Rekonwalescencja

Ponad tydzień bez wychodzenia z mieszkania, trochę nie normalnie (a może wręcz przeciwnie?)
Nie jak normalnie czyli nie idę do sklepu, kupując to na co mam ochotę, gotując z zakupionych produktów wcześniej umyślone jedzonko ale gotuję z tego co mam w szafkach i lodówce. Czyli raczej normalnie bo tak robiono przez tysiące lat i teraz też spora a może nawet większa część ludzkości tak robi, gdy rano wychodzi do ogródka za domem, do stajenki, do pobliskiego gaju czy lasku, zbiera co dorosło przez noc, idzie do spiżarni i z tego komponuje główny posiłek dnia.

Nie jak normalnie czyli dużo czasu spędzam przy oknie, bo też zima rozpieszcza mnie teraz sypiąc śnieżnym pyłem lub białymi płatkami wirującymi w bezwietrzny czas. Cztery okna na dwie strony świata, czasem chwile słoneczne i radosne a czasem ciemnawo już o 14 tej. I nawet filmy oglądam często i seriale jakieś, co może jest normalne ale nie dla mnie bo normalnie to więcej czytam a teraz głowa nieczytata. Niedawno odkładałam książkę dopiero jak ją skończyłam a teraz jeden rozdział i przerwa.

Nie jak normalnie bo oprócz zawartości lodówki i szafek kuchennych odkrywam zapomniane na stryszku półki z przetworami, niektóre niemłode ale wszystkie z XXI wieku. Ileż mam powideł, konfitur, miodów, sałatek, grzybków marynowanych......

Przez trzy dni od upadku codziennie było coraz lepiej, coraz mniej zawrotów, coraz mniej odrętwienia, coraz słabszy ból w miejscu spotkania z ziemią, coraz mniejsze siniaki na dłoni od wewnętrznej strony  (czyżbym się nieświadomie podpierała przy upadku?) Potem przez dwa dni się zatrzymało. Uważnie się obserwuję, nic się nie pogarsza co mnie cieszy ale też nic nie poprawia ale czy to powód do zmartwienia? Może to zanikają skutki zastrzyków i kroplówek podanych w SORze i teraz działają tylko siły natury? A od kilku dni huśtawka, dzień lepszy i już planuję wyjście, załatwianie spraw zaległych a nazajutrz dzień gorszy i zostaję w mieszkaniu, godząc się na małe straty.

Wczoraj, na Mikołaja, zrobiłam sobie prezent i pierwszy raz od tygodnia wyszłam z domu, w biały dzień, przy słonecznej pogodzie. Próbowałam od kilku dni ale pierwszy raz pokonał mnie widok schodków przed klatką, drugi raz doszłam do końca swojego bloku i cofnęłam się nie wiadomo dlaczego, bo było sucho i słonecznie. Za trzecim razem się  udało i byłabym z siebie dumna ale ... bo jest i jakieś ale. Zamiast kilkunastu złotych na potrzebne artykuły, wydałam prawie sto na duperele świąteczne, nie oparłam się urokliwym opakowaniom, około świątecznemu klimatowi. No ale cóż, lekko osłabiona jestem i mniej odporna na nachalny marketing.

Od Oli K, wraz z życzeniami usłyszałam, że od siedemdziesiątki liczy się jak do setki czyli mam 30 lat. Do przeżycia, jeszcze do życia, do honorowego dodatku ... Byle w szczęściu i dobrym zdrowiu, niech będzie do tej setki, bo coś w tym musi być, że zewsząd słychać: Sto lat, sto lat, niech żyje, żyje (nam?) Chyba, że chodzi o ten honorowy dodatek do emerytury, który obecnie wynosi ponad 3,3 tysiące :-))).
Taki żart siedemdziesięciolatki!