To nie jest kraj dla .....

Jest taki tytuł książki i filmu "To nie jest kraj dla starych ludzi". I czasem mi się wydaje, że pasuje jak ulał. Przykład pierwszy z brzegu. Mam przyjazny telefon dla seniora, służy mi wiernie przez prawie dwa lata. Prawie tu jest kluczowe bo jeszcze podlega gwarancji. Do zeszłego tygodnia był posłuszny a w tym się zbiesił i nie chce się ładować chociaż mam już ostatnią kreseczkę. Na gwarancji, więc pojechałam do sklepu w którym go kupiłam. Przyjmą bez problemu ale muszą go wysłać więc nie będę go miała dwa, trzy tygodnie. Mówię, że to dla mnie utrudnienie, muszę komunikować się ze znajomymi i rodziną, dwa, trzy tygodnie przerwy przed świętami nie wchodzi w rachubę. Facet nie widzi problemu, łaskawie radzi bym przełożyła kartę do starego telefonu. I aż podnosi brwi, gdy mówię, że nie mam starego bo nowy kupuję jak się stary całkiem popsuje a wtedy go wyrzucam. No tak, on nie rozumie bo wymienia telefony kiedy tylko wchodzi nowy model i starych ma na pęczki. Proszę by sprawdził, że to może akumulator a nie telefon ale mówi, że on tylko wysyła. Jeszcze idę do sklepu by zobaczyć ile może kosztować najtańszy aparat by przełożyć kartę ale to się nie opłaca. Rezygnuję z gwarancji  i idę do punktu napraw. Miły pan po 5 minutach stwierdza, że to nie telefon kaput tylko kabel od ładowarki, sprzedaje mi nowy za 15 zł, nie biorąc nic za diagnozę. Więc po co mi taka gwarancja?

To nie jest kraj dla wrażliwych ludzi.
Wzorując się na Nadszyszkowniku, niewrażliwi rżną jak popadnie. King size dla wybranych, reszta do wycięcia! Tym razem trafiło na dumnego, wyniosłego kasztana, który witał mnie w wiosce we wczesnych latach siedemdziesiątych XX wieku, obserwował jak na przystanku zmieniałam kalosze na buty gdy jechałam do miasta wojewódzkiego, opiekował się córcią gdy biegała do szkoły, powitał ze mną XXI wiek, był gdy wieś zmieniała się w miasteczko, stał zawsze gdy szłam do biblioteki i wracając podczytywałam wypożyczone i obdarzał mnie energetycznymi kasztanami przez prawie 45 lat. A teraz tylko pieniek został i jaki zdrowy. Niedobra zmiana!

To nie jest kraj dla wesołych ludzi. Byłam zapalić świeczkę na pobliskim cmentarzu i było tam kilkanaście osób. Wśród nich  mama z maluchem i trzyletnim chłopcem. Trzylatek się nudził i zaczął patyczkiem stukać po chodniku i śpiewać jakąś przedszkolną wesołą pioseneczkę. Żebyście słyszeli te sykania, żebyście widzieli te oburzone miny. W niektórych krajach ludzie ucztują na cmentarzach, wesoło wspominają zmarłych a u nas powaga i patos. Ja tam bym chciała by ktoś się śmiał i ucztował przy moim grobie. Pamiętajcie wnuki! Tak samo jak lubię wesołe i rytmiczne piosenki o Bogu w czasie mszy. Takie gospels. A nie to smętne zawodzenia przy dźwiękach organów.

Tak teraz mam, co nic nie znaczy, bo nadal kocham ten kraj i to życie.