Mądrość ciała doskonała

Mądre ciało! Po takim słabym przedwiośniu bałam się o swoją kondycję na wojażach ale się spięło, wspięło i dało radę a nawet po powrocie dalej pełne wigoru tak, że w maju spędziłam w domu tylko 3 i 1/2 dnia (głównie na praniu i przepakowywaniu), za to dużo 'załatwiłam' spraw zaległych i bieżących, miejscowych i odległych. Ostatniej niedzieli maja pojechałam do chatty popracować, bo się uzbierało. Trawnik kwitnie, chwasty rosną jak szalone, kwiaty i warzywa jakby mniej. Taras wymaga na gwałt szlifowania, malowania i olejowania, okiennice obłażą z czekoladowej farby, ściany z półwałków wymagają szorowania, dziurek szpachlowania i malowania na jasny orzech, siedzisko łaciate od kilku warstw farby, krety ryją wokół kręgu ogniska, sień zabałaganiona po zimie.....

Kalendarzowo jeszcze wiosna a dookoła lato w pełni. Setki odcieni wiosennej zieleni wyrównało koloryt. Upał obezwładniający od przedpołudnia, więc chociaż wcześniej rosa, wstaję o świtaniu i robię co najważniejsze czyli nawilżam (co dopiero zacementowane), odchwaszczam truskawki i poziomki (niedbale), maluję raz po raz taras i siedzisko (starannie) i podziwiam azalię, która zakwitła pierwszy raz od sprezentowania czyli od pięciu, sześciu lat. I to jak zakwitła! Codziennie więcej kwiatów i większe, krzew ugina się pod taką obfitością. A ja wracam do izby w samo południe, zmieniam przepoconą koszulkę i wypijam litr zimnej maślanki.

W międzyczasie zalegam miękko na tarasie, na kołdrze i podusiach, czytam co dostałam w prezencie od ulubionej Córeńki, czaję się z aparatem na moje ptaszki, focę przedburzowe niebo, wspominam wyprawę do Toskanii i co tu ukrywać - podrzemuję w upajającym zapachu kwiatów oliwnika.
Popołudniu schodzę z zacienionego tarasu, obkaszam trawnik i ścieżki, podścielając skoszoną trawą wokół truskawek i poziomek. Odchwaszczam staranie grządkę, wsadzam fasolkę, pomidory, ogórki i wtykam tyczki by się miały po czym piąć i bym miała z okna widok na obfitość. Skubnę tu i tam dorodne chwasty, posprzątam w piwnicy zamiast w sieni (bo tam chłodniej) ale i tak co i raz omywam spocone ciało chłodną wodą.

A wieczorami, banalnie i oczywiście palę ogniska i to chyba mi się nigdy nie znudzi.
Wodne, cudne dzieci. Pierwsze młode łabądki oglądane tak blisko, pięć małych popielatych kuleczek przypominających kotki bazi wierzbowych w marcu. I sznureczek małych rozkosznych kaczuszek, które widuję co roku i to chyba też nigdy mi się nie znudzi.

Wschód słońca nieodmiennie magiczny, może dlatego, że tak rzadko oglądany i przeżywany. 
Do czwartku dobrze i miło a czwartkowym rankiem mnie dopadło. Jeszcze poszalałam bo mogłam i powinnam, jeszcze zaprowadziłam autko do blacharza a od piątku już tylko to co konieczne, unieruchomiło mnie z lewej strony od szyi do palców. Mądrość ciała doskonała, czas na odpoczynek.

I nawet nie zauważyłam chwili, kiedy mój licznik się wyzerował.