PIĘKNA KATASTROFA

I znowu wybieram się do tej chatty jak sójka za morze. Od poniedziałku. Ale pogoda nie ta, samopoczucie nie takie, chęci nijakie – wreszcie dnia trzeciego czyli w środę, popakowana i przygotowana wyjeżdżam w samo południe. Przejeżdżam przez miasto, tankuję do pełna (a co?) i gdy sięgam po torebkę by zapłacić, włącza mi się alarm mentalny – lekarstwa wzięłam? Płacę, zjeżdżam na bok, bebeszę moją wczoraj zapakowaną wiosenną torebkę i …. ulga. Są tabletki pod język i aerozol do psikania tamże. Całkiem spokojnie przejeżdżam drogę w remoncie, objazdy po betonowych płytach, mijanki na jednym pasie i wreszcie pod zaniedbaną stadniną rozpędzam moją furkę. Słoneczko świeci, głowa mi się kręci  w lewo i w prawo bo bociany już prawie w każdym gnieździe, zatrzymuję się na poboczu by cyknąć fotkę i gdy już prawie dobieram się do aparatu znowu alarm: lekarstwa. Awaryjne sprawdziłam ale czy są codzienne? Znowu bebeszę torebkę, kocyk, karton, skrzynkę ….. nie ma. Jeszcze pół roku temu pomyślałabym: nic to kryska i najwyżej skróciłabym pobyt do trzech dni. A teraz zawracam. Godzinę później i 40 km w plecy jestem w punkcie 0, zabieram te nieszczęsne lekarstwa i nie wiadomo dlaczego dwa pełne kartony gazet. Do B.K już zajeżdżam z radością i fasonem,

otwieram furtkę i bramę, wywlekam z bagażnika kosz, plecak, torbę, otwieram drzwi i …. kuźwa! Piękna katastrofa!!! Po podłodze pływają dywaniki, chodniczki, kapciuszki, chodaczki, wszystko mokre, z sufitu kap, pak, ze ścian ciur, ciur.  Wszystko co niosę wypada mi z rąk w tę kałużę. Pierwszy odruch to uciec. Trzasnąć drzwiami, zapalić samochód i zwiać. Ale aż osłabłam z emocji więc siadam na schodkach i sobie nakazuję: oddychać, głęboko oddychać. Zimne schodki i głębokie oddechy sprawiły, że zebrałam się i wróciłam do chatty. Biorę ściereczki, wiadro i zbieram wodę, wyżymam, zbieram i wyżymam. Po kilkunastu minutach wiaderko pełne, mokre buty, spódnica dołem, rękawy, serducho puka puk, puk a wody nie ubywa. Wracam na schodki. Niebo błękitne, słoneczko świeci a ja mam w chatcie sajgon. Zdążyłam się rozglądnąć i są też drobne łaski bo tapczan i fotelisko z nową tapicerką niezalane, można więc przenocować i dopilnować osuszania. Jeszcze raz wracam i wywlekam na taras cieknące, ciężkie od wody dywaniki, chodniki, kartony, kapcie -  mocząc suchy dotąd przedpokój. W wielkim trudem wieszam część na poręczy, leje się z nich ciurkiem. Przemoczona wracam, przebieram się w suche ciuchy i idę do wsi po pomoc, bo jeśli mam nocować, sama nie dam rady uprzątnąć wody. Panowie proponują, że przyjadą z pompą i wypompują a Panie, że raczej zbierać ręcznie. Wracam z Anią a ona z wiadrem i wielkimi szmatami. Wynosimy na taras i do pomieszczenia gospodarczego prawie wszystko z podłogi. Ja wylewam do wiader wodę z misek, garnków, puszek, talerzy, szklanek i z wszystkiego co wklęsłe a potem z grubsza wycieram ścierkami i ręcznikami stoły, krzesła, fotele, ściany a Ania wielką szmatą zbiera do wielkiego wiadra wodę z podłogi. Chociaż to nastolatka w jej towarzystwie jestem spokojniejsza i wreszcie zauważam, że wody ubywa. Po godzinie przychodzi jej tato, by zrzucić śnieg z dachu ale się okazuje że tam go już prawie nie ma. Ania wyciera jeszcze sufity i odjeżdża a ja osuszam podłogę gazetami (swoją drogą, jaki to mądry anioł kazał mi wziąć w ostatniej chwili te leżące od miesięcy kartony z gazetami), rozkładam ręczniki i kocyki w newralgicznych miejscach, włączam farelkę i kaloryferek na maxa wdzięczna, że ich nie zalało i uchylam okna. Niezbyt to mądre ekonomicznie grzać na maxa przy uchylonych oknach ale w sytuacjach awaryjnych niezastąpione. Jeszcze raz się zastanawiam, czy zostać czy wyjechać, ale gdybym wyjechała, bardziej bym się denerwowała z dala od katastrofy a po drugie nadal kapie z sufitu i ciurka ze ścian, szkoda pracy włożonej w osuszanie. Dziwne jest to, że woda rozpełzła się po całym suficie i nie ma mocnych na przewidzenie, gdzie pocieknie i wycieknie. Jem szybką obiadokolację i co trzy minuty ścieram krople z sufitu i cieniutkie strumyczki ze ścian. Zużywam do tego ostatnie podkoszulki bo cała reszta szmatek mokra nawet po wyżęciu. Część wywieszam na sznurku, część kładę na kaloryferku a resztę rozkładam na ogrodzeniu, bo na tarasie już nie ma miejsca, wygląda to jak obóz cygański. Już ciemno, coraz chłodniej, przymykam okna. Zatrzymane w pędzie ciało uruchamia kołowrotek myśli i emocji a w tej ciszy słychać je bardziej. Myślę o tym:

- dlaczego spaskudziło się dopiero teraz, po wyszlifowaniu i malowaniu podłóg, ścian, sufitów

- dlaczego piękna katastrofa teraz, zanim zainwestowałam w kuchnię bo tam teraz tylko stare szafki i nawet gdy nie przeżyją zalania, wypaczenia, zdeformowania, odkształcenia to nie będzie żal

- dlaczego przyjechałam właśnie dziś, gdy śnieg już zszedł z dachu i co dzień będzie tylko lepiej

- to dziwne i zachwycające, że moje serducho nie zastrajkowało (po pierwszej emocji, gdzie nawet nie było czasoprzestrzeni by cosik mierzyć) i podporządkowało się Sytuacji, zachowało się correct, ok, fair play, po prostu jak należy. Może też dlatego, że głowa wiedziała o pastylkach i aerozolu w razie prawdziwej katastrofy.

- i różne takie, przepływające zanim zdążę je zanotować.

Co kilka minut w tej ciszy słychać kap, kap i ciur, więc machinalnie i bez udziału umysłu, ostatnimi skarpetkami zbieram krople z sufitu i cieniutkie strumyczki ze ścian. Szybko w salonie robi się ciepło i wilgotno, przez kilka nocy chyba nie zardzewieję a może moja skóra nawilży się cudnie po długiej, mieszkaniowej zimie. Dopiero teraz zauważam, że łazienka też zalana, ale tam na kafelkach sytuację opanuję jutro, dziś nie mam już prawie ani skrawka suchej szmatki. Po północy przebrałam się we flanelową piżamkę, to ten ostatni skrawek suchego którego strzegłam jak … niepodległości. Zmęczone ciało wygrywa i szybko zasypiam.

Dzień 2 – 11 kwietnia 2013 roku (czwartek)

       Dopiero wczesnym rankiem odkrywam zakres zniszczeń: - wszystko co drewniane się zdeformowało, 

- wszystko co drewnopodobne się wypaczyło, 

- wszystko co metalowe zardzewiało 

- a co plastikowe trzyma wilgoć. 

I dobrze, bo przynajmniej spałam w miarę spokojnie. Wycieram podsuszonymi na kaloryferku ściereczkami to, co nocą nakapało z sufitu i zaciurkało ze ścian, przyrządzam kawkę, wychodzę na zewnątrz okutana w zasłonkę i siadam na siedzisku, w porannym słoneczku. By się uporać z nadchodzącym dniem piszę, porządkuję zdarzenia, wrażenia i emocje. Uspokojona troszkę, dzwonię do czterech fachmanów od dachów i z dwoma umawiam się na jutro. Teraz całkiem spokojnie wygrzebuję z zimowych zabezpieczeń czyli z folii, desek, pniaczków, drągów - darowaną, pamiątkową drabinę - i próbuje dokładnie oglądnąć ten nieszczęsny dach. Źle to wygląda - załamany środek, wklęśnięcia przy rynnach. I chociaż śniegu na dachu nie widać, coś ciurczy głośno i mocno do rynny. Do południa, w ciągłym pogotowiu, zbieram z sufitu rozpełzłą prawie wszędzie i wciąż kapiącą wodę i mimo słońca zdaje się jej wcale nie ubywać. Wkurzona nonsensem tej pracy (no może nie nonsensem, bo co zbiorę z sufitu, nie spada na ściany i podłogę) biorę aparat i idę do lasu, na polany i na łąki. Ale znosi mnie do wsi i zamiast przyrody i natury focę dachy.

Wczoraj emocje, adrenalina, nadaktywność a dziś kolebię się od przygnębienia do nadziei a może od rozpaczy do euforii bo to lepiej brzmi. Całkiem wieczorkiem pijemy z dalszym sąsiadem pod tę nadzieję, na wielkim tarasie z widokiem na las i wodę.