Wokół Zofiji czyli Zoni

Nadal obowiązuje ksywka: Krystynka na ostatnią chwilę. Umówiona w piątek w samo południe na przywiezienie piasku płukanego, miałam w planie wyjechać w czwartek popołudniu, by znaleźć miejsce na górę piasku i na kwiaty które dostałam od C. Ale południe i popołudnie było tak gorące i męczące, naprawa reflektorów, wyjaśnienie sumy odszkodowania, że wieczorem marzyłam tylko o odpoczynku a nie o pakowaniu i jeździe. Postanowiłam jechać jutro rano. Ale jak rano jeśli wstałam o 9 tej, śniadanie, kąpiel, pakowanie, tankowanie w CPN i bankomacie – w Brzózie jestem 12.12 czyli po czasie. Dzwonię, że już jestem a oni, że wyjechali. W miastowych ciuchach obkaszam miejsce gdzie chcę mieć piach a potem miejsce gdzie to jest możliwe, w upalne południe grabię co skoszone, rozwijam folię pod piach, padam na schodki w cieniu i widzę, że już dojeżdżają wielkim transporterem, ledwo, o milimetry mieszcząc się miedzy słupkami bramy. Zsypują część na folię a część poza. Wielka góra na środku działki. Gdy odjeżdżają zabezpieczam piasek drugą folią, cegłami i znowu padam na schodki po północnej stronie, bo 28 w cieniu. Resztki pracowitości rozpuszczone w upale, czas na sjestę. I to był przedni pomysł bo wstałam rześka i wypoczęta, pospacerowałam z aparatem,posadziłam, podlałam, zagrabiłam co trzeba i już wieczór. 
Od rana gorąco a ja czekam z kawką aż słońce osuszy rosę by wykosić trawę obok chatty. Wreszcie obkaszam i zaczyna się czekanie by sianko obeschło. Pakuję się, grabię i wykładam trawępod lipą, przy niezabudkach. Ruszam do Mielcaale w Sokołowie moje autko, jak koń do stajni. Dopiero w Nienadówce zorientowałam się, że miało być inaczej a jest jak zwykle bo nie skręciłam i jadę do Rzeszowa.  Zawróciłam i 20 minut w plecy. W Mielcu gościnnie i rodzinnie, czule i smakowicie – jak to w domu rodzinnym. 
W samo południe jedziemy do Zoni, mojej ulubionej bratowej na imieninki. I znowu gościnnie i smakowicie tak, że ledwo się ruszam z przejedzenia.

Dobrze, że kilkuletni Karolek wyciąga mnie na sesje foto, ma bestyjka talent, bo mi robi kilka, wcale udanych portretów, przy ulubionej, wymarzonej wannie pod chmurką.Popołudniu wracam do Brzózki bo jutro raniusieńko przychodzą murarze. Kładę się wcześnie do łóżeczka  i czytam „Zew natury”, gdzie żyje Irlandczyk, mieszkając na Alasce w namiocie, przy minus 40 stopniach mrozu, topiąc wodę ze śniegu i polując. Słyszę, że wiatr się wzmaga, co jest dziwne bo wieczorem z reguły zacicha a na burze się nie zanosi bo cały dzień zimno i mokro, 14 stopni i mżawka. Jakże się myliłam. Zrazu słyszę grzmoty daleka, zaczyna padać mocny deszcz, wygrzebuję się z pościeli i wychodzę na taras. Nie ma błyskawic ale niebo rozjaśnia się co chwilę, na moment, w jasny dzień, gdzieś jest burza ale daleko. Dudni od grzmotów, deszcz coraz większy stuka o dachy a dookoła same blaszane. Istna kanonada. Burza coraz bliżej, błysk za błyskiem - kuźwa! - dopiero sprało mi autko. Szukam plandeki, ubieram sztormiak i kalosze i w ulewie naciągam plandekę na Fordzika. Niewiele to pomoże jeśli znowu będzie grad ale ja zrobiłam co mogłam. Chowam się do chatty bo psychicznie jest gorzej niż 3 maja, wtedy gradobicie było w dzień, wokół mnóstwo ludzi, obok Przyjaciółka, mili sąsiedzi w zasięgu wzroku i głosu. A dziś ciemno i pusto jak to w niedzielny wieczór. Grzmoty się przetaczają przez niebo, błyskawic nie widzę bo pozasłaniałam okna, puszczam radio prawie na full by zagłuszyć burzę i strach. Właściwie to sama nie wiem, czego się konkretnie boję a w dodatku nie ma prawa być majowej burzy po całym dniu chłodnym i dżdżystym. Nie da się czytać, nie da się spać ….. nagle radio cichnie, tylko jakiś niewyraźny szum. Niebo szaleje i się gniewa okrutnie, lepiej już widzieć a nie tylko słyszeć, bo wtedy włącza się wyobraźnia. Wychodzę na taras, piękne błyskawice, widowiskowe i fotogeniczne, na moment rozjaśniają świat jak słońce. Poprawiam plandekę bo spadła z autka. Wydaje mi się że te błyskawice dokładnie nad moją chattą i chociaż wiem, że to tylko złudzenie, wskakuję do środka. I wtedy …. światło mruga a potem gaśnie ale to mi natychmiast przypomina, że trzeba zapalić świece. Z tego strachu tak zgłupiałam, że zapomniałam o najprostszych, najpewniejszych i najskuteczniejszych sposobach ochrony i obrony. Poszłam do gospodarczego, wymacałam dwa wkłady woskowe i dwa światełka cytrynowe. Zapaliłam wkład, wstawiłam do latarenki i poszłam wyłączyć korki. Zapaliłam resztę świateł i od razu poczułam się lepiej, bezpieczniej i spokojniej. W migotliwym świetle świec jakoś bledną błyskawice w zasłoniętych oknach. Co i raz wychodzę na taras, nie ma wiatru, to i dobrze bo plandeka trzyma się na autku ale i źle, bo burza będzie kołować i stać nad moja chattą, nie ma jej co przepędzić, mój Anioł Stróż za słaby. Spać się nie da, przenoszę się na fotel, obstawiam światłami świec i pisze, piszę, piszę z przerwami na „ chwalcie łąki umajone”. Robi mi się coraz lepiej we wnętrzu i troszkę jakby spokojnieje na zewnątrz. Już 23-cia, burza chyba wreszcie odchodzi na zachód. Wychodzę z latarenką na taras, rzeczywiście burza słabnie, jeszcze pomrukuje gniewnie ale deszcz coraz mniejszy i błyski zamiast błyskawic. Wracam do łóżeczka ale już nie uruchamiam prądu, gaszę dwa wkłady, zostawiam światełka, one się palą ponad cztery godziny. Nastawiam budzik na 6.30 i szybko zasypiam. Pamiętać, by w przypadku następnej burzy wyłączyć korki i zapalić świece, bo te burze są i będą chyba coraz bardziej groźne i to czego w mieście, w bloku nawet się nie zauważa, tutaj urasta a właściwie odzyskuje swoją żywiołową, dziką naturę i moc.

 „Świat przed katastrofą zawsze wygląda tak cicho i spokojnie. …- myślała zachwycona: O, jak wspaniale! Cóż ja poradzę, biedna, mała Filifionka, przeciwko wielkim siłom przyrody?”

Wstałam jak budzik kazał, salon wystudzony do 10 stopni. Włączyłam korki, uruchomiłam kaloryferek i wyszłam zdjąć plandekę z Forda i obejść działkę. Mocno ulało i zaklepało to co się próbowało podnieść po gradzie. Ale zaraz przyjadą murarze i nie ma czasu na żale. Korzystając z transportu kupuję 60 l worek ziemi i kosz na drewno. Gdy oni robią posadzkę, ja sadzę 5 pomidorów, 4 selery, 2 bazylie i doniczkę roślin na taras.

 Kończymy w samo południe i jedziemy po deski do szalunku a ja za 5 zł kupuję piękny pniak do rąbania drewna. Stawiam na stole colę, mineralną, trzy piwa i sernik od Zoni, serniczek znika jako pierwszy, potem cola i piwo. Wylewają ławę pod schowek, sprzątają narzędzia i teren, rozliczam się i już 15 ta, uwalam się na schodkach, zmęczona nie wiem czym. Czas na obiad, rozpalam ognisko suchymi gałęziami spod tarasu. Niebo się zachmurza coraz bardziej, niech jeszcze ze dwie godzinki nie pada, bo planuję na obiad pieczone na kratce udka i ziemniaczki z popiołu. Gdy się pieką, czytam „Zew natury” gdzie Guy buduje chatę z pni i bali, na Alasce w zimie, przy minus 60 stopniach. Moje przygody w Brzózie, nawet z gradem, burzami i przemakającym dachem to pikuś. 

Dziś tylko czekam na stolarza, by przeszlifował drzwi od łazienki, bo jak spuchły po zalaniu już nie powróciły do normy. Dzień odpoczynku bo wczorajszy, chociaż nie przepracowany, był stresujący. Wyplewić grządkę z dzikim winem od wschodu, skończyć koszenie, oczyścić z chwastów pas żywopłotu – zejdzie cały dzień. Ale głównie zeszło na włóczeniu się z aparatem po bliziutkiej okolicy. Pisałam po kawałku i taki też patchwork wyszedł w tym poście