EKSTREMALNE GRADOBICIE TRZECIOMAJOWE ROKU 2013-tego

W nocy obudził mnie silny wiatr telepiący moim biednym starym dachem, grzmoty i huki z daleka. Nie, żebym się bała ale wolałam schować głowę pod kołdrę, no bo gdyby, w razie czego, załamał się i spadł na głowę to wolałam by ona, ta głowa była osłonięta, przyda mi się jeszcze. No ale ile można tak pod kołdrą - ciasno i duszno. Wytknęłam głowę i całość, nadsłuchuję czy miły gość się nie obudził i nagle wyskakuję z łóżka jak z procy, bo wiatr otworzył okno i trzaska nim o framugę. Mam staroświeckie okno, zamykane na haczyk z pętelką i ono czasem, nawet samo z siebie się otwiera a dla takiej wichury to betka. Zamknęłam okno, zahaczyłam, wcisnęłam do pętelki kawałeczek szmatki co mi po ciemaczku weszła pod rękę. W samą porę, bo do wiatru dołączył deszcz i zaczął pukać w ten nieszczęsny dach. Po chwili się uspokoiło, wstałam, obiegłam działkę by się upewnić, że wszystko zabezpieczone i usnęłam. Skąd wiedziałam, że będzie nawrót? Bo był i to gorszy niż pierwszy, o dach wali ulewa, za oknem błyska jasnym światłem, tępo huczy z oddali - oj, to oczyszczająca majowa burza po niezbyt upalnym dniu. Coś ciurka głośno i chociaż sprawdzam że to nie sufit w kuchni to i tak nie uspakaja i nie daje spać. Skąd i dokąd, do cholerci, tak ciurczy? Włączam radio by zagłuszało lęk i ciurkanie, otwieram Książkę i pierwsze zdanie na jakie trafiam: "Na dworze wiatr rozpętał taką furię, że jeśli nie wypełnię miłością tej chaty, to może się rozpaść". I to zdanie przepędza mój lęk, wyłączam radio i całkiem spokojnie podrzemuję w ciepłym i suchym łóżeczku, gdy za oknem wojna żywiołów, bo jest i trzeci nawrót wiatru i deszczu. Co i raz budzę się i sprawdzam czy nie kapie z sufitu ale zaraz zapadam w drzemkę i tak do poranka dnia następnego. Nie kapie.
Poranek ciepły i parny. Natura rozśpiewana wdzięcznością więc i my też, z kawką i herbatką fotelimy na tarasie i popadamy w stan bliski błogości. Czekamy na słońce. Dopiero koło południa wychodzi na dobre. Bierzemy worek i wiadro na korę do leśnej grządki wyplewionej i uporządkowanej wczoraj przez moją miłą przyjaciółkę, madame C. Po godzinie przynosimy obfity plon kory ale i kleszcza na dekolcie C. Niebezpiecznie, parno, duszno - ja zapadam na północnym tarasie w topie i leciutkiej spódnicy, z zeszytem, ołówkiem i okularami a C ubiera golf i kapelusz (pozbywszy się wcześniej kleszcza u miłej sąsiadki Krysi) i idzie polować z aparatem na ważki, motyle, pajączki ..... Podziwiam jej samozaparcie, entuzjazm i determinację - platonicznie. Piszę i piszę a madame C grasuje gdzieś wśród badylków, traw, szuwarów. Więc otwieram Sylwaina i czytam: "Człowiek wolny panuje nad czasem". No, no! Ja uważam, że człowiek wolny nie ma potrzeby panować nad czymkolwiek. Dziś za gorąco na ognisko, sama decyduję, że na obiad będzie makaron w ziołowym sosie. Gotuję makaron na al dente gdy wraca C, zachwycona i pełna wrażeń. Zabiera się za sos do makaronu, jest masło, kostka rosołowa i zioła z grządek czyli przede wszystkim bazylia (z 3 kęp uszczknięta ostrożnie by się rozkrzewiały), oregano, tymianek, siedmiolatka, szałwia. Sałatka z pomidorów, ogórków, rzodkiewki, cytryny. Objadamy się przy śniadaniowym siedzisku, potem siadamy z piwkiem na tarasie i oglądamy foty z dzisiejszej wyprawy madame C. Świętujemy 3 maja! Trochę się ściemnia, światło bardziej świetliste i nagle ..... tu nie pamiętam szczegółów i kolejności .... zewsząd spada wielki grad. Kulki coraz większe. Najpierw jak grochy, potem jak fasolki, jak orzechy, jak jajka - walą o dach, o taras, o samochód. W szoku zbieram książkę, zeszyt, szkło się rozbija o taras, dostaję histerycznego chichotu, bosa i bezsilna. A żywioł szaleje, tratuje zioła misternie uskubane, młode sadzonki warzyw i kwiatów, obrywa liście i gałęzie z drzew, zarzuca trawnik białymi kulami. Temperatura spada w kilka minut z 24 do 3 stopni ale w emocjach tego się nie czuje, miotamy się bezładnie, C foci, ja biegam w klapkach po działce. Nie panuję nad rzeczywistością, nad czasem, nad emocjami, nad rozumem, podobno TO trwało niespełna godzinę. Żywioł odchodzi, wokół wyją syreny strażackie, na top z szeleczkami narzucam polar i w klapkach brodzę po gradowych kulkach by ocenić straty ale bez okularów by się za bardzo nie stresować. Zbite i stłamszone wszystko co wzeszło na grządkach, co zielone i delikatne, w autku potłuczone reflektory, dołki na daszku i na boku, reszta zasypana liśćmi, może szkody są większe a może nie. Droga przemieniona w białą, spienioną rzekę, biel gradu okrywa trawnik i grządki. Dopiero teraz przychodzi refleksja, że trzeba było okryć autko kocem lub plandeką, trzeba było nakręcić filmik aparatem. Ale takie ekstremalne chociaż naturalne zjawiska przyrodnicze, zwłaszcza jak zdarzają się pierwszy raz w 66 letnim życiu, wyłączają rozum, bo nie ma odnośnika, doświadczenia przeżytego przez siebie lub przez bliskich by było się na czym oprzeć. Czy zadziałał instynkt i biologia bo nie wchodziłyśmy do chatty (dach mógł się zawalić), tylko oniemiałe trwałyśmy na tarasie, osłonięte ale w pogotowiu na ucieczkę? Ale też po prawdzie żal byłoby przegapić taki absolutnie niezwykły żywioł. Emocje powoli opadają, zaczyna się sprawdzanie poza swoim terenem. Komuś wybiło szybę i ma basen w swoim salonie, podziurawiło dach, ściany z sidingu, rozłamało drzewo, podziurawiło autka. A syreny nadal wyją. Ze wsi przychodzi wiadomość, że porozbijało szyby, potłukło dachy, pozalewało; że pali się las w trzech miejscach. Zdejmuję przemoczony polar i ubieram sztormiak (rychło w czas). Nalewam po szklance mołdawskiego winka i wypijam pół szklanki duszkiem. C, równie przemoczona fotografuje skutki, widoki i impresje "po  żywiole" a ja dzielę się szczęściem i nieszczęściem, stratami i łaskami, z sąsiadami bliższymi i dalszymi. Romantyzm i pozytywizm, Ona i Ja. Właściwie to tylko C jest absolutnie szczęśliwa w tych mgłach, klimatach, oparach. Powoli ogarniamy skutki i efekty chociaż nie powody i przyczyny. U sąsiadów podlewamy stres Tokajem Aszu gdy znowu się ściemnia. Każdy pędzi na swoje. W deszczu prowizorycznie, folią i gałęziami, zabezpieczamy stłuczone reflektory, reszta i tak stracona. Ten nawrót już mniej groźny ale nasączony dach zaczyna kapać tu i tam, głównie w kuchni. C sortuje zdjęcia a ja piszę relację z tego żywiołu, o którym wszyscy, bez względu na wiek mówią: jak żyję czegoś takiego nie widziałam, -łem. Wreszcie wchodzimy do chatty, podkładamy garnek, kocyk i ścierki tam, gdzie najbardziej kapie i przegadujemy emocje bo uładzić ich się nie da, tak buzują w ciele. Składam dzięki dachowi chatty, że się nie zapadł i nie złożył pod wpływem tak ogromnego żywiołu (choć pewnie miał prawo), bo teraz wierzę i wiem, że wytrzyma i ochroni. Maleńka kolacyjka pod lekarstwa i wcześnie idziemy spać bo emocje wyczerpujące ale .... nie da się spać. Zeszyt, ołówek, okulary i próbuję utrwalić wrażenia z popołudnia. Radyjko cicho gra, dzikie autka przejeżdżają lub się zatrzymują, słychać hałasy, krzyki, trzaskanie ale mnie to dziś nie rusza. Piszę, skreślam, piszę, wymazuję - trudno zapisać taki żywioł i takie emocje. Otwieram Książkę: "Chata stoi pośrodku buddyjskiego koła życia, na granicy świata jeziornego, leśnego ..." Usypiam.
Dziś dostaję filmik, który ktoś przytomnie nakręcił telefonem. 2 minuty nawałnicy