ALE

Upał 33 stopnie, w mieszkaniu 27, co i raz sięgam do lodówki po mineralną, sok, kostki lodu, kefir lub maślankę, piwo, czereśnie, truskawki, lody, śmietanę ….. Lodówka na zewnątrz wyraźnie grzeje i jeszcze podnosi temperaturę w kuchni. Sobota wieczór, po raz kolejny idę po sok i kostki gdy coś mnie niepokoi. Kostki jeszcze zmrożone ale sok już nie zimny. Macam dookoła, kubki z nabiałem nie zimne, owoce takoż i masło miękkie. Dotykam płytki  chłodzącej a ona ciepła. I cisza w lodówce. Przestraszyłam się, niepiękna katastrofa! Sprawdzam korki, wtyczkę, poruszam lodówką, potem potrząsam i wreszcie …. yes, yes, ruszyła zrazu ospale a potem już „normalnie”. Dzięki. Ulżyło mi. Po jakimś czasie zapomniałam o strachu, znowu otwieram lodówkę po truskawki i ….. powtórka z rozrywki. Cisza i nie zimna płytka. Więc znowu poruszam, potrząsam, sprawdzam …. i nic. Sprawdzam co mam w lodówce, będą straty ale niewielkie. Ale są jeszcze trzy szuflady zamrażalnika a tam już straty będą większe. Przygotowuję dwa duże rondle, trzeba ograniczyć straty i upiec mięsko. Znowu poruszam, potrząsam, kolebię, poruszam i ….. zaskakuje. Ale już się boję otwierać lodówkę, nie chowam rondli – czy trzeba myśleć o nowej? Późnym wieczorem jeszcze jeden taki epizod, tym razem ponad pół godziny popycham, potrząsam, poruszam i nic, więc piekę mięska, bez bejcowania, na żywca, tylko z dziewięcioskładnikowymi mieszankami warzywnymi i grzybami. Zjadam lody, gotuję fasolkę szparagową. Jedzenia mam na tydzień i nie wiem po co się męczę przy kuchence skoro w takich temperaturach zepsuje się i upieczone (ale może wolniej niż surowe). Po północy lodówka rusza, i bardzo dobrze, bo w zamrażalniku jeszcze moje ulubione pyzy i knedle. W niedzielę jeszcze dwa dłuższe i jeden krótszy epizod a od poniedziałku, gdy poszłam do sklepu rozejrzeć się za nową, hula jak młoda. Sprawdziłam, moja lodówka kupiona w czerwcu 1994 roku kosztowała słownie jedenaście milionów dwieście tysięcy złotych. Za takie pieniądze nie ma prawa się zepsuć po 19 latach :-)

 

Ponad trzy lata temu dałam blogowi podtytuł …. „kłopoty i radości właścicielki nieruchomości”. Dlaczego więc dziwią mnie i złoszczą kłopoty. „Widziały gały co brały”. Dlaczego radości z posiadania uważam za oczywiste i naturalne a kłopoty wkurzają mnie, zaskakują, denerwują. Ot co, chyba wyłazi ze mnie człowiek i Polak. Rzadko dziękuje i bywa wdzięczny, częściej narzeka i złości się.

Czy dziękujecie za zdrowie codziennie? Czy śpiewacie co rano lub wieczorem dziękczynny hymn wdzięczności? Ja często wieczorem, ale nie codziennie, może nawet nie raz w tygodniu. A jest za co. Wybieram wygodną pozycje i skupiam się na wdzięczności. Dziękuję za zdrowie ogólnie i szczególnie za to, że nic mnie nie boli i że jestem zdrowa, sprawna i samodzielna w tym obecnym, słusznym wieku. Po chwili czuję, że boli mnie kark ale nadal dziękuję, bo przecież reszta nie boli. Zmieniam pozycję i przy tym ruchu nagle ból w łokciu, przeszywający. Dziwne, cała jestem okrąglutka i puszysta a łokcie u mnie kościste. Nadal dziękuję, bo przecież to tylko kark i łokieć. Znowu zmieniam pozycję tym razem opierając się na dłoni i nagły skurcz zgina mi duży palec. Ból obezwładniający, z trudem podnoszę ten palec do pionu i ….. och i ach, jaka ulga. Poczucie wdzięczności za zdrowie już nie takie oczywiste więc skupiam się na innych łaskach. Ale ….. wszędzie jest jakieś ale. "A jednak jest cudnie, choć to życia psiamać popołudnie"