Przyjazna obecność

Trudno ująć w jeden post 6 dni z Przyjaciółką w Raju, tyle emocji, nastrojów, bodźców, materiału do przemyśleń - chociaż dni uroczo monotonne. 

Bo raniuśko wyprawa na wschód słońca lub dosypianie, po nich niespieszne, błogie śniadanie oczywiście przy siedzisku pod lipką. Potem las bliższy i dalszy lub łąki rzadko koszone. Z wypraw Krystyna przynosi pół koszyka grzybów i setkę zdjęć więc po powrocie oglądanie, podziwianie i sortowanie (zdjęć i grzybów) a potem szybki lunch czyli  reszta obiadu z wczoraj. Po nim praca u podstaw czyli plewienie i przekopywanie a także zajęcia w podgrupach, ja głównie siedzenie na tarasie lub na schodku a Ona gotowanie obiadu. Obiady wystawne, jarskie, ze swoich plonów, głównie na bazie makaronu. Np. makaron w sosie bazyliowym z duszonymi grzybkami z pietruszką. Czasem tak się obżeramy, że konieczna sjesta, ja na tapczanie tarasowym a Krystyna w żółtym pokoju. Późnym popołudniem ja rozpalam ogień a Ona myk nad zalew, złowić w aparat słońce zachodzące. Gdy wraca, czasem już po ciemku, rozsiadamy się pod wiatą winną i wokół ognia, pieczemy co się da na patyku i na ruszcie, dokładamy drewno, gapimy się w zachwycie na rozgwieżdżone niebo i czekamy aż zrobi się dużo żaru.  I gadamy, gadusiamy. I milczymy też, w międzyczasie. Potem wkładam do żaru kilka ziemniaczków, bardziej dla nastroju niż z głodu, biegniemy do chatty po pledy, polary, nalewki bo ziemniaczki nie lubią ostrego ognia tylko podtrzymywany żar a późnym wieczorem robi się naprawdę zimno. Po pół godzinie wyturlam ziemniaczki z żaru i sprawdzam czy gotowe a Krystyna biegnie do chatty po sól, masełko, śmietanę. Te gotowe jemy łakomie, aż czasem poparzywszy język a reszta się jeszcze dopieka. A potem podkładamy co mamy, wielki ogień na pożegnanie dnia który gasi gwiazdy.
Pewnego wieczora zdarza się nam taka lekcja. Na drogę sąsiadującą z moją działką, jak zwykle, zajeżdża z wigorem auto i z piskiem zatrzymuje się za moją wiatą winną , tuż obok naszego ogniska. Otwierają drzwi i zamykają, świecą i gaszą, ktoś wychodzi i idzie w dal, ktoś czeka. Krystyna ma na ten niewinny temat całą kryminalną historię. Kobieta robi rozpoznanie, mężczyzna stoi na czatach. I mnie się to udziela. Skradam się za kobietą a onaż stoi pod drzewem w ciemności i odchodzi kiedy przychodzę. Nie pamiętam jak się to skończyło ale nic złego się nie stało do nocy, co było do przewidzenia.
Los zesłał nam kolejną lekcję. Musiałam bo chciałam i opuściłam Przyjaciółkę na kilka godzin na ostatnie pożegnanie cioci Stasi. W dzień, 9.09. 2013 od 11 do 18 tej. I te emocje, które w niej wzbudziło samotne przebywanie, te lęki i trwogi, dały mi znowu materiał do przemyśleń.
Albo to odwaga albo głupota albo szczęście i łaska, że lubiąc samotność jednocześnie się jej nie boję. No może troszkę ale łatwo sobie z tym strachem radzę, bo jestem świadoma prawie żadnego niebezpieczeństwa w chatcie, pod lasem, na skraju. Prawie - więc się boję ale potrafię ten lęk zminimalizować i ponoszę ewentualne ryzyko, bo przeważa przyjemność przebywania na łonie natury. Staram się ufać ludziom, duchom, diabłom i aniołom. W mej samotni nieznajomi nie budzą we mnie ani dużego lęku ani zaciekawienia.
Jest różnica w pobywaniu samej i w miłym towarzystwie. Taka jak między miło i przyjemnie - lub odwrotnie. Przyjazna obecność zaburza mój wewnętrzny, samotny zegar ale daje posmak zmiany i przygody. I dużo materiału do przemyśleń.
Dziękuję Krystyno, za czas i za zdjęcia.