Julin i jesienna zupa latem

Chociaż jeszcze lato, to już jesienny pobyt. W nocy zmarzłam pod lekką kołdrą, ranki już nie rześkie ale chłodne, nawet ubrałam skarpety do śniadania. Na spacerach widzę stosy drewna przy chatach na wsi, u mnie też zaczątek chociaż jeszcze nie ma pieca. Zbieram mizerne plony marchwi, pietruszki, selera, wyrywam fasolkę i groszek, wyłuskuję ziarna, zbieram pomidory i maliny, wyłuskuję nasionka powojnika i groszku ozdobnego. Przekwitanie i owocowanie. I robię dziś jesienną zupę. Bazą jest kawałeczek wędzonki, która niestety nie rośnie mi na działce, zebrane jarzyny i zioła. Wielkie wiechcie bazylii i oregano, troszkę rozmarynu i tymianku. Podbieram kilka ziemniaczków które wyrosły na kompostniku z obierek wiosennych. I po godzinie mam wielki gar rozgrzewającej zupy na kilka dni. I dobrze, bo oprócz odchwaszczania mam na liście 7 zadań do wykonania.        

W samo południe jedziemy z Władzią do Julina, do upadłego i już nie błyszczącego blaskiem pałacu  myśliwskiego Potockich, odległego od Brzózy K około 10 km. 

Obiekt zaniedbany ale ma potencjał i wdzięk, urocze i ciche zakątki wśród dwustuletnich dębów – magiczny Julin. A mnie się wydaje, że moja chatta za wielka! Po powrocie obiad i wczesne ognisko. Gdy przychodzi Władzia już dużo żaru więc pieczemy ziemniaczki. I przegadujemy sprawę i problem, nadzieje i perspektywy. Nie rozumiem, jest mi żal ale ….. wspieram. Może dla niej czas na zmianę!

       Ranek jakiś niemrawy, może dlatego, że zamiast sączyć poranną kawkę wypiłam dwa kubki gorącej herbaty z sokiem malinowym i zasiedziałam się nad kilku punktową listą zadań do wykonania. Jakoś nie mogę się zebrać do pracy, więc olewam listę, ubieram się na różowo, biorę kapryśny aparat i idę na spacer. Wracam po 3 godzinach pełna obrazów, gałązek i zapału ale też głodna. Po dwóch miseczkach jesiennej zupy dostaję takiego wigoru, że oczyszczam z chwastów młody żywopłot z ligustru, przesadzam sosenkę, przedłużam grządkę, dosadzam truskawki i właśnie zabieram się za teren wokół ogniska gdy przyjeżdżają z kratką do wiaty winnej. Wygląda dziwnie i nie pasuje do półwałków, za gęsto szczebelki, wychuchana, nie takiej chciałam, w dodatku trzeba ją szybko zaimpregnować bo wyszlifowana i suchutka  - ale niech tam. Robota głupiego do wieczora i nie skończyłam bo brakło zielonego impregnatu, duża część została na rękach a ja nie mam rozpuszczalnika. Rozpaliłam ognisko z sosnowych gałązek przyniesionych ze spaceru by pachniało nie tylko farbą ale oba te zapachy nabawiły mnie bólu głowy, pierwszego od ponad pół roku. Wracam wcześnie do chatty, do sypialni, do łóżeczka umywszy się tylko conieco i niezbyt starannie, jutro wracam i biorę pościel do prania. Coś w radio pitigrilą ale w głowie mi się kręci i szybko usypiam. Budzę się o 3-ej, wyspana i radosna, na liście do zrobienia jeszcze kilka punktów ale to przecież noc i ciemno i zimno i cicho. Więc sięgam do podręcznej biblioteczki i razem z Ferencem Matte zakładam winnicę w Toskanii – a co! mam  przecież wiatę winną i dwa krzaki winogron w Brzózie Królewskiej.