Zaduszki za dusze

Co to Ta Dusza? Z łacińskiego anima, a greckiego psyche, z angielskiego soul, spirit, heart. Ta cząstka w nas która nie znika i nie zanika po śmierci, bo ja w to wierzę. Chociaż ciało też nie ginie, zmienia postać tylko, użyźnia ziemię u nas, karmi ptaki w Himalajach, spala się na popiół na stosach Indii ... Śmierć we wszystkich religiach nigdy nie jest końcem ... Znaczenie śmierci i rytuały.

Tak na codzień nie zastanawiam się nad tym, co z tą duszą, raczej nad tym czy to czego pragnę, jest tym czego potrzebuję. A z wiekiem i tego i tego jest coraz mniej. Może jeszcze o czymś marzę ale to raczej takie marzenia przedsenne by uspokoić umysł, bez wiary że tego pragnę i potrzebuję naprawdę. Dlatego czasem wysyłam kupon lotto, bo jednak do potrzeb potrzebne są pieniądze. Ale ponieważ nie wierzę w siłę pieniądza to oczywiście nie wygrywam. Bo gdzieś w przekonaniach mam zapisane, że pieniądze szczęścia nie dają - to zło, panowanie ale i ograniczenie. 

Dzień Wszystkich Świętych, czyli święto Świętych nieżywych  i nazajutrz Zaduszki czyli święto nieżywych i może Nieświętych ale naszych ukochanych. Dzień wspominków ale niekoniecznie wypominków. I moje ulubione jesienne kwiaty, chryzantemy. I te strzępiaste i te drobniutkie. Te białe i żółte, te różowe i bordowe. Co roku kupuję wcześniej jedną lub dwie, na balkon i do mieszkania. I oczywiście od listopada do lutego zawsze ogień w mieszkaniu, żywy i udawany na przemian. 

Dzień wszystkich Świętych to radosny dzień, chociaż ja ze wszystkich Świętych uznaję i poważam tylko św. Antoniego bo pomógł mi nie raz i nie dwa. Mój rozum wie, że to nie Święty mi pomaga tylko odpuszczenie i uwolnienie głowy ale to działa, bo ja w niego wierzę. To by znaczyło, że w moim życiu Święci potrzebni mi są tylko do pomocy w znajdywaniu tego co zgubiłam. A co z innymi Świętymi, choćby ze św. Ritą, tą od spraw trudnych i beznadziejnych? Bo przecież są i takie w moim życiu. 

Nie boję się śmierci choć na nią nie czekam, boję się bólu i niesprawności, całkowitego uzależnienia od innych. Chodzi  mi o to prawo do odejścia z tego świata z godnością a nie jako warzywo i ciężar dla najbliższych. Chętnie podpiszę wszystkie potrzebne papiery o zakazie uporczywego leczenia i prawie do eutanazji. Ale to czego pragnę może nie być tym czego potrzebuje moja rodzina. 

Jest też coś czego się boję najbardziej - to wojna. Strach, cierpienie, rozpacz, niepewność, głód, chłód i śmierć. Oglądałam w nocy film "Dla Samy" o wojnie domowej w Syrii a właściwie w Aleppo, widzianej oczami zony, matki i dziennikarki. Przepłakałam cały film.  Do tego roku wojny to były gdzieś daleko, coś się czytało, coś oglądało a od 24 lutego wojna jest tuż za naszą granicą i nie daje o sobie zapomnieć.

Mam i znam miejsce gdzie spoczną moje prochy, może z kosmykiem włosów na wypadek gdyby jednak potrzebne było DNA. A co, nie zaszkodzi. I dobrze wiedzieć, że dzieci, wnuki i następni zstępni mają się gdzie spotkać w pierwszych dniach listopada, gdyby zapragnęli czy zechcieli. A dzięki rodzicom i siostrze mają gdzie się spotkać i zatrzymać na dzień lub dwa, zjeść razem gołąbki i kremówki. Ostatnie dni były deszczowe, mgliste i chłodne. Stąd takie listopadowe rozważania o odchodzeniu i melancholije.