Tak i siak

Przyjechałam do chatty popołudniu, niekalendarzową wiosną. Przesadziłam tuję i małego bukszpanka, w podkoszulku i getrach, takie było ciepło. A to wcale nie takie hop siup bo trzeba było wykopać dwa krzaki ( przerwa), ukopać dwa doły (przerwa), ulokować krzaki w onych, podsypać, udeptać, podlać, znowu podsypać i podlać ( trzy przerwy w trakcie), A ciało po zimie słabe i mdłe. Posadziłam w kilku miejscach otrzymane w darze od Cyreny kępki przebiśniegów i przyniosłam trochę leśnej ziemi do jutrzejszych przesadzań.

A nazajutrz raniuteńko obudziła mnie niezwyczajna jasność w szarości przedświtu. I chociaż była piąta rano, często o tej porze dopiero zasypiam, z ciekawości wstałam z łoża i podeszłam do okna. Wmurowało mnie. Urocza niespodzianka! Biało i zimowo. Wszystko okryte śnieżnym puchem. Podeptałam po aparat po zimnej podłodze, wymościłam się w przyokiennym fotelu i cykałam, cykałam, chociaż było za ciemno i wiadomo, że zdjęcia nie wyjdą jak trzeba.

Żal mi było wrócić do łóżka więc rozpaliłam w piecu i pijąc herbatkę z sokiem żurawinowym (z Herbapolu, niestety), patrzyłam jak dzień mocuje się z nocą, jak gaśnie latarnia a mimo to jest coraz jaśniej. O szóstej na piżamkę i polar zimowa kurtka, skarpety, kaloszki i poooszłam. Cudnie, bajecznie, magicznie. Taki śnieg jakiego nie widziałam w tym roku a może i tej zimy. Za taką zimą tęskniłam. Puszysty, biały, miękki! Ale mokry. Obeszłam posiadłość, potem okolicę i po godzinie wróciłam jak zmarzłam i zmokły mi skarpety, w aparacie ze setka zdjęć. 

Rozpiera mnie radość euforyczna więc otwieram w ciepłej izbie zimnego szampana niewypitego w Sylwestra. Przy oknie z widokiem na zimę, powoli wypijam szklaneczkę. Znajduję w przydasiach filuterny zamykacz, zmieniam skarpety i wychodzę przed chattę poszukać miejsca by niespiesznie wypić drugą szklaneczkę. I chociaż dopiero ósma i plus dwa stopnie, mokry śnieg zaczyna się zsuwać z gałęzi, płotów, dachów. Jaka szkoda, że za chwilę zniknie ta urocza zima. 

Zamykam butelkę, na czczo na więcej nie mam ochoty i wracam do izby. Coraz mniej białej zimy, coraz bardziej mokro, wszędzie kapie i ciurka, teraz czas na śniadanie i na lekarstwa. Gdy kończę, już znowu szaro i grząsko, nici z ambitnych planów przesadzania i dosadzania. Może i dobrze, bo do prac wiosennych trzeba się zabierać stopniowo i powoli. I jutro też jest dzień a ja mam czas. Więc wyjmuję z koszyka wypożyczony przewodnik Pascala po Włoszech i kupiony „Toskania – perfekcyjne dni” – przewodnik z serii Marco Polo. W ciepłej izbie, z widokiem na resztki spadającego z drzew śniegu, zanurzam się w klimaty i smaki Toscany. Dziś dobry i szczęśliwy dzień, mój starszy wnuk zdał egzamin i ma prawo jazdy!!!

Nazajutrz znowu słonecznie ale zimno, dobry dzień na prace. Wreszcie znalazłam dobre miejsce dla bożonarodzeniowej choinki, przeniosłam i wkopałam ją z trudem i przerwami (bo ciężka i wielka). Przesadziłam drugą tuję, przeniosłam szczypior na słoneczną stronę, rozgrabiłam kopce i posiałam tam trawę. Zeszło do obiadu ale jestem zadowolona i pofografowałam swoje dokonania. Plan wykonany.

 Popołudniu poszłam na spacer pogapić się na parkę łabędzi i pokarmić je bułeczkami razowymi. Ciekawa jestem czy zostaną tutaj do jesieni czy są tu tylko na odpoczynek. Wystarczyło i dla kaczki. 

Ostatni dzień leniwy, na pożegnanie zimy, bo następnym razem przyjadę tu wiosną. Żal wyjeżdżać ale idą Święta !!!