I co czuje i co żyje ...

Po dwutygodniowym turnusie w Radawie pojechałam od razu do chatty. Codziennie, raz dziennie poranna gimnastyka - tyle zostało z radawskich aktywnych postanowień. Bo rower niesprawny a kijków jeszcze nie mam. Ale w sprawie warzyw i owoców ortodoksyjnie, przynajmniej do kolacji. Narazie stąpam po mleczach i stokrotkach.

Nazajutrz obkosiłam ścieżkę wokół chatty, powyrywałam co większe chwasty na grządkach, wsadziłam od wschodu jaskółcze ziele na miejsce dzikiego wina i miętę na miejsce wiesiołka, poprzycinałam czarne winogrona. Wieczorem ognisko i wreszcie ryba na ruszcie. Z jarzynami oczywiście.

 Przez kolejne dni dużo pracuję na grządkach i w obejściu, bo przez prawie trzy majowe tygodnie mocno zarosło i zazieleniło. Przycięłam wierzbę, a witki posadziłam wewnątrz i zewnątrz. Ustawiłam tyczki i posadziłam fasolkę i ogórki. Posiałem fasolkę szparagową karłową od wschodu. Wsadziłam 3 cukinie pod oknem kuchennym. Wsiałam aksamitki, nagietki i nasturcje między porzeczką i pigwą a słoneczniki ozdobne przy iryskach.  Wkopałam drągi między fasolą a truskawkami. Wsiałam powój i słoneczniki przy wiacie.
 
Znajduję też czas na spacery bo jestem ciekawa łabędziej rodzinki, pierwszej od lat na zalewie. Przez lata zatrzymywały się tutaj tylko na wiosenny odpoczynek i odfruwały po niedługim czasie a w tym roku, po raz pierwszy od mojego tu przebywania, były zaloty a teraz siedzenie na gnieździe. Bo po ludzkiej ingerencji utworzyła się wyspa, na której czują się niepokojone i bezpieczne.

Przy okazji, może już bez takiej ciekawości i ekscytacji, ale z radością i czułością obserwuję znajome od lat i zaprzyjaźnione kaczki. Całe to dzikie ptactwo, w okresie wylęgu i wychowywania młodych, bardzo jest czujne i ostrożne. Złapać dobrą fotkę w obiektyw, gdy zoom, emocje i trzęsą się ręce - prawie niemożliwe. Przynajmniej dla mnie.

Ale czasem nawet nie muszę się ruszać z chatty, bo do mnie wpadają goście. Ten płochliwy i nieuchwytny dudek, też w tym roku, pierwszy raz wpada do mnie na biesiadę, gdy wcześniej poruszę ziemię na grządkach i zmęczona siadam przy kuchennym oknie. Zza szyby jest odważny, nawet zalotny i zuchwały.

Radawski tryb cudny ale na krótko i pod presją. To jak chodzenie na szpilkach. Wspaniale się w nich wygląda i czuje fajnie ale jak je wreszcie zdejmiesz, to ulga i błogostan, zwyczajność i zadowolenie. Życie na obcasach już chyba nie dla mnie.