Zimowe odosobnienie

       Lubię czytać o samotnych wyprawach więc i tym razem skusiłam się na „Prawdziwą odwagę” Jessiki Watson. To relacja z samotnego rejsu dookoła świata bez zawijania do portów. 210 dni od października 2009 do maja 2010. Książka mnie rozczarowała ale, i to dziwne, zainspirowała. Rozczarowała bo to relacja siedemnastolatki płynącej dookoła czterech przylądków w białoróżowym, wypasionym jachcie, wyposażonym we wszystkie cywilizacyjne zdobycze i zabezpieczenia. Ale zainspirowała do zimowego eksperymentu by poczuć tę atmosferę samowystarczalności, w niepodobnych warunkach ale przez osobę starszą o dwa pokolenia. 

       W poniedziałek 11 lutego poszłam na ostatnie, delikatne, niezbędne zakupy. Pieczywo, jajka, mleko, śmietana, masło, kurczak, żeberka, jabłka, jarzyny -  razem 50 zł. No i w domu mam takie oczywiste produkty jak różne mąki, kasze i ryże, cukier i miód, przyprawy, grzyby mrożone i suszone, herbatę i kawę, olej i oliwę i takie tam inne swoje przetwory. A także pełne szuflady zamrażarki w których różne zapomniane delicje i frykasy. Chyba. 
W planie 10 dniowe, boguchwalne odosobnienie, rejs przez zimę w 27 metrowym mieszkaniu w B..... teraz mi przyszło do głowy, że w tym miejscu i w tym terminie to też rodzaj rekolekcji niedomkniętych.

W poprzednim poście przemyciłam emocje z pierwszych dni odosobnienia cytując Filifionkę, teraz trochę więcej o eksperymencie. 

       Na spacery wychodzę w południe lub wieczorem i przemykam szybko przez miasteczko w polne ostępy. By uniknąć pokus biorę ze sobą tylko chusteczki, żadnych pieniędzy, telefonu. Szkoda, że jeszcze nie mam aparatu bo czasem widoki godne uwiecznienia. Codziennie cięższe te spacery bo co nocą nasypie lub napada, w dzień przy plus sześciu zamienia się w mokrą breję ale dobrze, bo to troszenieczkę podobne do zmagań z jachtem i sztormami.

Jak Jessika najpierw zjadam swoje ulubione potrawy ale książki czytam nie tylko ulubione, raczej przypadkowo zgromadzone. Gdybym pisała dziennik pokładowy to bym napisała:
Dzień 5, sobota – skończyło mi się pieczywo i żółty ser na śniadaniowe grzanki a także seler i por. Kurczak zjedzony do ostatniej kosteczki, kończę pomidorową zrobioną na skrzydełkach i kuperku, z lanymi kluseczkami na jednym jajku. Przeczytane: „Malowany welon” – dobra ale na jeden raz i „Lalki w ogniu” – bardzo dobra, do powtórki (i dobrze, bo to moja własna kupiona z wyprzedaży w Weltbildzie). Dziś upiekę chleb słonecznikowy lub ciabatę i zjem ćwiartkę jeszcze ciepłe z masłem. I zanurzam się w helikopterowy świat airpano 360 od Santorini do Tadż Mahal
Dzień 6, niedziela – Krótki spacer bo zadymka i zawieja. Po powrocie ugotowałam zupę kalafiorową z mrożonych warzyw, ostatnim ziemniaczkiem i resztką śmietany. Zaczęłam „Ewangelię Judasza” i będę ją smakowała bo pięknie napisana i przetłumaczona. Na wczesną kolację miał być chleb z domowym powidłem, bardzo starym, kilkuletnim więc z trudem otworzyłam słoiczek, powąchałam i zanurzyłam łyżeczkę by spróbować. I nagle łyżeczka zazgrzytała o szklane dno - zjadłam calusieńką zawartość wcale dużego słoika. Dopisane po północy: A tam smakowanie, połknęłam jednym haustem i powidło i książkę ale wrócę do niej bo chociaż intryga oklepana i przewidywalna, są tam zdania które aż się proszą do mojego folderu cytatów. Na późną kolację był sam chleb słonecznikowy i serwatka.
Dzień 7, poniedziałek – dziś poszłam na dłuuuugi spacer chociaż pogoda niezachęcająca i jakby sztormowa, bo wczoraj się zaniedbałam spacerowo. Widoki może niezachwycające ale klimaty poruszające, łąki zasypane na biało i przestrzenie po horyzont. Zaczęłam „Poznam sympatycznego Boga” no, no, w sam raz na czas rekolekcyjnych refleksji. „Czy odnalazłeś już swojego Boga?” – to pytanie na drugiej stronie tekstu. A na szóstej: „ ….podkreślam, zakreślam, zaznaczam na kolorowo oraz zaginam rogi kartek.” Ten Eric to moja bratnia dusza!!! Na obiad ryba z rusztu i ryż z wody a potem do wieczora uzupełniam folder cytatów i oglądam on line białowieskie żubry.
Dzień 8, wtorek - Obudził mnie raniusieńko listonosz, który gdzie indziej zawsze dzwoni dwa razy ale u mnie walił w drzwi wyrywając mnie ze snu i zza drzwi krzyczał bym otworzyła bo będę zadowolona. I skurczybyk miał rację, dostałam spodziewaną i oczekiwaną paczkę książek od Różyczki i ucieszyłam się bardzo. Obmacałam paczkę, zdziwiłam, że miękka, rozpakowałam trzy książki, ucieszyłam się znowu i poszłam do łóżka. Wstałam po 11 tej czyli prawie w południe. Po ‘śniadaniu’ otworzyłam pocztę a tam cytat od Teresy z dalekiej Australii, potencjalnej członkini Klubu Miłośników Muminków i pasuje on do dzisiejszego dnia jak ulał. "...spala wtedy, kiedy miala na to ochote, i budzila sie wtedy, kiedy bylo warto." Dziś sporo czasu przy kuchni, obsmażyłam zamarynowane żeberka i udusiłam z resztą jarzyn i grzybami. Wielki rondel, będzie na dwa, trzy dni z kaszą i makaronem.
Dzień 9, środa – ostatnie jajka na śniadanie, ostatni łyk mleka, ostatnie jabłko. Ale jest mąka na nowy chleb, masło, pomidor, reszta twarożku i cebulka w wodzie już puściła kilkucentymetrowe pędy. I ugotowany obiad. No i zapasy w zamrażalniku prawie nie ruszone. Może przedłużę to odosobnienie albo przeniosę do Brzózki, mam jeszcze tydzień bo 27- tego badania wysiłkowe. Zadzwonię i spytam, na kiedy aparat foto będzie gotowy.
Jak u Jessiki i innych samotnych w świecie i dookoła, na takich odosobnieniach czas spędza się głównie na spaniu, jedzeniu, spacerach (u nich czynnościach jachtowych) i czytaniu. Myśli ulotne i przelotne, chwile zadumy przy sortowaniu zdjęć i porannych widokach z okna. Luz blues i bąbelki!!!
Z moich cytatów  z „Doliny Muminków w listopadzie” ten niedosłowny i sparafrazowany : Dzień dobiegał powoli końca, zbliżał się zmierzch. Mimbla wsunęła się pod puchową kołdrę, wyciągnęła długie nogi, aż kości trzasnęły, i przyłożyła stopy do grzałki. Na dworze padał deszcz. Za godzinę będzie akurat na tyle głodna, żeby zjeść kolację. Na razie nic nie musiała robić, mogła pogrążyć się w otaczające ją ciepło, cały świat był jedną wielką, miękką kołdrą ją okrywającą, wszystko inne pozostawało na zewnątrz.