Oswajanie przez zasłanianie i uwalnianie

10 dni minęło. Mniej jestem zła i rozżalona, więcej smutna i zawiedziona. Ale jest świt, jest wschód, jest nadzieja .....

Wróciłam do B z postanowieniem, że narazie do Brzózy nie jadę, zajmę się sprzątaniem po remoncie w mieszkaniu. Ale sprzątanie nigdy nie było dla mnie lekarstwem na stres, właściwie to jak dokładanie jednego stresu do drugiego, więc siedziałam, myślałam i użalałam się. Jechać trzeba ale nie sama. Potrzebne mi wsparcie. Zadzwoniłam do Przyjaciółki i na szczęście miała czasoprzestrzeń do wyjazdu. I od razu lepiej. Pomyślałam - stało się, teraz tylko minimalizować straty. Do skołowanej głowy przychodzą mi dwa szybkie sposoby. Pierwszy, prowizoryczny i prosty to wiklinowa mata przesłaniająca nieciekawy widok przed moim nosem, oczami, sercem. Drugi to odwrócenie głównych funkcji chatty na zachód, najdalej jak się tylko da od powodu irytacji.

Pojechałyśmy w piątek popołudniu. Po rozpakowaniu wybrałyśmy się na spacer do lasu, grzybków niedużo ale na sosik się uzbierało.

Wieczorem uwolniłam okno od zachodu i powiesiłyśmy tęczowe zasłonki od Zoni. Niewielka reorganizacja izby i już można nie otwierać okna tarasowego. Mały, pierwszy kroczek ale jestem zadowolona. 


Nazajutrz w planie przyczepianie maty czyli mojego wymuszonego prezentu imieninowego. Zwlekam z tym do późnego popołudnia i jak się okazuje słusznie, bo próba wyjaśnienia - dlaczego? - tylko zaostrzyła sytuację. Tak czy siak jest wreszcie onaż czyli mata i widzę, że pomysł był dobry i trafiony. Narazie trochę łyso przed nią ale jesienią i wiosną spróbuję za niewielkie pieniądze uatrakcyjnić kolorowo tę przestrzeń ( hosannna! znowu planuję!)

A wieczorem przy wiacie ognisko pod wygwieżdżonym niebem i kolacja z ognia.

Rankiem czas na trzeci krok minimalizowania strat. Ten najtrudniejszy logistycznie i wymagający maksimum wysiłku ale łatwiejszy emocjonalnie. By zdążyć przed upałem, o 5 tej pobudka. Chwila na sam na sam ze wschodem słońca i cudem natury.


Po kawce, żmudne prace przygotowawcze pod uwolnienie tarasu. Bo żeby wynieść tapczan, trzeba znaleźć dla niego nowe miejsce a nie jest to mały klamot. By się zmieścił do gospodarczego trzeba najpierw wynieść dziesiątki przydasiów dużych i małych. Ale wreszcie, z trudem i zlane potem, w samo południe, jesteśmy gotowe do decydującego kroku. Dwóch silnych i mądrych menów przenosi tapczan z tarasu do gospodarczego pokonując trzy wąskie zakręty i wstawiają go w przygotowane miejsce na tzw paznokieć, lub żyletkę. Jeszcze tylko przesunąć lodówkę, przenieść i ustawić fotel, znaleźć miejsce dla szafki i wyniesionych wcześniej z gospodarczego przydasiów i można odsapnąć na uwolnionym tarasie, na fotelu, prawie z widokiem. To był wspaniały pomysł, znowu mogę bez irytacji, łagodnie, zanurzyć się w przepastnym fotelu. Może odzyskam ulubione chwile ranka i wieczora.
 

Po przerwie, na wiklinowej macie, zaklinam i oswajam rzeczywistość wiązkami ziół. Przyjaciółka w podarunku wije mi wieniec i wiesza znalezione w lesie cudne, plastyczne i przestrzenne konary.

I już czas wyjeżdżać. Trzy małe kroki ale samopoczucie dużo lepsze. Już nie rozważam desperackich, nieprzemyślanych, spontanicznych decyzji, teraz mogę czekać na trzeci znak. Bo dwa pierwsze, ożywienie i kuku, całkiem wyraźnie sugerują kierunek nadchodzących zmian. Tylko czas jeszcze niewiadomy. Dlatego narazie inwestycjom, planom i marzeniom - stop.
Dziękuję Ci Przyjaciółko !!! Przytulam i ściskam wdzięcznie:-)))