Łódź - nie tylko światło i dźwięk cz 1

Wpadł mi w Angorze w oko plakat a potem ten filmik z 2017 roku zanęcił mnie by się tam wybrać w tym roku, na VIII Festiwal kinetycznej sztuki światła.

No i pojechałam i poprosiłam Córeńkę o towarzystwo. Było cudnie chociaż nie obyło się bez przygód.
Dzień pierwszy
Osiem godzin w autobusie zamiast sześciu z winy remontów i korków w piątkowe popołudnie. Oj, nie była to bajka. Króciutki odpoczynek w hostelu, niedaleki spacer na Piotrkowską, spotkanie z Córcią i wieczorna wyprawa na rozpoczęcie Festiwalu.  Pierwszym zaskoczeniem były tłumy ludzi spacerujące Piotrkowską, w niektórych miejscach trudno się było przecisnąć. Po pięciu godzinach dreptania, z głową obolałą od patrzenia w przód, tył i w górę, z oczami zmęczonymi migotającymi światełkami, z oderwaną podeszwą buta, wróciłyśmy do hostelu, usnęłyśmy szybko i spałyśmy do śniadania, bez przerw i pobudek.
Wiadomo, że mi zdjęcia nocą nie wychodzą bo ręce się trzęsą a przy długich czasach naświetlania to zabronione ale zamieszczam je dla pamięci. A te lepsze to córci.

Dzień drugi
Po śniadaniu, na które poszłam w skarpetkach, najpierw szukanie butów dla mnie bo to najpilniejsza potrzeba. Znalazłyśmy szybko, w pierwszym sklepie czarne, pół sportowe buty i okazało się potem, że chociaż nowe, cudownie się sprawdziły w chodzeniu. Pożegnałam z żalem stare i zostawiłam je na Piotrkowskiej.

Cudna pogoda, słońce i rześkie powietrze, postanawiamy porzucić narazie Piotrkowską i pójść w kierunku innych łódzkich atrakcji. Na początek Muzeum Kinematografii, jedyne w Polsce muzeum poświęcone sztuce filmu, mieszczące się w pałacu K. Scheiblera. Ledwo ruszyłyśmy, spotkałyśmy ciekawą osobę, zwiewną niemłodą Panią, która spytała, czy mogłybyśmy jej kupić kawę z mlekiem i ciastko. Mnie zatkało, proszenie o jedzenie to znajome, nawet na piwo czy bilet do domu ale kawka i ciasteczko! A moja córeczka od razu powiedziała 'dobrze' i weszłyśmy do kawiarni nieopodal. Co to była za kawiarnia!! Za kawkę z mleczkiem i ciasteczko córeńka zapłaciła połowę tego, co ja za buty. Rozmawiałyśmy potem jeszcze długo, co dla kogo jest zbytkiem i o radości gdy możemy komuś coś dać. Sama nie wiem czy uważać ową panią za tupeciarę czy podziwiać za opanowanie do perfekcji sztuki proszenia. Spotkałam ją jeszcze nazajutrz w okolicy alei gwiazd, gdy przechadzała się niespiesznie a gdzie ja wstąpiłam na cappuccino, za które zapłaciłam sama, choć przecież mogłam poćwiczyć proszenie z wdziękiem na kilku niemłodych, jak ja, Panach siedzących nieopodal, ale jeszcze nie jestem gotowa (ciekawe czy kiedyś w ogóle będę).

Na pierwszej bocznej ulicy od Piotrkowskiej, spotkałyśmy osobliwy antykwariat z właścicielem, pasjonatem książek i staroci wszelkich, poskładanych i porzucanych w uroczym nieładzie. Znowu ciekawy człowiek, wielki gaduła, pozwolił nam pobuszować po zamkniętym dla klientów obiekcie.

Potem już wprost do Muzeum Sztuki Filmowej ale to temat na następny post.

Festival kinetycznej sztuki światła po raz ósmy. Filmiki są z youtube, bo moje to porażka, ręka się trzęsła i ani obraz ani dźwięk nie zadowalający. Ale widziałyśmy to na żywo, niektóre nie raz i byłyśmy zachwycone i polecam za rok.