Plany ożywienia zalewu

"...  i Sabo, nie idźcie tą drogą". Cóż, mnie wcale nie do śmiechu, bo z planami ożywienia zalewu mi nie po drodze. Spodziewałam się i  myślałam, że chodzi o przyciągnięcie tu amatorów ciszy i spokoju, łowienia ryb, zbierania jagód i grzybów, spacerów i biegania po lesie, ścieżek rowerowych, obserwatorów czarnych bocianów, bobrów, raków ..... zapewnienia tym ludziom zaplecza, by powracali. Ale prawa rynku są nieubłagane, interes musi się opłacać, w planie są koncerty disco, techno czy rapu, orkiestr dętych, dożynki, targi ... pole namiotowe, wiaty, prąd i woda ... - tylko odmulenia zalewu i kanalizacji nie ma.
Wróciłam ze spotkania na miękkich nogach, siadłam na schodku i wsłuchałam się w wieczorny koncert ptasi. Moja stara dusza aż zaskowyczała (ale cichutko). Uroniłam łezkę z żalu, bo taka oczywista rzecz jak cisza, może już niedługo wcale nie być taka oczywista. Z tego żalu pobuszowałam w izbie, znalazłam nalewkę żurawinową ( nie na żurawiach), nalałam hojnie do kilonka i znowu wyszłam na taras. Gdy już dno się ukazało, ukazała się też nadzieja, że te imprezy będą raczej w weekendy a ja mam czas i możliwość przyjeżdżać tu w tygodniu i mijać się z głośnymi imprezowiczami. Ale bobry, raki, bociany i inne cuda natury nie mają takiej możliwości, mogą się wynieść - a byłaby szkoda wielka.
Nalałam więc drugi, niezielony kilonek i sączyłam powoli, patrząc w cudnie rozgwieżdżone niebo. I pomyślałam, że jeśli nawet wielbicielom disco spodoba się to miejsce do wyrażania swoich sympatii muzycznych i wyładowywania swoich młodych temperamentów, to jest jeszcze wiele takich miejsc, gdzie niebo nade mną i spokój we mnie będzie równie cudne. Nie będę przecież walczyć z prawami rynku i kapitalizmem. Łatwo mi, kiedy emeryturka co miesiąc czeka na koncie, napawać się ciszą i kopią nieba. Ale są wokół ludzie którzy chcą pracować i zarabiać, chcą po pracy rozładować swoje uwięzione emocje, choćby w krzyku i agresji. Ja nie będę walczyć, nawet o spokój i pokój.
Też muszę rozładować swoje emocje zawodu i rozczarowania, w krzyku i agresji nie potrafię, więc nalałam trzeci kilonek. Pochłodniało i ptaki umilkły, owinęłam się polarem i naszła mnie refleksja, że ja tak naprawdę nie jestem zakochana w tej wymagającej i wymuszającej inwestycje chatcie, za dużej dla mnie, za luksusowej i za wygłaskanej. Jestem zakochana w działce na skraju i na niej spędzam 3/4 doby. Ta przestrzeń od południa i zachodu, ten strumyk, trawy, drzewa, tropy :-))) Ale jest też ciasnota od północy i wschodu :-(((. A gdyby tak się trafiła działka na górce, lub na wschodnim czy zachodnim stoku, z maleńką, niewymagająca chatką ... to ja na to jak na lato!!!  Zakręciłam nakrętkę w butelce i całkiem spokojnie poszłam się położyć, nie licząc że sen przyjdzie. Ale są drobne błogosławieństwa, sen przyszedł!

Rankiem, "gdy emocje już opadły, jak po wielkiej bitwie kurz .....", ptaszęta cudnie koncertują o świcie, niebo różowieje pięknie rozpoczynającym się dniem, znowu inna pieśń snuje się za mną: " Będzie to co musi być ..." i "Jeszcze nigdy tak nie było, żeby jakoś nie było ...". Bo przecież słuch u mnie będzie coraz słabszy więc może i te głośne atrakcje coraz mniej będą mi przeszkadzać na moim skraju. A ich amatorzy mogą się okazać miłymi i uczciwymi ludźmi. "Pomarzyć, dobra rzecz, w wiosenne przedpołudnie ... ", Dużo cytatów i parafraz, bo w emocjach trudno czasem dobrać słowa, a i po co, jeśli ktoś to już ładnie i dobitnie sformułował.