Piątek, 13 tego listopada

Na emeryturze nie zważa się na daty, zresztą nie jestem przesądna. Wyjechałam z domu, w piątek w południe, z innym zamiarem ale tak się zadumałam, zamyśliłam i rozmarzyłam, że FordKa, jak kuń do stajni, poprowadził mnie w stronę chatty. Jechałam ostrożnie i rozważnie ale bez świadomości celu, bo dopiero w połowie drogi zorientowałam się dokąd jadę. Prawdziwa medytacja, tu i teraz, cała zanurzona w obecnej chwili ale nieuważna. Dobrze że Anioły czuwały! Więc już nie zawracałam, elastycznie zmieniłam plany i do BK dojechałam przed 14 tą. Błyskawiczne rozpakowanie, przebieranie, rozpalanie i po 14 tej byłam już w lesie. Popędziłam prosto do mojego ostatniego odkrycia grzybowego, bo to chlubny wyjątek, gdzie grzyby nie znikają nazajutrz po zebraniu. I rzeczywiście, przeszedłszy zakątek wszerz i wzdłuż znalazłam ponad 20 zdrowych i dorodnych podgrzybków, wprawdzie raczej takich do suszenia, mrożenia i na bezpośrednie spożycie ale właściwie już od lat nie robię marynat (chociaż w poprzednim roku popełniłam kilkanaście słoiczków). Oczyściłam grzybki, posortowałam, pokroiłam. Z części ugotowałam zalewajkę a większość ułożyłam na sitach do suszenia. Suszarka szumiała i rozsiewała miłą woń, zalewajka macerowała smaki na stygnącym piecyku, zaczęłam czytać ale mocny wiatr wprowadzał świat w niepokój i wcześnie poszłam spać.

Obudziłam się przed pierwszą w nocy, właściwie już w sobotę, z barwnego snu. Coś mnie obudziło nagle i rozespana zastanawiałam się, co to było, gdy z radia dobiegły mnie słowa: zmieniamy program, tragedia w Paryżu, zamachy terrorystyczne. W pierwszej chwili zaspana pomyślałam, że Paryż daleko i chciałam znowu zakopać się w pościel i wrócić do kolorowego snu ale się nie dało. Wiadomości o pierwszej budzą grozę. Stan wyjątkowy, odbijanie zakładników, panika. Zaświeciłam lampkę bo ogarnął mnie strach, ten Paryż wcale nie tak daleko. Pozapalałam światełka i zasłuchałam się w poważną, dostojną, melancholijną muzykę, jaką nadawali w radio. O drugiej już podawali trochę szczegółów. Akcja odbijania zakładników zakończona, siedem punktów ataków, ponad stu zabitych, trzykrotnie więcej ciężko rannych. Nagle radio zamilkło i znowu dopadł mnie strach ... czyżby to już u nas!!! Kilka okropnych minut pełnych bezrozumnego lęku i radio zagadało. Dywagacje o zamknięciu granic, o przyczynach, powodach, sprawcach. Mało danych więc rozwijają się teorie, domniemania i spekulacje. I chociaż zdaję sobie sprawę, że media lubią karmić się strachem i podkręcają sensacje, to gołe fakty są wystarczająco tragiczne i okrutne. Nie da się zasnąć, próbuję czytać, próbuję pisać ale w sercu, duszy i ciele bezrozumny strach. I wtedy mądre ciało krzyczy: dość! Jestem głodna !! Jak małe dziecko natychmiast domaga się uwagi. Zalewajka jeszcze ciepła, zjadam dwie miseczki i już godzina trzecia. Tym razem wiadomości skromniejsze, brak nowych szczegółów ale ponad stu zabitych to kilka razy więcej zrozpaczonych. Radio znowu milknie na kilka minut ale tym razem strach mniejszy, bo to chyba przez ten wiatr który tak wieje, że chatta stuka okiennicami, trzeszczą ściany z desek, coś się przewraca na tarasie. I muzyka poważna ale już nie taka patetyczna. Nie boję się o siebie, nawet o Dzieci nie tak bardzo jak o Wnuki. W jakich czasach przyjdzie im żyć. Fanatyzm religijny był zawsze i święte wojny bywały ale terroryzm to chyba dopiero w 21 wieku. Nadal  nie mogę spać, trochę czytam, trochę piszę, robię herbatkę z sokiem malinowym, wypijam gorącą po łyku i już godzina czwarta. Wychodzę na taras popatrzyć na szkody poczynione przez wiatr i dopiero teraz widzę, że to i wiatr i deszcz. Szumi w rynnach, stuka o dachy, zacina po ścianach. Jeszcze ciemno, szkód nie widać, wracam do izby i do łóżka. Chyba zasypiam bo nie słyszę wiadomości o piątej.

O ósmej budzi mnie słońce, leżę jeszcze chwilę w bezruchu, jakiś straszny sen mi się przyśnił. Smuga słońca przesuwa się po moim ramieniu, rozgrzewa ucho a gdy dochodzi do policzka, wstaję. I już wiem, że to nie był sen. Ale już nie słucham radia, nie dam się wkręcać w tę spiralę strachu i nienawiści, bo to zła energia. Po kawce postanawiam wyjść do lasu ale jeszcze przedtem fotografuję fiołki przy chatcie, posiadłość w jesiennym, wczesnym słońcu z daleka i z bliska, aniołka mojego i psiaka Jasia, swawolnych i figlarnych. I już lepsza energia, którą posyłam na zachód do moich najukochańszych. Potem do lasu z koszyczkiem i aparatem. A tam mnóstwo leśnych obiektów do fotografowania, mnóstwo wysoko-wibracyjnej energii i posyłam tę radosną, słoneczną energię do Dzieci i Wnuków, do Halinki i Henia, do Zosi, do Krystyny i Cesi. Do rodziny, przyjaciół, znajomych realnych i wirtualnych. Do Polaków i Europejczyków. Do świata i kosmosu. Co tam, tyle jej mam do rozdawania. To dobra energia, pełna nadziei i ufności.

Jutro minie tydzień, wysyłam ten e-list dziś o symbolicznej 13.11 bo zaraz wyjeżdżam do BK zakończyć luksusowy sezon zamknięciem wody. Trzeba ją zamknąć na głównym zaworze, spuścić wodę z całej instalacji, zabezpieczyć zawory, krany, spłuczkę. Następny wyjazd to już ahoj przygodo, woda z Tarlaki, oszczędzanie na myciu i zmywaniu, cudnie siermiężne warunki, jak to najbardziej lubią tygrysy i Pellegrina. Można nawet czasem i prądu nie włączać, wtedy do gotowania, grzania i oświetlania tylko piecyk, grill, latarka, świece, światełka tea light. Taka cudowna bajka na kilka dni w miesiącu, na skraju cywilizacji :-)))