Toskania 2 - Montepulciano

Montepulciano to pierwsze spotkanie z miasteczkami Toskanii, bo Florencji nie liczę. Przy pierwszym śniadaniu toskańskim, w stylowej jadalni, młodzież ustaliła, że zaczniemy od Montepulciano, jak piszą przewodniki : "to piękne, typowo toskańskie miasto, nie najłatwiejsze do spacerów bo miasto leży na stromym i wąskim szczycie góry, trzeba przygotować się na męczącą wędrówkę ale warto bo widoki wynagradzają trud." Na pierwszy dzień zwiedzania, jedno typowe, piękne, niełatwe miasteczko a potem w ramach relaksu  łaźnie św. Filipa.
Szczera prawda, miasto grzechu warte i zmęczonych nóg i dudniącego serca. Jaka rozmaitość bram i łuków, kościołów i placów, twierdz i murów, wąziutkich bocznych uliczek, z których każda prawie prowadziła do przecudnych miejsc widokowych. I był czas na przysiadanie na rozgrzanych murkach, wielkich beczkach, kamiennych ławach, stromych schodach - na smakowanie tego klimatu, tej aury, tej historii, tej tajemnicy .....

Miasteczko kamienne i ceglane i z wiadomych względów dość monotonne kolorystycznie ale tego się nie odczuwa, bo w donicach i na murach aż kipi od zieleni i kolorów.

Ponieważ na cały dzień tylko jedno miasto, był czas na zachwycanie się  detalami i szczególikami tworzącymi klimat toskańskiej średniowieczno - renesansowej i etruskiej bajki.

Miasteczko nas zachwyciło, może dlatego że było pierwsze, typowe, piękne,

Powrót do agri przez toskańskie krajobrazy, ale jeszcze po drodze Bagni san Filippo. Lecznicze źródła u stóp Monte Amiaty znane już były w czasach rzymskich. Niełatwo trafić, trafiamy po samochodach parkujących na poboczu. Zejście strome i dzikie, aż do rzeczki płynącej wąwozem. A na zboczach baseniki z ciepłą i gorącą wodą, ściekającą ze ścian do niecek w zagłębieniach skał. Można tu wymoczyć zmęczone wspinaczką ciała, piknikować nawet do północy a może i biwakować w grotach przydrożnych. Podobno i w Polsce południowo wschodniej są takie zakątki.