Zimowisko - żywioły

Cały tydzień w chatcie, tylko to co niezbędne. Jeść, spać, podtrzymywać ogień, czytać, spoglądać przez okno. Najprostsze gesty nabierają tu wagi liturgii. Podstawowe obowiązki, proste przyjemności. Mieć taką możliwość i móc spędzić po kilka dni, w chatcie na skraju lasów i łąk, nad potokiem i zalewem - to luksus i dar.
OGIEŃ
W zimne miesiące zaczynam pobyt od rozpalenia w piecyku, bo to najważniejsze. Ogień okiełznany to ciepło, strawa, jasność i bezpieczeństwo. Często jeszcze w miasteczkowych ciuchach wygarniam popiół i przecieram gazetą szybkę. Potem rozpałka, w stosik szczapki brzozowe, jajniki, jedlina, cienkie polana i fruuu. Zapala się to widowiskowym ogniem chociaż nie od pierwszego razu się udaje rozpalić, gdy komin zimny i izba takoż. Ale wreszcie zawsze się udaje, dokładam grubsze polana i dopiero teraz czuję, że dyszę. Zwalniam oddech i odpoczywam otulona kocem w obszernym fotelu. Jeszcze chwilę pilnuję ognia, dokładam grube polana, czekam aż się zajmą ogniem i to są szczęśliwe chwile. Gdy się już rozpali na pewno, przebieram się chattowo, bawełna, flanela, polar, gumofilce i wychodzę na taras, wnoszę kosz, torbę, reklamówkę a potem obchodzę chattę i uwalniam okiennicę albo dwie. Chociaż  w izbie już ponad 0 stopni woda w pojemnikach nadal zamrożona i nie da się z nich wykapać ani kropli na herbatkę. Nic to, mam mleko. Zimne kołdry, koce, kapciuszki, skarpety, kamizelki. Podkładam brzozowe pieńki, rozsiadam się znowu w fotelisku z książką i zeszytem. Czytam, piszę i piję coraz bardziej zacieplone mleko.

Podkładam na raz tylko kilka polan, takie mam dwuletnie doświadczenia. Jest to uciążliwe, zwłaszcza w nocy bo trzeba dokładać co dwie, trzy godziny, w przeciwnym razie żar wygasa i trzeba rozpalać od początku. Dawno, dawno temu, na początku, naładowałam na noc komorę piecyka na full, by mieć spokój z podkładaniem. W nocy obudziły mnie trzaski, piecyk dosłownie buchał i dygotał, komin huczał, drewno nadpalone zwaliło się na szybę. Spanikowałam, jak tu ostudzić potwora! Prawie nie dało się dojść do drzwiczek, taki żar buchał ale w trwodze jakoś się udało i poprzez ścierkę uchyliłam drzwiczki, co jeszcze bardziej ożywiło już i tak ogromne płomienie. Jedno polano wypadło na małą blaszkę przed piecykiem a ja szybciutko domknęłam drzwiczki. To polano, na blaszce, wyrzuciłam przez okno kuchenne ale to niewiele poprawiło sytuację. Zostawiłam otwarte okno bo dodatkowo się nadymiło i poszłam poszukać większej blachy w czeluściach pod tarasem. Nie było to łatwe, w nocy i w piżamce ale z latarką w zębach jakoś się udało. Na tę blachę wygarnęłam całą górę rozpalonych polan i potem po jednym, szufelką wyrzucałam za okno na śnieg, a na koniec i blachę i blaszkę. Ale tam syczało, dymiło. Rozżarzone drwa ciemniały i powoli wtapiały się w śnieg.  Piec powoli się uspakajał, zamknęłam okno ale długo nie mogłam zasnąć. Potem eksperymentowałam z ilością polan i wyszło mi, że optymalnie jedno, dwa polana w dzień i trzy, cztery w nocy. To bezpieczne choć uciążliwe a na czas spaceru czy nocą podkładam te najgrubsze.

ZIEMIA I POWIETRZE - Las
Był taki jeden dzień, gdy mgła spowiła wszystko dookoła. Mgła tajemnicza, romantyczna i tak powabna, że mimo lęku postanowiłam się wybrać do lasu. Wzięłam gaz pieprzowy, wprawdzie jego data ważności skończyła się w 2011 roku i nigdy go dotąd nie użyłam ale niech tam.
Tym razem byłam w lesie sama, ani zwierza ani ludzia. Było cichuteńko, bajecznie, tajemniczo. Cykałam, pstrykałam, fociłam aż wyczerpały się akumulatorki. I jak tu teraz wybrać kilka z ponad setki? Wybrałam kilkanaście. To nie zdjęcia czarno białe, to świat biało szary

WODA
Przez trzy dni wody nie było za dużo, bo potok i zalew zamarzły a śnieg, choć w pobliżu lasu, po stopieniu niezbyt czysty, nadawał się tylko na cele gospodarcze. Ale zawsze mogłam napełnić pojemniki u przemiłej i uczynnej Pani Bożenki narożnej i był to dobry pretekst do codziennych spacerów po urokliwej okolicy.

A ta maleńka sikoreczka, która zatrzymuje się czasem na moment na mojej śliwie i nie daje się sfocić - gdzie ona nocuje?