Spacerowo, uroczo, pracowicie ....

..... jak to z Przyjaciółką. Już po drodze, pod łańcuckim sklepem, jeszcze przed zakupami, odkrywa urokliwy zakątek. Dla jednego zaniedbany trawnik, dla niektórych urocza łączka. Kwestia uważności, artyzmu i smaku.

A na skraju spacery łąkowe, leśne i nadwodne, bo temperatura ludzka czyli do 25 stopni. Ja focę plany ogólne a Krystyna detale w makro.  I przynosi z lasu i łąk maleńkie roślinki do swojej nowej fascynacji: LAS W BUTELKACH
Jak ja się cieszę, że ma nowe fascynacje, choć mi żal, że nie kontynuuje dawnych, całkiem niestarych.
Na skraju bujne lato ale bez wszelkiej obfitości. Mało kwiatów, mało owoców i warzyw. Tylko w winobluszczu roi się i szemrze od pszczół, nawet bardziej niż w lipach.

Nad wodą krótko ale z niespodzianką. Podeszłyśmy do brzegu by sfotografować łabędzią rodzinkę i wtedy łabędzie z gracją ale szybko zaczęły podpływać w nasza stronę. Mają parcie na szkło albo głodne - pomyślałam. Ale chyba nie o to szło, bo dopłynęły do brzegu a potem wyszły na brzeg i Pan Łabędź dosłownie nas zaatakował, musiałyśmy salwować się ucieczką aż na ścieżkę. Zadowolony samiec zgarnął swoją rodzinkę i znowu dostojnie, tym razem wolno, odpłynęły na środek bajora.

W mocno deszczowy wieczór rozpalam na grilu ognisko obok tarasu. Na kolację kiełbaski a przed północą po ziemniaczku pieczonym. I cały czas taniec ciem na przemian z drzemkami, pod tarasową lampą. Oczywiście Krystyna ma poczet ciem brzóziańskich np TUTAJ a moje najlepsze, gorsze od jej nie-najgorszych ale co tam, każda z nas ma różne talenty i inną misję.

Pracowicie też było i to bardzo, bo aby wnieść drewniane łóżko od Bożenki, trzeba było w izbie gdzieś przesunąć wersalkę, wcześniej gdzieś przesunąwszy szafę, szafkę, stół i fotel. Dzięki Przyjaciółce jakoś się upchnęło, a dzięki miłym i przyjaznym sąsiadom, łóżko przez okno wylądowało w kącie. Przed jesienią się okaże, czy się uleży czy się zmieni.

No i Krystyna zaaranżowała mi białe otoczaki z Białki, na grządce na wprost tarasu i gdyby nie Ona leżałyby w worku gdzieś na kupie piasku, zamiast codziennie cieszyć moje oczy. Dziękuję Ci serdecznie K, co popatrzę to wspomnę ciepło.

Popołudniu odwożę Ją na przystanek i zostaję sama na dwa dni i teraz już tylko leniwie, bo znowu upalnie i gorąco. Siedząc przy kuchennym oknie dowiedziałam się, kto sprawia, że mało mam truskawek i poziomek a niektóre nadgryzione.

Groszek mogę fotografować i rano i wieczorem, jak przedtem powojnik, który mi chyba wymarzł tej zimy, bo go ani, ani.

Na obiad sos i sałatka z tego co na grządkach. Smakowało wybornie. No i wydało się, czytam przy jedzeniu (tylko swoich książek). Tzn swoich ale nie-moich.

A ponieważ wyjeżdżam na dwa tygodnie na zachód, musiałam zerwać kolczurkę, która rozrasta mi się niemożebnie (taka jej natura), przedtem i potem oną z każdej strony sfotografowawszy. Urocza jest ale zaborcza jak wszystkie piękności. I wsadziłam zioła z balkonu i pietruszki zasiane w doniczce. I skosiłam wcale nie wysoką trawę. I znowu sfociłam wszystko na początku lipca. Więc może nie tak znowu leniwie?

Na koniec, rankiem po rosie, podlałam wszystko obficie i wczesnym dopołudniem odjechałam z motylem.