Dniówka ze służbą zdrowia

Lodowe cudeńka zauważone, zapamiętane i utrwalone, wieczorem zapowiadają ocieplenie, myślę że czas do Brzózki. Ale nocą dalej zimno, rano jeszcze boli upadnięte kolanko i jakiś lekki atak duszności – zaczekam z decyzją do jutra. Dzień przeleniuchowany chociaż usmażyłam cały stosik schabowych na drogę, dwa zjadam z puszkowym groszkiem. Wychodzę na wieczorny spacer i utrwalam, utrwalam.

Gdy wracam znowu atak bólu, mocniejszy niż rankiem. Trwający kilkanaście minut, niepokojący, z uciskiem i dusznością zamostkową, z paniką i zimnymi potami. Po kilkunastu minutach sam przechodzi jak przyszedł. Jaka ulga. Do następnego razu za trzy godziny. Czynię próby znalezienia sposobu by mniej bolało, otwieram i zamykam okno, próbuję różnych pozycji, źle siedzieć, źle leżeć jeszcze gorzej chodzić i nic nie przynosi ulgi, nic nie pomaga. I tak przez całą nockę, atak i przerwa. W przerwach przysypiam z wystukanym 999 na telefonie i palcem na zielonej słuchawce. Na własną rękę biorę 2 tabletki na uspokojenie bo nocą strach i panika mają wielkie oczy. Potem się dowiaduję, że niepokój, strach a nawet uczucie trwogi to rutynowe objawy towarzyszące atakom wieńcówki. Po północy każdy atak zostawia lekki ale nieustający ucisk który niepokoi mnie nawet bardziej niż kilkunastominutowe ataki . By czymś zająć przestraszony umysł zastanawiam się dlaczego i skąd te nawroty. Dochodzę do wniosku, że to właśnie realizująca się redukcja leków zaordynowana przez kardiologa. I zima a więc mało ruchu, dużo książek, mało jarzyn dużo mięsa (czyli dieta północnoeuropejska bogata w tłuszcze), dwa posiłki zamiast pięciu. Podchodzę do okien, wokół spokój i ciemność i cisza, wszyscy głęboko śpią. Zaczynam chaotycznie zapisywać postanowienia, że dieta, że ruch ale myśli mi się rwą i …. budzę się raniuśko, z palcem na zielonej słuchawce.

Ból stały ale lekki, jest jasno, jest dobrze, wokół cudnie hałasują ludzie. Ubieram się i jestem w przychodni zaraz po otwarciu. Moja lekarka na zwolnieniu, lekarz przyjdzie dopiero za dwie godziny ale robią mi wywiad i EKG, wygląda źle ale nie dramatycznie. Wracam do mieszkania, znowu atak duszności ale lekki, taki poranny. Zjadam małe śniadanko, porcję porannych lekarstw i kładę się na chwilę. Ból przechodzi, już pora i idę do przychodni. A tam poruszenie, szukali mnie wszyscy nawet po zakamarkach i toaletach. Przepraszam i wchodzę do lekarza. Mierzy ciśnienie, opowiadam o nocy, ogląda EKG i decyduje, że trzeba jechać do szpitala. Karetką. Chcę iść do mieszkania po dokumenty, pieniądze ale nie pozwalają, mają pesel i to wystarczy. Czuję się dobrze ale strach przed powtórzeniem takiej nocy sprawia, że nie protestuję. Dostaję od pielęgniarki paczkę chusteczek bo jestem jakaś płaczliwa i rozdrażniona, wkłuwa mi też wenflon w prawą rękę. Na kozetce czekam na karetkę, długo czekam ale czuję się zaopiekowana i mija nawet ten lekki, towarzyszący mi od pół doby ucisk. Całkiem zdrowa wsiadam do karetki z saszetką w której mam badania, lekarstwa, książkę, okulary. W kieszeniach trochę bilonu i chusteczki. Wszystko co mam przyda mi się potem. Z karetki przesiadam się na wózek i przewożą mnie jak królową do izby przyjęć.

Jest 10 ta. I tu koniec radosnego spotkania z służbą zdrowia. Królowa, nie królowa pół godziny czekam by ktoś podszedł i spytał po co tu jestem. Potem na leżankę i robią mi drugie EKG, pielęgniarka robi też wywiad czyli po raz trzeci ale nie ostatni, opowiadam co się działo nocą, pokazuję badania i brane lekarstwa. Teraz trzeba czekać na lekarza, najpierw na owym łożu a potem na korytarzu bo na izbie przyjęć robi się tłok, karetki kursują , ludzie przychodzą terminowi i z wypadków. Osiem stanowisk i każde zajęte, anonimowość, same przypadki, słyszę jak mówią, ten wyrostek na szóstce, ta hipotermia na trójce, te wrzody na jedynce. Czekam i czekam na twardym krzesełku poczekalni i tak mam dobrze, bo kilka osób stoi a nie są to tylko osoby towarzyszące. Po następnej pół godzinie wołają mnie do izby przyjęć. Każą siadać na łóżku, przychodzi pani (chyba lekarz ale nie przedstawia się, to nie Leśna Góra), znowu kolejny wywiad, pokazuję brane lekarstwa, uciska tu i tam, zleca badania krwi. Przesiadam się na krzesło, najlepsza żyła zajęta na wenflon, pielęgniarka gmera w mojej drugiej ręce, robi dwie nowe dziurki w przegubie ale krew nie chce lecieć chociaż zaciskam z całej siły. Robi więc czwartą dziurkę na dłoni i tym razem się udaje, tyle że jak wstaję, jak zwykle robi mi się słabo i kręci mi się w głowie. Dostaję kieliszeczek gorzkości paskudnej i pozwalają mi poleżeć na leżance. Przez pół godzinki mojego leżenia przywożą kilka „przypadków na wózkach”, głównie ludzie starsi, prosto z łóżek, okutani kocami, niedosłyszący, skarżący się że wszystko boli, zdezorientowani. Pielęgniarki dzwoniące do laboratorium : "do cholery, co się tam dzieje, ile można czekać na wyniki,  gdzie pani doktor i kiedy przyjdzie?" Głupio mi tak leżeć jak tu tyle nieszczęścia, wstaję i chcę wyjść do poczekalni ale nie pozwalają, czekam aż pielęgniarka będzie wolna i z asystą wychodzę do poczekalni. Sadza mnie przy rejestracji i oddaje pod opiekę. Po chwili słabość przechodzi, już wiem że czekanie na wyniki będzie długie. Jest południe, sprawdzam drobne w kieszeni, wystarczy na dwa jogurty, zeszycik i długopis. Do kiosku dwa piętra w górę po schodach i dwa z powrotem i ból zamostkowy wraca, pierwszy od czterech godzin. Zgłaszam się na izbę, dostaję pigułeczkę, słyszę że sprawdzają kiedy poszła moja krew do badania, wyczuwam, że powinno się chyba powtórzyć badania przy bólu ale sadzają na kozetce i po chwili ból mija. Wracam na korytarz, zajmuję dobre miejsce siedzące przy półeczce, wyciągam zeszycik, okulary i długopisem zapisuję zdarzenia, wrażenia i emocje. Co i raz ktoś z czekających mnie pyta co zapisuję, czy to będzie w gazecie i chociaż mówię że to tylko tak, dla siebie, rozwija się rozmowa o służbie zdrowia, dramaty i dykteryjki, opowieści z życia i ze słyszenia. Odkładam notes, trochę słucham (teraz się licytują ile kto czeka na wyniki, wychodzi że od dwóch do trzech godzin) a potem otwieram książkę, trafiła mi się „Przeżyć z wilkami” i chociaż już po kilku stronach orientuję się, że ją czytałam i to chyba niedawno, z przyjemnością zagłębiam się razem z siedmioletnią dziewuszką w czas wojny, okrutny świat ludzi i szlachetny świat zwierząt. Nic mnie nie boli, nigdzie mi się nie spieszy i czekanie ponad dwugodzinne szybko mija. Wreszcie, gdy już myślałam że zapomnieli, wołają po nazwisku. I kazują znowu siadać na krześle do pobrania krwi. Nie mówią dlaczego i po co, denerwuję się, że może wyniki nie takie ale pytam i dopytuję. Niechętnie informują, że nie jest źle, zawału nie było, raczej wrócę do domu ale jakieś badania trzeba powtórzyć po kilku godzinach. Znowu dwie nowe dziurki i czekanie, tym razem tylko godzinne. Gdy wzywają, przychodzi pan, uśmiechnięty, zrelaksowany i miły, chyba lekarz. Dostaję receptę na leki wycofane przez kardiologa i dodatkowo leki uspakajające, wyniki badań i kartę informacyjna, pigułeczkę na drogę i mogę wrócić do domu. Ponad 8 godzin w służbie zdrowia. Wracam taksówką, „bogatsza” o 6 pozaklejanych dziurek, receptę i kilka kartek badań.

Następną noc przespałam i to oczywiste po poprzedniej, nie byłoby to warte wzmianki gdyby nie to, że połowę następnego dnia też.  Razem jakieś 20 godzin. A popołudniu wstałam całkiem już zdrowa, na obiad gorące ziemniaczki z sałatką z pomidora, na kolację kanapka z białym twarożkiem. Dietetycznie. Postanowione – realizowane. Kontynuować codzienny spacer, pięć posiłków zamiast dwóch, nic smażonego, nic tłustego. Przynajmniej dopóki żywy będzie strach przed powtórzeniem takiej nocy.

Poszłam na mały spacer po wodzie, zaniosłam nasmażone kotlety i kawałeczek boczusia na polankę pod orzecha – aż „zabolało” z żalu że ktoś inny będzie miał ucztę.

Trzy dni minęło i jestem „zdrowa” to znaczy nic nie boli. Jak nie będzie przeszkadzajek, w poniedziałek wyruszam do B.K.

A żonkilki już przekwitają …..

Fotopost

       Ale cudna była u nas niedziela! Do mrozu wreszcie doszło słońce i rozświetliło, rozbłyszczyło świat. Dużo zdjęć zrobiłam, trudno wybrać tylko kilka, więc dziś więcej zdjęć niż tekstu. Zresztą, jak to opisać? Pod koniec czarowne detale jak najpiękniejsza biżuteria wykonana rękami Mistrza. 

Zabawa w ‘oszczędzanie’

W moim miasteczku spokojnie i wygodnie można kupić i pożyczyć wszystko co potrzebne na co dzień i zawsze spotkać kogoś miłego. Więc do wojewódzkiego miasta wybieram się tylko w dwóch przypadkach.

1 - gdy jestem umówiona z przyjaciółkami i znajomymi na miłe spotkania, serdeczne pogaduszki, fotospacery …… 

2 - dla załatwienia spraw koniecznych i niemiłych czyli głównie banki, lekarze, rzemieślnicy …….

Ale raz na jakiś czas wybieram się do Miasta i bawię w ‘oszczędzanie’. To zabawa dla mających tylko minimum krajowe. Bogatych nie ucieszy a biednych nie zainteresuje. Ja się w to bawię kilka razy w roku. Po obfitym, niespiesznym śniadaniu biorę tylko 20 zł (na autobus i coś do picia) i wybieram się do miasta po nico. Teraz, w okresie promocji, ta zabawa jest szczególnie fajna. Chodzę po sklepach i miejscach mnie interesujących czyli od kilku lat po marketach ogrodniczych, budowlanych, wyposażenia wnętrz, księgarniach. Z rozmachem i beztroską wybieram rzeczy które mi się podobają i by mi się przydały. Oglądam,  fotografuję, dotykam, przymierzam i sumuję w pamięci i w notesie rzeczy wybrane ale niekupione. W kilka godzin potrafię tak ‘zaoszczędzić’ kilka tysięcy. Co za radość !!! Czasem wracam jeszcze raz do rzeczy zachwycających lub koniecznych, urokliwych lub niezbędnych – a potem całkiem spokojnie, bez poczucia zawodu i złości, raczej z radością, wracam do siebie. Przesypiam się nad wybrańcami, czasem zwlekam jeszcze kilka dni w zależności od pragnienia posiadania i …… wracam do miasta, tym razem biorąc stóweczkę i kartę. Co ‘miałam mieć’ czeka, co mi ‘niepotrzebne’ poszło do innych. Tym razem kupuję rozważnie i starannie, tylko rzeczy absolutnie mi niezbędne i potrzebne i konieczne ???, jestem przecież po kilkudniowych przemyśleniach. Ostatnio kupiłam np. miseczki, żonkilki i książkę. Miseczki do śniadań moich ukochanych Dzieci i Wnuków, żonkilki dla podtrzymania nadziei, że wiosna tuż tuż, a książka dla tytułu i okładki. Dziecka przyjeżdżają kilka razy w roku, żonkilki zaraz przekwitną a książka też mnie nie powaliła, pewnie uwolnię ją do mojej małomiasteczkowej biblioteki.

I to tyle w temacie rzeczy absolutnie koniecznych, niezbędnych, potrzebnych ….. ale też zachwycających, wybranych, upragnionych …..

Urocze przeszkadzajki

Zeszłej zimy ciągnęło mnie do Brzózki dużo bardziej niż teraz, do maleńkiej chatki, dziurawej i nieocieplonej ale z żeliwną kozą i zapasem drewna. Teraz mam wielką chattę, wyremontowaną i „luksusową” a właściwie mniej dziurawą i w lepszym miejscu ale niestety na razie bez piecyka. Zima, a ja bez kozy i bez żywego ognia czyli połowa przyjemności z przebywania pod lasem odpada. Może stąd to ociąganie i przeszkadzajki.

Wczoraj rano wizyta u dentystki niemiła ale skuteczna. Potem długie czekanie na kolędę a wizyta duszpasterska szybka i zdawkowa, czy warto było czekać? Za oknem deszcz padał na zwały brudnego śniegu, trudno poczuć zew przygody. Dopiero o zmierzchu wyszłam na spacer i ….. horror.Na chodnikach ślisko, chodziło się jak po szkle a na jezdni mokro tak, że buty w moment  przemoknięte. Padał deszcz, lekki mrozik zwiększał się z każdą chwilą. Po pół godzinie miałam dość ale powrót trwał i trwał. Jakby było dobrze wrócić do płonącego w piecyku ognia i stosika drewna przed chattą. Ale kaloryfery też skuteczne i kocyk i fotel. Pomna pułapek na wieczornym spacerze dziś też się nie wybieram do Brzózki. I było to mądre postanowienie, bo gdy wyszłam w południe na codzienny spacer szklistość świata jednak mnie zaskoczyła. Oczy zachwycone, chce się wszystko utrwalić, uwiecznić, wokół  jak w lodowej krainie królowej śniegu. Ale nogi się rozjeżdżają na lodzie lub zapadają z chrupotem w zmrożonym śniegu a ja w jednej ręce aparat, drugą osłaniam obiektyw przed padającą mżawką, na nosie okulary - oj, oj i bach! I tak 3 razy. Na szczęście tylko pupa ucierpiała i może poczucie godności. Wróciłam z obfitym plonem, zdjęcia w aparacie wydawały mi się niezłe dopóty, dopóki nie zrzuciłam je na duży ekran. Porażka. Z tej złości zjadłam dwie miseczki pomidorowej z kluseczkami  i ponownie wyszłam na fotospacer. Teraz już powoli, spokojnie, zmieniam ustawienia, robię niewiele zdjęć, spodziewam się, że będą lepsze. I co? Znowu porażka. Ale oczy nasycone. Bajka i magia. Już wieczorem zadzwoniła przyjaciółka, że świat w świetle lamp przecudny więc znowu się ubrałam, aparat w dłoń i wyszłam. Myślałam, że to niemożliwe ale po ciemku jeszcze gorzej było  chodzić. Wokół czary bajeczne ale niestety fotki wręcz przeciwnie. Pooglądam sobie u Was. 

Jutro ma „szklankę” przysypać świeżym śnieżkiem – oj będzie ekstremalnie !!!! Dla ostrożności mogłabym pojechać autobusami ale jak tu dojść do przystanku?  I jeszcze straszą brakami prądu a w chatcie bez prądu i kozy nie da się. Poczekamy, przeczekamy!
Zapuściłam sobie podgląd i okazało się, że te fotki wcale nie takie najgorsze, zyskują przy zmniejszaniu. Dziwne.