu przekwitło, tam zakwitło, skiełkowało, są jaszczurki przy chatcie i chociaż dzień bez słońca i tak budzi zachwyt. Po rozpakowaniu idziemy do lasu. Powalone drzewa na polanach, ptaszka uciekająca spod stóp, gniazdko z czterema jajeczkami, pijane wiosną motyle, grzęzawiska z kaczeńcami – z Przyjaciółką las odsłania swoje tajemnice. Po powrocie ogarnięcie chatty i rytualne rozpalanie ognia. Pielimy, piłujemy, wykopujemy, dokładamy do ognia – niech się święci 1 maja. Gdy żaru dość, wkładamy do niego ziemniaczki. K porządkuje leśną działkę a ja pilnuję ziemniaczków. Przewracam je na drugą stronę, K robi sałatkę a ja przyrządzam grillowanego łososia. Uczta do bólu, gorąca herbatka i przed snem idziemy na przedwieczorny spacer. Ponieważ obie jesteśmy po niedospanej nocy a mamy zamiar iść raniusieńko na wschód słońca, kokosimy się w łóżeczkach, Krystyna w pokoju gościnnym a ja w salonie. Jeszcze coś czytam, jeszcze coś słucham i powoli zapadam w sen. Ale nie na długo, bo budzą mnie samochodowe amory za płotem, w autku pewnie ciasno, co przysnę to włącza się klakson. Świt pochmurny, jam niewyspana – nie będzie wyprawy na wschód słońca.

Okazuje się, że Krystyna też nie spała przez te amory i klaksony. Wstajemy później, dzień szary i ponury ale ubieramy się ciepło, asekuracyjnie bierzemy peleryny przeciwdeszczowe i do lasu. I tu się okazuje, że nie mam aparatu. Przeszukujemy każdy kątek i zakątek ze trzy razy i nic. Nie ma. Został w domu razem z aparatem do mierzenia ciśnienia i ładowarkami. Dobrze, że Przyjaciółka nie zapomniała o swoim, w dodatku to ona jest mistrzynią i miłośniczką fotografii. Tutaj jej album. Wszystko obudzone już do życia, ptaszki, jaszczurki, motylki, mrówki, robaczki mozolą się z radością nad pomnażaniem potomstwa (jak wczoraj para w samochodzie nocą).Z Przyjaciółką widzę szczegóły i detale, które mi umykają, gdy idę sama do lasu, skupiona na innych celach i chodzę utartymi ścieżkami bo etap poznawania, zwiedzania i fascynacji mam już za sobą. A dziś, pół kroku za nią, bez kosza, wiadra, worka, taczki, aparatu – od nowa lub na nowo widzę „moje łąki, moje lasy, moje polany, mój potok”. I niemoich mieszkańców i sąsiadów tychże, także.

 Po powrocie trochę pracy na grządkach, ognisko i kurczak pieczony w folii, sałatka dosmaczana grządkowymi, mizernymi jeszcze plonami. Drugi spacer po leśne roślinki na uporządkowaną, prywatną leśną grządkę, dokładanie do ognia i przeglądanie zdjęć z dzisiejszych spacerów, pieczenie ziemniaczków w popiele.  

I już noc i chociaż cały dzień słońca jak na lekarstwo, niebo obiecująco wygwieżdżone.

Spałam nadspodziewanie dobrze, chociaż dach przeciekał w kuchni ale tak niewiele, że wystarczył garnek i 3 ścierki by zebrać przeciekającą wodę w ryzach. Ranek zimny ale po kawce idziemy w las i na łąki by zobaczyć, jakie spustoszenie i szkody poczyniło tam gradobicie. Nadspodziewanie niewielkie straty z pozycji ludzkiego oka. Jedynie wczoraj wyklute ptaszki, obserwowane przez przyjaciółkę od kilku dni, nie przeżyły ale litościwa natura tak ukryła tę łąkową tragedię, że dopiero po długim, uporczywym szukaniu znalazłyśmy zniszczone gniazdo. I brak motyli, ważek, mrówek przy pracy. Woda w Tarlace wysoka i brunatna, wszędzie – na ścieżkach, pniach, gałęziach, mchu i poszyciu zielono od listków, kitek sosnowych, gałązeczek świerkowych. Na zaprzyjaźnionym blogu cudnie i poetycko skomentował to autor: „Jest taki grad, co dukty leśne zazielenia”. Spacer z K to niespodzianki i nadzwyczajne spotkania. Dziś bocian na łowach, w locie i pozujący na latarni a potem bóbr o którym się mówi, że widzieli go nieliczni i tylko o wczesnym świcie. Z Przyjaciółką widzę więcej fauny w kilka dni niż sama w rok, ja naturę kocham powierzchownie, jako tło i w ogóle, a Przyjaciółka dogłębnie, jako ekosystem i raczej w szczególe. Dzień bez słońca, po wczorajszym żywiole wilgotny i ponury, na obiad zupa jakby rosołowa, syta i rozgrzewająca. Wieczorem palimy ognisko na grillu, troszkę węgla, dużo gałęzi i rytualnie pieczemy ziemniaczki. Przed zaśnięciem dumam, jak tak różne Kobiety, Krystyny się zaprzyjaźniły. Ona, Krystyna, madame C – wrażliwa, empatyczna, mistrzyni detalu i szczegółu, estetka i artystka, melancholijna i lubiąca porządek – i ja, jej przeciwieństwo, Krystynka i Lola P, egoistka i spontaniczna szałaputka, bałaganiara, mistrzyni swobody i wygody. Ech, życie!