Wschód słońca czyli .....

..... czyli była u mnie Przyjaciółka.
Bo tylko wtedy chce mi się wstać o dzikiej, pogańskiej porze, by zobaczyć jak noc oddaje Nam słońce. Jak niebo z różowego zmienia się w pomarańczowe, jak wyostrzają się kontury (tego akurat nie widać na moich fotkach), jak wstaje nowy, cudny dzień. Czysta magia.
Trzy dni - dużo lasu, łąk, polan. Dużo spacerów i zdjęć. Dużo prac pożytecznych i porządkowych.

I zawiesiłyśmy wstążeczki na lipce, od dawna miałam na to ochotę ale dopiero teraz, gdy już nie ma na niej ani jednego listka to ma sens, gdy kolorowe, tęczowe tasiemki podfruwają, podwiewają, zwijają się wokół pustych gałęzi, splątują i rozplątują nad stołem i siedziskiem

Krystyna wyjeżdża i ..... nie mam inspiracji, chęci, potrzeby na spacer. Przez trzy godziny, z wielką, grubą książką na kolanach patrzę, jak smuga słońca wędruje po moim błękitnym salonie, jak wspina się na poduszkę, przesuwa po pościeli, muska szafkę, rozświetla piecyk i komin - cieniem okiennego anioła.

I przeczytałam prawie połowę z sześćstronicowego bestselera Dana Browna "Zaginiony symbol"