Zimowa droga do raju

"Obudziłam się wczesnym rankiem, mama ciao, mama ciao, mama ciao ciao ciao ....... "
Jak zew to mus. Słońce może nie śpiewa blaskiem ale niebo obiecujące po całym tygodniu szarości więc szybkie ale obfite śniadanko (niezjedzoną resztę pakuję do pojemniczka), odzieżowe pakowanko i do garażu bo postanowiłam wziąć na spacer mojego kaczorka, tym bardziej że to wypad na jeden dzień tylko. Po drodze kilka postoi bo widoki, emocje, nastroje i cudna zmienność nieba tak, że do raju zajechałam w samo południe. Przebrałam się troszkę i po gospodarsku zwiedziłam swoje ogrodzone obejście, żadnych aktów wandalizmu i szkód nie widać. Potem wzięłam aparat, telefon i wybrałam się na dalszy obchód. I tu pierwsza nieprzyjemność. Aparat foto się zaciął, obiektyw ani drgnie i to jego niepierwsze fochy. Chowam go w wewnętrznej kieszeni (ciągle mam nadzieję, że to tylko zimno), spaceruję, obserwuję, zapamiętuję i wracam gdy już zimno i głód dobiera mi się do ciała. W chatcie tyle stopni co na dworze i to postęp bo w starej chatynce zawsze było chłodniej niż na zewnątrz. Przynoszę wodę z Tarlaki, bo moje pojemniki z wodą w chatcie zamrożone i robię sobie herbatkę malinową do reszty śniadaniowych kanapek. W chatcie druga nieprzyjemność, w kąciku kuchennym woda i wilgoć na podłodze. Próbuję dociec skąd, w końcu domniemywam, że to przecieka dach w czasie roztopów. Będę się tym przejmować później! Teraz, rozgrzana herbatką i najedzona, snuję plany i marzenia na obecny 2013 rok. Wiosną budowa komina, latem sanatoryjne odpoczywanie, jesienią drzewka owocowe, piecyk i drewno na zapas, zimą nacieszanie się ogniem. Gdy wreszcie się otrząsam już lekko zmierzcha więc przebieram się miastowo, pakuję i wyjeżdżam. I wtedy mój aparat jak się sam zaciął tak i sam się naprawia.